Goedenavond, bonsoir. Vanmorgen bij het opstaan was ik net zo besluiteloos als gistermorgen over het te volgen traject. Ja, ik ben dan wel rechtsaf geslagen gisteren, de zee volgend in westelijke richting, maar vandaag moest ik weten hoe ik de route verder in zou kleden. Vanaf Nice kun je namelijk via een hoger traject door de Provence fietsen. Dat heb ik al een paar keer gedaan en dat is erg mooi. Maar nu heb ik een fiets waar je vaak naast moet lopen. Dus trekt me dat minder. Verder de kust blijven volgen betekent een omweg en moeilijker om ongeziene kampeerplekjes te vinden. Maar speelgelegenheden zijn er dan weer meer, hoewel me dat in die hele chique plaatsen ook weer niet aantrekt.
Maar de kustroute werd het wel, ook omdat ik een nieuw plan bedacht: ik zou zonder eerst naar huis te gaan meteen aansluitend al op Spanje af kunnen gaan stevenen en zo vroeg in het najaar kan dat land doorkruist worden via het ruige binnenland, waar het dan nog niet te koud is. Dan hoef ik dus de kust niet te volgen.Die gedachte maakte me vrolijk, wat dus een bevestiging is dat het een goed plan is. Daarmee is nog niet gezegd dat ik het ook meteen uit ga voeren. Gaandeweg de dag kwam de onzekerheid weer aan me klagen: Moet ik niet eerst toch even naar huis waar de koelkast aanstaat en waar dieven toch nog muntjes kunnen vinden als het ze lukt om binnen te komen. Bovendien is een dikke wollen trui om mee te nemen geen overbodige luxe en ook heb ik niet genoeg katoen meegenomen om de trui af te maken. Om te beginnen ga ik er straks een nachtje over slapen en dat doe ik op een geweldige plek, gevonden na urenlang dapper doorfietsen langs de zee, waar inderdaad tot dan toe geen enkel plekje zich aandiende.
Een meter of honderd boven de zee op een rots.
Met prachtig uitzicht.
En naast een mooi beschilderde ruïne.
Het is haast een toeristische attractie, want ben al twee mensen tegengekomen die een kijkje gingen nemen
Ik wist dat dit gebouw ergens op mijn route lag, want een jaar of tien geleden toen ik hier ook langs fietste logeerde daar een man met een fiets die niet meer reed en met wie ik enkele dagen later een stukje mee op liep. Een man met een bijzonder verhaal.
Mijn vraag was, zou dit gebouw nu nog ruïne zijn of inmiddels omgetoverd in een chique huisvesting? Ik dacht het laatste, maar het bleek het eerste. Een positieve verrassing en die kwam op het juiste moment, nu ik een plekje zocht voor de nacht. Er kunnen hier gelukkig geen auto's de plaats op rijden, want grote stenen dienen als barricade. Mijn fiets kon er eigenlijk ook niet door.
Maar dat was op te lossen door de accordeon even uit de tas te halen.
Grappig was dat toen ik daarmee bezig was een man juist overal foto's aan het maken was. Toen ik mijn verhaal vertelde wilde hij ook mij fotograferen. Natuurlijk kon dat. Hij wilde me zelfs geld geven maar ik zei: " Money no" en dat respecteerde hij.
En dan was het verder vandaag weer leuk fietsen, voor een groot deel over fietspaden langs de boulevards van onder andere Nice en Cannes. Een filmpje ervan staat op de status van WhatsApp.
Op een Spaanse touringcar, die door Cannes reed staat te lezen de........
Spreuk van de dag
Castellaans voor:
Het leven is een reis.
En dan heeft vandaag mijn achterband het begeven. Vanmorgen toen ik startte zag ik dat zijn toestand al kritiek was.
Naast een knuffelend stelletje.
De reparatie lijkt gelukt. Het opnieuw erin zetten van het achterwiel is moeilijk omdat het wiel, ooit in Spanje gekocht, er eigenlijk niet in paste. Maar de fietsenmakers van Charleroi blijken het systeem aangepast te hebben, nadat zij het wiel ook eruit moesten halen. Dank jullie wel, kan ik zeggen, want ze lezen deze blog.
Nou, kwart over tien nu. Tijd voor een toetje en een beetje luieren. Terwijl de maan een oogje in het zeil houdt.
Que la lune vous berce
Dat de maan u in haar armen moge nemen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten