Goedenavond, bonsoir.
Het was schrikken geblazen vanmorgen toen ik wakker werd. Ik hoorde iets ritselen, keek uit de tent en dacht een hond te zien. Maar al spoedig besefte ik dat het een wild zwijn was dat langs kwam. Nou ja, dat kan, dat komt voor en daar ben ik niet van onder de indruk. Maar later stonden er ineens drie of vier rond mijn fiets. Oei, oei, dacht ik, als ze weg zijn pak ik even snel de zak met etenswaren uit de fietstas. Toen ik de tent openritste om naar buiten te gaan werd ik ook nog aangevallen door vele muggen en bij de fiets gekomen moest ik tot mijn verbazing constateren dat de etenszak niet meer in de fietstas zat, waar ik hem 's avonds altijd in opberg. Terug in de tent kwamen er weer een paar op de fiets af. Wat ik ook schreeuwde, ze waren niet onder de indruk en bleven gewoon snuffelen.
Daar zit er een met zijn snuit in mijn fietstassen.
Gelukkig had ik wel mijn telefoon bij de hand om een en ander te registreren. De brutale beesten zie je bezig op de status van WhatsApp.
Zelfs steentjes gooien hielp niet om ze weg te krijgen. Uiteindelijk waren ze dan toch een keer vertrokken en kon ik de schade opmaken. Geen brood dus meer en ook zag ik mijn twee suikerpakken verscheurd op de grond liggen.
In een van de twee zat nog wat suiker. Maar het gebruikelijke ochtendritueel kon ik niet uitvoeren. Geen ontbijt bij de tent, maar meteen inpakken en wegwezen. Dat ging moeizaam. Ik voelde me moe en had het al gauw te warm. En die zon was nog wel zo mooi opgekomen boven de zee.
Maar uiteindelijk was mijn ijzeren ros toch weer opgezadeld en stond het alvorens te vertrekken nog even fier naar die machtige zee te kijken.
Ik dacht snel naar de bewoonde wereld af te kunnen dalen, maar er was nog veel klimmen bij en het was zwaar trappen met een lege maag. Het was ook allemaal veel verder dan ik dacht. Toen ik dacht dat St-Raphael nog 1,3 kilometer was bleek dat 13 te zijn. Gelukkig kwam er nog een dorp tussen dat een Sparwinkeltje had. Daar hebben ze me twintig euro lichter gemaakt, letterlijk gelukkig.
Een briefje van twintig in plaats van muntjes.
Eindelijk kon ik ontbijten, want daar hadden ze brood en ijsthee.
Kaas en boter hoefde ik niet bij te kopen. Die had ik voor de verandering vannacht in de tent laten liggen. Geluk bij een ongeluk.
Na dit ontbijt bleef de moeheid duren, maar werd wel wat minder. Toen ik bijna in St-Raphael was nam ik koffie met twee appelbroodjes, waarna ik me minder slecht voelde.
Verder speelde mij vandaag ook parten het feit dat ik bleef twijfelen hoe verder te reizen. Buurman Ton van de boot stelde mij de vraag: "Welke richting ga je nu op: noord, oost, zuid of west?"
Alleen de richting oost is afgevallen, maar de hamvraag aan mezelf bleef: Blijf ik de zee volgen om vervolgens Spanje in te duiken of ga ik eerst naar huis in de Ardèche. Met andere woorden, ga ik noordwest of zuidwest. Het volgende slaat nu op mij:
Spreuk van de dag.
Als je niet weet waar je heen gaat kom je er altijd.
Ondertussen ben ik vandaag beide richtingen al drie keer ingegaan. Ik werd moe van mezelf.
Aarzelend heb ik dan toch voor het verstandigste gekozen: naar huis, en dus meer de binnenlanden van de Provence in. Gaande op die weg besefte ik dat Draguignan nu niet ver van die route ligt en daar is morgen zaterdag een grote markt, die ik al ooit gedaan heb lang geleden. Tien kilometer voor die plaats ben ik nu gelegerd.
Een prettige avond is mijn wens. Mijn brood ligt in de tent, zodat er morgen weer het traditionele ontbijt is.
Tot morgen.
À d e m a i n .
Geen opmerkingen:
Een reactie posten