Goedenavond, bonsoir.
Met angst en vrezen ging ik deze dag tegemoet. 14 kilometer lopen was de opdracht om in Narbonne de Decathlon te bezoeken. Zou de fietsenmaker daar de tijd en de mogelijkheid hebben om de kapotte derailleur te vervangen? Er waren ook twee fietsenzaken in Narbonne, maar die zijn maandag dicht. Eventueel zou ik een hotel nemen als het niet zou lukken in Decathlon, en dan kon ik hen morgen raadplegen. Daarom had ik mijn twee lege powerbanks meegenomen, want die kon ik dan mooi vullen.
De tocht naar Narbonne ging veel beter dan verwacht. De felle wind,waar ik onder andere ook erg tegenop zag vandaag deed juist zeer goede dienst en hielp mij vaak letterlijk in het zadel. Al bijtijds, kwart voor elf, betrad ik Decathlon. Daar echter werd ik teleurgesteld. De vriendelijke fietsenmaker zag in een oogopslag wat ikzelf niet opgemerkt had: het stukje frame waar de derailleur ingeschroefd moest worden was verbogen. Hij kon niks voor me doen. Eventueel wel een andere fietsenmaker, maar dat zou vandaag toch niet gaan. De kans leek mij heel klein dat ik morgen bij een van hen wel zou slagen. Het leek me een beter idee om hier in de grote winkelcentra naar een nieuwe fiets te kijken. Allereerst in Decathlon zelf. Ik vond daar niks van mijn gading bij. Maar er was ook nog Intersport. Daar zag ik een fiets staan die geschikt leek. Doch, de bijbehorende technicus, die al twijfelde of het frame iets te laag was voor mij wist ook te vertellen dat mijn voorbagagerek daar niet op paste, en zelf had hij ook niks in die richting.
Toen naar Leclerc, een grote supermarkt. Daar stonden weinig fietsen, maar een ervan leek me groot genoeg voor mij, terwijl het een gok zou zijn of mijn voorbagagerek daar op zou passen. Ik waagde de gok en kocht de fiets, wat trouwens niet zomaar ging. Ik kon niet zomaar met de fiets langs de kassa lopen en afrekenen. Er kwam veel administratie bij kijken. Ze moesten zelfs mijn mailadres en telefoonnummer hebben. Dat zal denk ik te maken hebben met een eventuele aanspraak op garantie. Ik bood ook nog het adres van deze blog aan, maar dat sloegen ze af. En even later stonden ze daar, broederlijk naast elkaar, oud en nieuw.
Twee fietsen waren nu mijn eigendom en hoe moest ik dat nu gaan doen? Mijn oorspronkelijke plan was om ze beide naar de schuur te krijgen en daar de voorrektransplantatie uit te voeren. Na een paar honderd meter gefietst te hebben met de andere fiets aan de hand ben ik daarmee opgehouden. Te gevaarlijk om dat zo 14 kilometer vol te houden op een drukke weg. Ik ben toen met de nieuwe fiets naar huis gereden en heb daar mijn reparatiespullen opgehaald. Daarmee moest ik het voorbagagerek demonteren. En toen stond die trouwe fiets van mij er zo bij:
Wel zielig voor dit trouwe beestje om zo in de steek gelaten te worden.
De nieuwe fiets staat nu buiten naast de schuur.
Heb hier net weer lekker gegeten.
Sperziebonen vandaag maar weer eens.
Aardappelen en groentes à volonté( zoveel als je wilt)
Op de status van WhatsApp zie je hoe mijn laatste avond in de schuur er uitziet, terwijl de nieuwe fiets buiten staat te wachten.
Wat ik voor ogen moet houden is deze
Spreuk van de dag.
Je kunt meer dan je denkt
Op hoop van zegen dus hoe het morgen gaat, de eerste dag op de nieuwe fiets, die dan beladen is. Maar eerst.....
Lekker slapen.
B o n n e N u i 't..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten