Wilde zwijnen rond de tent vanmorgen. In een Sparwinkeltje hebben ze me twintig euro lichter gemaakt. Veel getwijfeld over: hoe verder.

 Goedenavond,  bonsoir.

Het was schrikken geblazen vanmorgen toen ik wakker werd. Ik hoorde iets ritselen, keek uit de tent en dacht een hond te zien. Maar al spoedig besefte ik dat het een wild zwijn was dat langs kwam. Nou ja, dat kan, dat komt voor en daar ben ik niet van onder de indruk. Maar later stonden er ineens drie of vier rond mijn fiets. Oei, oei, dacht ik, als ze weg zijn pak ik even snel de zak met etenswaren uit de fietstas. Toen ik de tent openritste om naar buiten te gaan werd ik ook nog aangevallen door vele muggen en bij de fiets gekomen moest ik tot mijn verbazing constateren dat de etenszak niet meer in de fietstas zat, waar ik hem 's avonds altijd  in opberg.  Terug in de tent kwamen er weer een paar op de fiets af. Wat ik ook schreeuwde,  ze waren niet onder de indruk en bleven gewoon snuffelen. 

Daar zit er een met zijn snuit in mijn fietstassen. 

Gelukkig had ik wel mijn telefoon bij de hand om een en ander te registreren. De brutale beesten zie je bezig op de status van WhatsApp. 

Zelfs steentjes gooien hielp niet om ze weg te krijgen. Uiteindelijk waren ze dan toch een keer vertrokken en kon ik de schade opmaken. Geen brood dus meer en ook zag ik mijn twee suikerpakken verscheurd op de grond liggen. 

In een van de twee zat nog wat suiker. Maar het gebruikelijke ochtendritueel kon ik niet uitvoeren. Geen ontbijt bij de tent, maar meteen inpakken en wegwezen. Dat ging moeizaam. Ik voelde me moe en had het al gauw te warm. En die zon was nog wel zo mooi opgekomen boven de zee.

Maar uiteindelijk was mijn ijzeren ros toch weer opgezadeld en stond het alvorens te vertrekken nog even fier naar die machtige zee te kijken. 

Ik dacht snel naar de bewoonde wereld af te kunnen dalen, maar er was nog veel klimmen bij en het was zwaar trappen met een lege maag. Het was ook allemaal veel verder dan ik dacht. Toen ik dacht dat St-Raphael nog 1,3 kilometer was bleek dat 13 te zijn. Gelukkig kwam er nog een dorp tussen dat een Sparwinkeltje had. Daar hebben ze me twintig euro lichter gemaakt, letterlijk gelukkig. 

Een briefje van twintig in plaats van muntjes.

Eindelijk kon ik ontbijten, want daar hadden ze  brood en ijsthee.

Kaas en boter hoefde ik niet bij te kopen. Die had ik voor de verandering vannacht in de tent laten liggen. Geluk bij een ongeluk. 

Na dit ontbijt bleef de moeheid duren, maar werd wel wat minder. Toen ik bijna in St-Raphael was nam ik koffie met twee appelbroodjes, waarna ik me minder slecht voelde.

Verder speelde mij vandaag ook parten het feit dat ik bleef twijfelen hoe verder te reizen. Buurman Ton van de boot stelde mij de vraag: "Welke richting ga je nu op: noord, oost, zuid of west?"

Alleen de richting oost is afgevallen,  maar de hamvraag aan mezelf bleef: Blijf ik de zee volgen om vervolgens Spanje in te duiken of ga ik eerst naar huis in de Ardèche. Met andere woorden,  ga ik noordwest of zuidwest. Het volgende slaat nu op mij:

Spreuk van de dag.

Als je niet weet waar je heen gaat kom je er altijd. 

Ondertussen ben ik vandaag beide richtingen al drie keer ingegaan. Ik werd moe van mezelf.

 Aarzelend heb ik dan toch voor het verstandigste gekozen: naar huis, en dus meer de binnenlanden van de Provence in. Gaande op die weg besefte ik dat Draguignan nu niet ver van die route ligt en daar is morgen zaterdag een grote markt,  die ik al ooit gedaan heb lang geleden. Tien kilometer voor die plaats ben ik nu gelegerd. 

In Aygulf,  het punt waar mijn fiets definitief richting noordwest ging heb ik nog wat plaatjes gemaakt van deze jeu- de -boulers.

Een prettige avond is mijn wens. Mijn brood ligt in de tent, zodat er morgen weer het traditionele ontbijt is.

Tot   morgen. 

À  d e m a i n .

Nieuw plan maakt me vrolijk. De ruïne op de rots boven de zee bestaat nog. Daarnaast kamperen.

 Goedenavond, bonsoir. Vanmorgen bij het opstaan was ik net zo besluiteloos als gistermorgen over het te volgen traject. Ja, ik ben dan wel rechtsaf geslagen gisteren,  de zee volgend in westelijke richting, maar vandaag moest ik weten hoe ik de route verder in zou kleden. Vanaf Nice kun je namelijk via een hoger traject door de Provence fietsen. Dat heb ik al een paar keer gedaan en dat is erg mooi. Maar nu heb ik een fiets waar je vaak naast moet lopen. Dus trekt me dat minder. Verder de kust blijven volgen betekent een omweg en moeilijker om ongeziene kampeerplekjes te vinden. Maar speelgelegenheden zijn er dan weer meer, hoewel me dat in die hele chique plaatsen ook weer niet aantrekt.

Maar de kustroute werd het wel, ook omdat ik een nieuw plan bedacht: ik zou zonder eerst naar huis te gaan meteen aansluitend al op Spanje af kunnen gaan stevenen en zo vroeg in het najaar kan dat land doorkruist worden via het ruige binnenland, waar het dan nog niet te koud is. Dan hoef ik dus de kust niet te volgen.Die gedachte maakte me vrolijk,  wat dus een bevestiging is dat het een goed plan is. Daarmee is nog niet gezegd dat ik het ook meteen uit ga voeren. Gaandeweg de dag kwam de onzekerheid weer aan me klagen: Moet ik niet eerst toch even naar huis waar de koelkast aanstaat en waar dieven toch nog muntjes kunnen vinden als het ze lukt om binnen te komen. Bovendien is een dikke wollen trui om mee te nemen geen overbodige luxe en ook heb ik niet genoeg katoen meegenomen om de trui af te maken. Om te beginnen ga ik er straks een nachtje over slapen en dat doe ik op een geweldige plek, gevonden na urenlang dapper doorfietsen langs de zee, waar inderdaad tot dan toe geen enkel plekje zich aandiende.

Een meter of honderd boven de zee op een rots.

Met prachtig uitzicht. 

En naast een mooi beschilderde ruïne. 

Het is haast een toeristische attractie, want ben al twee mensen tegengekomen die een kijkje gingen nemen 

Ik wist dat dit gebouw ergens op mijn route lag, want een jaar of tien geleden toen ik hier ook langs fietste logeerde daar een man met een fiets die niet meer reed en met wie ik enkele dagen later een stukje mee op liep. Een man met een bijzonder verhaal. 

Mijn vraag was, zou dit gebouw nu nog ruïne zijn of inmiddels omgetoverd in een chique huisvesting? Ik dacht het laatste,  maar het bleek het eerste. Een positieve verrassing en die kwam op het juiste moment,  nu ik een plekje zocht voor de nacht. Er kunnen hier gelukkig geen auto's de plaats op rijden, want grote stenen dienen als barricade. Mijn fiets kon er eigenlijk ook niet door.

Maar dat was op te lossen door de accordeon even uit de tas te halen. 

Grappig was dat toen ik daarmee bezig was een man juist overal foto's aan het maken was. Toen ik mijn verhaal vertelde wilde hij ook mij fotograferen. Natuurlijk kon dat. Hij wilde me zelfs geld geven maar ik zei: " Money no" en dat respecteerde hij.

En dan was het verder vandaag weer leuk fietsen,  voor een groot deel over fietspaden langs de boulevards van onder andere Nice en Cannes. Een filmpje ervan staat op de status van WhatsApp. 

Op een Spaanse touringcar,  die door Cannes reed staat te lezen de........

Spreuk van de dag 

Castellaans voor:

Het leven is een reis.

En dan heeft vandaag mijn achterband het begeven. Vanmorgen toen ik startte zag ik dat zijn toestand al kritiek was.

Maar ja, ik dacht, misschien haal ik er de avond nog wel mee, want aan sleutelen heb ik een broertje dood. Maar nu had ik in Cannes, waar de lucht eruit ging toch ook een mooie repareerplaats.

Naast een knuffelend stelletje.

De reparatie lijkt gelukt. Het opnieuw erin zetten van het achterwiel is moeilijk omdat het wiel, ooit in Spanje gekocht, er eigenlijk niet in paste. Maar de fietsenmakers van Charleroi blijken het systeem aangepast te hebben, nadat zij het wiel ook eruit moesten halen. Dank jullie wel, kan ik zeggen, want ze lezen deze blog.

Nou, kwart over tien nu. Tijd voor een toetje en een beetje luieren. Terwijl de maan een oogje in het zeil houdt.

Que la lune vous berce

Dat de maan u in haar armen moge nemen. 

Op de vlucht geslagen voor depressie Boris. Zelfde kampeerplek aan de rivier als zondag.

 Goedenavond,  bonsoir.

Vanmorgen wist ik even helemaal niet wat ik zou doen, toen ik vertrok uit het appartement in Menton. Zou het wel verstandig zijn om Italië in te fietsen, want dat had ik me eerder voorgenomen? Het regende een beetje en in mijn achterhoofd had ik de voorspelling dat depressie Boris, die zo huisgehouden heeft in Midden Europa zich nu op Italië ging storten. De weerkaart raadplegend zag het er inderdaad schrikbarend uit.

Niet echt een aantrekkelijk idee om me richting die rood-oranje vlekken te begeven. En dan het volgende bericht nog:

 

Van de andere kant was het idee om door die verschrikkelijke tunnel bij Monaco te moeten ook heel onprettig. 

Ik stond vanmorgen in Menton dus flink te aarzelen: links, rechts, links, rechts? Ik koos voor het verstandigste. Italië is niet een land wat ik nu moet bezoeken in deze tijd van het jaar. Dat het daar langdurig slecht weer kan zijn heb ik al ooit ervaren,  op mijn allereerste grote reis.

Ik besloot nu maar eens de route van Google maps te volgen, misschien hebben die wel een alternatief voor die vreselijke tunnel. Al spoedig had ik er alweer spijt van. Al vaker moest ik op onbegaanbare stukken weg fietsen, alleen geschikt voor mountainbikes zonder bagage. Nu was ik er letterlijk en figuurlijk weer ingetrapt, want op een gegeven moment was deze trap de weg die ik in moest slaan.

Maar ik kon deze trap omzeilen en de route was toch alles bij elkaar goed gevonden door Google maps. Het was wel veel klimmen, maar daarna daalde de weg 14 kilometer lang af naar de zee bij Nice. Geen tunnel waar ik door moest. En om niet tijdens deze reis te komen overlijden, daar heb ik wat extra inspanning wel voor over.

Er waren mooie plaatjes te schieten terwijl ik me naar boven zwoegde.

Raar, zo'n flat daar tegen de rotsen aan gebouwd.

Even later toen ik veel hoger was zag ik de flat weer terug, maar vanaf een ander perspectief. 

Dit keer moest ik wel door het drukke Nice. In een wirwar van auto's was her goed uitkijken. Maar ik kwam ook in het centrum terecht waar een oude vrouw met een gebochelde rug  heel schattig viool stond te spelen. Je zag dat ze helemaal op ging in de muziek. 

Op de status van WhatsApp zie en hoor je haar bezig. 

Het was duidelijk waar ik zou gaan kamperen: Op dezelfde plek weer aan de rivier als zondag. 

Na twee dagen eten in een restaurant mocht ik vandaag weer aanschuiven aan mijn eigen tafel, waar aardappelen,  sperziebonen, een ei en boter de ingrediënten vormden van een lekkere maaltijd. 

Ik denk dat ik nu al flierefluitend weer richting mijn plekje in de Ardèche ga. Welke route en welke markten weet ik nog niet. Per slot was ik maar vertrokken voor een tournee van een paar weken. Hoewel ik, eenmaal op reis, vaak grotere plannen creëer. 

Marc schreef net dat hij nog een paar dagen in het appartement in Menton blijft, daarna vliegt hij naar Duitsland om zijn moeder te bezoeken. In oktober als ik in de Ardèche ben, komt ie misschien mijn plek Les Costilles bewonderen. Maar alles is koffiedik kijken,  voor mij ook.

Vraag van de dag. 

Is toekomst wat je toekomt en is toeval wat je toevalt?

Morgen zien we wel veel verder.

Welterusten 

B o n n e   N u i t .

Veel bekijks bij optreden in Menton. Angie uit Schotland ontmoet, zij stak met Marc en nóg twee de Alpen over.

 Goedenavond, bonsoir.

Zometeen gaan we weer naar Marcs favoriete pizzeria. Wij tweeën en ook Angie, Janine en Gabi. Angie en Janine zijn twee dames van de groep waarmee Marc de Alpen is overgestoken. Gabi is de moeder van Janine, die met de auto gekomen is om haar dochter terug te halen. Marc en ik kwamen Angie toevallig tegen in de Mac Donald toen  we daar tussen de middag een hapje aten.

Angie en Marc.

Angie is een Schotse dame en woont in Edinburgh. Ze is een sportieve vrouw, fietst ook veel. Ze is onder andere in de Pyreneeën geweest.

De ontmoeting was tussen mijn optredens door. Zoals ik al verwachtte was Menton daar zeer geschikt voor. Er waren veel mensen op straat. Niet veel kinderen, want de meeste waren op school. Maar enkele van de allerkleinsten vormden een dankbaar publiek voor mij.

 

Als ik merk dat kinderen geïnteresseerd zijn stimuleer ik ze altijd om de toetsen aan te raken.

Nu is het kwart voor zeven en Angie belt dat we moeten komen. Wordt vervolgd.

Nu negen uur ben ik weer terug van het eten. De pizzeria van gisteren bleek gesloten, maar er was een ander door Italiaanse mensen gerund restaurant waar het eten heerlijk smaakte. Hier zitten we met zijn vijven:

Janine zit links van mij, tegenover haar haar moeder Gabi, dan Marc en Angie.

Janine en ik kregen deze bak lasagne letterlijk voorgeschoteld. We moesten het samen delen, maar we deelden ook mee in de spaghetti die Marc en Angie besteld hadden en vice versa.

Ik zag er wel tegenop in dit gemengde gezelschap in een rumoerig restaurant te gaan zitten, omdat mijn oren grotere gezelschappen niet meer aankunnen. Maar het viel toch mee. Een beetje meepraten kon toch wel, in zowel Engels als Duits, en een van de obers was ook heel gezellig. Bovendien smaakte het eten dus voortreffelijk,  en dat is toch ook een belangrijk element. 

Ben wel iets eerder weggegaan toen de anderen nog aan tafel zaten, maar ik verwacht dat Marc binnenkort ook wel thuis komt. Zijn zonnebril lag op tafel en die heb ik even opgezet.

Is dit lachen of huilen? Dat kun je bij mij zo niet zien.

De maan zag er mooier uit vanavond toen ik terug naar huis liep.

De maan boven het strand van Menton.

En toen we klaar zaten om te gaan eten ben ik even naar buiten gegaan om deze prachtige wolken te fotograferen. 

Morgen is de bedoeling dat ik verder fiets oostwaarts en dus Italië in. Dan zoek ik voor morgenavond een leuk plekje om te kamperen,  waar Marc dan ook komt per trein. In de buurt van San Remo denk ik. Het kan ook overmorgen zijn dat we elkaar treffen. 

Een leuke spreuk had ik willen fotograferen in een boekenzaak waar tegenover ik vanmiddag speelde. Daar zag ik een hele collectie. Maar toen begon het te regenen en ben ik naar huis gegaan, mijn voornemen vergetend.

Uitspraak van de dag. 

Demain il fera jour.

Vrij vertaald:

Morgen is er weer een dag.

Letterlijk:

Morgen wordt het licht.

T o t   M o r g e n 

À  demain.

Bij Nice wereldfietser Jean-Claude ontmoet. In Menton nu samen met Marc. We hebben een appartement genomen.

 Goedenavond,  bonsoir. Vanuit een appartement in Menton dit keer. Marc, die hier gisteren aangekomen is had geconstateerd dat wild kamperen in de omgeving van Menton niet kan en de camping die we zouden nemen is hoog gelegen en onhandig te bereiken. Dit is een goede oplossing. Kan hier bovendien al mijn apparatuur in veiligheid opladen. 

Voor deze geplande ontmoeting met Marc was er vanmorgen op  de hoogte van Nice een hele spontane onverwachte ontmoeting met ene Jean-Claude. Hij is wat je noemt een wereldfietser. Wat hij allemaal opnoemde waar hij overal geweest is: bijna alle continenten, behalve Afrika. Samen met zijn vrouw en alleen. Hij woont in Nice en was nu even met zijn elektrische fiets op stap.

Hier houdt hij bij ons afscheid een eloge op zijn geliefde stad Nice.

Een en ander staat in levende beelden op de status van WhatsApp. 

De frustratie van gisteren  vanwege dat ik het café uit moest was vanmorgen bij het opstaan weer helemaal weg en zo'n ontmoeting als vandaag vijzelde het zelfvertrouwen weer verder op. Zoals ik het fijn vond zo'n open en levendige man te ontmoeten, zo was hij ook verheugd om naar zijn zeggen een bijzonder iemand tegen te zijn gekomen. 

Maar Marc kan er ook wat van. Hij heeft lange wandelingen gemaakt met een gesponsord doel. Nu is hij na 26 dagen lopen in een groepje van vier de Alpen overgestoken. 680 kilometer. 40000meter hoogteverschil overbrugd in totaal. Ook is hij al eens van de noordkaap naar Gibraltar  gefietst. 11000 kilometer in totaal.

Ik vertelde hem dat deze blog gemiddeld door 100 mensen per dag gelezen wordt, waarop hij liet zien dat hij maar liefst 5774 volgers heeft.

 Vandaag troffen we elkaar dus voor de derde keer. 

Marc in het appartement dat hij vandaag voor ons uitgezocht heeft.

Vanavond heeft hij getrakteerd op pizza in Menton.

Op terugweg naar huis zagen we de maan.

Menton is voor mij al redelijk bekend. Het is de derde keer dat ik er een tijdje blijf. Het is een gezellig klein plaatsje, maar er was vandaag net als overal langs ontzettend veel volk op de been. Voor twee dagen hebben we geboekt. Morgen ga ik er wat optreden.  Ook moest ik vandaag weer voor de zoveelste keer door die afschuwelijke tunnel bij Monaco. Daar zag ik al vreselijk tegenop en de lugubere sfeer beantwoordde weer helemaal aan die angst. Ik heb het er weer levend vanaf gebracht,  denk ik maar.

Deze tunnel kon en moest ik gelukkig nog omzeilen.

Deze tunnel was overbelicht en kon ik fluitend doorheen.

Van de tunnel bij Monaco heb ik geen foto's gemaakt. Alleen maar weesgegroetjes gebeden tijdens de doortocht. 

Grappig vond ik onderweg die fiets die geparkeerd hing aan een reling.

Niet wetende dat vanavond mijn eigen fiets ook aan een reling zou komen te hangen.

De fietsenstalling bij het appartement. 

Zo, straks weer eens slapen in een bed voor de verandering. 

Onder dit bed ligt er nog een dat eronderuit getrokken  kan worden. 

Het is ook wel even wennen om het vertrek te moeten delen. 

Hier aan de wand hangt de.......

Spreuk van de dag 

Tot morgen.

À   d e m a i n .