Reis is traumareis aan het worden: lekke band bij het vertrek, 10 kilometer verderop weer kapotte spaak. Gelukkig een mooie kampeerplek gevonden.

 Hola, Buenas Tardes. Het was vandaag weer heel moeilijk. Na vanmorgen nog even getwijfeld te hebben of ik er nog een dagje aan vast zou plakken op die ruime zonovergoten kampeerplek besloot ik toch om weer eens verder te gaan. Dus ben ik langzaam alles weer op de fiets gaan laden. Toen ik weg probeerde te rijden moest ik tot mijn stomme verbazing vaststellen dat mijn achterband lucht aan het verliezen was. Terug dus naar de plek waar de fiets gisteren een hele dag gestaan heeft en alles weer afgeladen. 

Geen breien vandaag, maar sleutelen.

Gelukkig heb ik twee nieuwe binnenbanden en twee nieuwe buitenbanden bij me en was daarom het euvel te verhelpen. De oorzaak leek me te liggen in het feit dat enkele spaken door het lint zijn gegaan toen ik ze aandraaide. Een ander steviger lint heb ik er nu opgezet en het oude daaroverheen. Maar toen ik de buitenband controleerde bleek daar toch ook iets scherps in te zitten. Dus maar goed dat ik daar naar keek, anders was het lekkebandencircus vandaag verder gegaan, nu heb ik maar meteen binnen- en buitenband vervangen. Maar tien kilometer verder, in het centrum van Castellon, zakte de moed in mijn schoenen toen de volgende spaakbreuk zich aankondigde.....Het is een beetje een trauma aan het worden,  deze reis. Het liefst zou ik in een vliegtuig stappen en op mijn bootje in Nederland belanden of op mijn berg in de Ardèche en uit deze nachtmerrie stappen.....Maar ja, flink zijn maar weer en de fiets weer helemaal afladen. Dat kon op een rustig, zonnig pleintje met een bankje erbij. Gelukkig was ik net als eergisteren en vanmorgen innerlijk rustig en gelaten en kon ik geconcentreerd de zaak weer in orde maken. Voor een hele korte tijd, dat is nu wel zeker. Maar het bleek in ieder geval genoeg om na Castellon een langgerekt en lelijk industriegebied uit te rijden, om weer in een natuurlijke omgeving terecht te komen waar ik kan kamperen. Al gauw zag ik een ruïne en daarachter staat mijn tent nu.

Een van de overgebleven muren van een huis. 

Het is de kunst om maar te blijven relativeren. Het is wel vervelend wat me overkomt, maar er zijn ergere dingen dan een fiets die niet wil. Mijn lichaam mankeert in ieder geval niks en dat is belangrijker. Zojuist heb ik weer een vuurtje kunnen maken en goed kunnen eten.

 Dat zijn basisdingen,  net zoals dat ik straks weer lekker warm in mijn bedje kan gaan liggen. Morgen is er weer om problemen op te lossen. Op de status van WhatsApp meer over deze plek.

Een  kerstboom in Castellon, kinderen speelden in die huisjes ervoor.

Waar ik nu sta heb ik zicht op een porseleinfabriek.

Porcelanosa, staat daar geschreven,  de naam van het bedrijf.

Google heeft het bedrijf gevonden en weet mij ook te vinden in die blauwe cirkel.

Valencia nadert, maar wanneer ik er ben weet ik nog niet.

Spreuk van de dag. 

Al is de dag nog zo gek, er komt een avond aan.

Welterusten 

B u e n a s   N o c h e s