Goedenavond, bonsoir.
De thuishaven in de Ardèche is weer bereikt. Ik was de laatste dagen wel af en toe gespannen naar hoe het er uit zou zien. Ruim drie weken weg is toch een lange tijd. Zouden de dieven weer toegeslagen hebben? Ik had wel mooi een briefje achtergelaten met dat ze niet meer naar geld hoefden te zoeken, maar ik had toch weer wat muntjes ergens liggen en als ze die zouden vinden was mijn schrijven niet erg geloofwaardig en komen ze daarna weer. Maar niks hoor. Alles lag erbij zoals ik het achtergelaten had. De koelkast had ik aangelaten en dat was ook een reden om terug te komen voordat er een grote reis zou beginnen. Maar deze was uit zichzelf al uitgegaan. Vanwege onweer was de stroom uitgevallen.
Mijn buurman Yvon vertelde al ervan, en dat er nogal wat schade was in de buurt. Hem had ik eerst bezocht alvorens mijn terrein te betreden.
Yvon met hondje Biby.
Maar het is een tomatenplant die daar spontaan is gaan groeien en nu vertroeteld wordt. Veel groentetuin hebben ze dit jaar niet. Er staat alleen nog wat prei.
Met heel veel moeite kun je achter die rechtse boom enkele rijtjes prei onderscheiden.
Bij mij op Les Costilles is dit jaar wat tuinieren betreft helemaal niks gebeurd. Misschien komt dat nog weer eens een keer.
Vanmiddag heb ik wat regen betreft de volle laag gekregen. Het zat erin dat dat zou gebeuren toen ik vanmorgen de weerkaart voor me zag.
Noordwest was mijn richting en oost was de richting van het regengebied, met andere woorden, ik ging recht erop af.
Gedurende de hele klim vanuit de vallei van de Rhône naar boven regende het vaak pijpenstelen, maar ik liep en fietste maar door met de blik op oneindig. Mijn ervaring is dat het naderen van een front vaak een onprettig gevoel geeft, maar als het eenmaal regent is dat weg en baad ik in de sfeer die er dan is. Het is net zoiets als wanneer je gaat zwemmen. Als je het water in loopt is het even doorbijten geblazen, maar eenmaal midden erin ben je een met het water. Fietsen in regenpak inclusief laarzen heb ik vaak fluitend gedaan, me voelend als een eend. Wel ben ik dit regenfietsen een beetje ontwend. Tijdens de laatste reizen zorgde ik er meestal bij langdurige regen voor een onderdak te hebben of in de tent te blijven. Vandaag kon ik echter weer zeggen.........
Spreuk van de dag.
Fietsen in de regen is een zegen.
Maar vanmorgen was het nog ongeveer droog toen ik zo'n 25 kilometer aflegde op het fietspad langs de Rhône. Tussen Genève en Marseille loopt deze route. Mooi dat je zo als fietser vrijwel ongestoord door auto's kunt reizen. Zelf moet ik niet te lang zo'n pad volgen. Het wordt me dan gauw te saai. Als je alleen maar rivier en bomen ziet de hele dag ga ik me vervelen. Maar na enkele dagen met heel veel verkeer vond ik het vandaag fijn om eens niet zo op te hoeven letten. Wel zijn er regelmatig barricades en paaltjes geplaatst en daar pas ik met mijn dikke fiets maar net tussen. Wat dat betreft is het toch nog oppassen geblazen voor mij en het is een bron van irritatie. Maar daar staat tegenover dat je meer reizigers op de fiets tegenkomt en ik houd ervan om ze te begroeten. Ze gingen allemaal de andere kant op, naar het zuiden, sommigen naar Spanje? Maar jaloers was ik niet, straks gaat mijn fiets ook weer in die richting.
Op de status van WhatsApp staan een paar filmpjes waar ik over de Via Rhona reed. Hieronder enkele fragmenten eruit.
Een beetje saai af en toe.
Door een dorpje heen.
Door een stroompje heen.
Het pad gaat ook om een kerncentrale heen.
De fiets geplaatst naast het café.
Het zijn toch niet dezelfde klompen, reageerde ik en ook is het niet dezelfde hoed.
Nu zometeen weer eens slapen in mijn bed.
Welterusten
B o n n e N u i t .
Geen opmerkingen:
Een reactie posten