Goedenavond, bonsoir.
Vanmorgen wist ik even helemaal niet wat ik zou doen, toen ik vertrok uit het appartement in Menton. Zou het wel verstandig zijn om Italië in te fietsen, want dat had ik me eerder voorgenomen? Het regende een beetje en in mijn achterhoofd had ik de voorspelling dat depressie Boris, die zo huisgehouden heeft in Midden Europa zich nu op Italië ging storten. De weerkaart raadplegend zag het er inderdaad schrikbarend uit.
Niet echt een aantrekkelijk idee om me richting die rood-oranje vlekken te begeven. En dan het volgende bericht nog:
Van de andere kant was het idee om door die verschrikkelijke tunnel bij Monaco te moeten ook heel onprettig.
Ik stond vanmorgen in Menton dus flink te aarzelen: links, rechts, links, rechts? Ik koos voor het verstandigste. Italië is niet een land wat ik nu moet bezoeken in deze tijd van het jaar. Dat het daar langdurig slecht weer kan zijn heb ik al ooit ervaren, op mijn allereerste grote reis.
Ik besloot nu maar eens de route van Google maps te volgen, misschien hebben die wel een alternatief voor die vreselijke tunnel. Al spoedig had ik er alweer spijt van. Al vaker moest ik op onbegaanbare stukken weg fietsen, alleen geschikt voor mountainbikes zonder bagage. Nu was ik er letterlijk en figuurlijk weer ingetrapt, want op een gegeven moment was deze trap de weg die ik in moest slaan.
Maar ik kon deze trap omzeilen en de route was toch alles bij elkaar goed gevonden door Google maps. Het was wel veel klimmen, maar daarna daalde de weg 14 kilometer lang af naar de zee bij Nice. Geen tunnel waar ik door moest. En om niet tijdens deze reis te komen overlijden, daar heb ik wat extra inspanning wel voor over.
Er waren mooie plaatjes te schieten terwijl ik me naar boven zwoegde.
Raar, zo'n flat daar tegen de rotsen aan gebouwd.
Even later toen ik veel hoger was zag ik de flat weer terug, maar vanaf een ander perspectief.
Dit keer moest ik wel door het drukke Nice. In een wirwar van auto's was her goed uitkijken. Maar ik kwam ook in het centrum terecht waar een oude vrouw met een gebochelde rug heel schattig viool stond te spelen. Je zag dat ze helemaal op ging in de muziek.
Op de status van WhatsApp zie en hoor je haar bezig.
Het was duidelijk waar ik zou gaan kamperen: Op dezelfde plek weer aan de rivier als zondag.
Ik denk dat ik nu al flierefluitend weer richting mijn plekje in de Ardèche ga. Welke route en welke markten weet ik nog niet. Per slot was ik maar vertrokken voor een tournee van een paar weken. Hoewel ik, eenmaal op reis, vaak grotere plannen creëer.
Marc schreef net dat hij nog een paar dagen in het appartement in Menton blijft, daarna vliegt hij naar Duitsland om zijn moeder te bezoeken. In oktober als ik in de Ardèche ben, komt ie misschien mijn plek Les Costilles bewonderen. Maar alles is koffiedik kijken, voor mij ook.
Vraag van de dag.
Is toekomst wat je toekomt en is toeval wat je toevalt?
Morgen zien we wel veel verder.
Welterusten
B o n n e N u i t .
Geen opmerkingen:
Een reactie posten