De hemel viel over me heen, maar was toch niet bereikbaar.
Daarna het gemis groot van iets dat ik even voelde
en daarna niet meer mocht pakken.
Zij was dertien, ik was zestien, en een rekensommetje leerde me dat dat nu toch 50 jaar geleden is, op twee dagen na, want 11 mei staat in mijn geheugen gegrift als dé dag.
Het bijzondere was dat ik bij het zien van het veldje en de plek waar wij toen naast elkaar stonden hetzelfde gevoel weer terug kreeg, met alle emotie van dien.
Mijn buren André en Yvonne krijgen regelmatig bezoek van een koolmees. Sinds enkele dagen weet de vogel de weg te vinden in en uit hun arkje . Vanmiddag was ik er getuige van hoe ze wel drie keer in en uit vloog richting het voor hond Pietje klaargelegd brood. Ze pikte stukjes worst eraf.
Foto niet zo duidelijk, maar als je goed kijkt zie je het vogeltje links voor de koelkast met de worstjes bezig.
Verder wil ik nog kwijt dat het leven, ook al ben je thuis, toch spannend is en net als op reis niet van gevaren ontbloot.
Er kan altijd van alles misgaan, maar vooral ook gaat het meeste allemaal net goed. Het is vaak kantje boord
Geen opmerkingen:
Een reactie posten