Het is nu 8 jaar geleden toen ik ik hem voor het eerst ontmoette. Dat was de voorlaatste keer dat ik met de fiets in Spanje was. Het was op een strandje bij Nerja waar ik kampeerde en Gérard was daar , zonder kleren ,elke dag te zien. Hij praatte met iedereen die op het strand te vinden was, dus ook met mij. In een hoekje zat hij daar steentjes te bewerken met een beiteltje en die verkocht hij aan de toeristen. Met de opbrengst hield hij zich in leven.
Hij had me zijn huisje laten zien op een idyllische plek met uitzicht bijna loodrecht naar beneden op een strandje. Niet het strandje waar hij zelf elke dag heenging. Daar was ook een bron waar hij zich waste en drinkwater vandaan haalde.
Toen ik in november 2018 in het kader van mijn zojuist beëindigde reis daar zeven jaar later weer fietste was ik zeer benieuwd of ik hem er nog aan zou treffen.
En jawel hoor. Het huis had nog alle sporen van bewoning in de stijl van Gérard.
Nadat mijn tent in de buurt opgezet werd kwam spoedig deze vriend op weg naar zijn huis langs, samen met twee kennissen.
Het werd een muzikaal weerzien. Het ging minder met hem. Beitelen voor geld deed hij niet meer, maar zijn tweewekelijkse wandeling naar Nerja bracht hem eten en drinken genoeg om van in leven te blijven. De vele gevonden kranten leverden hem de nodige Sudoku's om zijn hersenen soepel te houden .
Tien dagen lang waren we buren . Daarna ging mijn reis weer verder en zijn leven ook . Ik ben blij via zijn kaart een levensteken van hem te hebben gekregen
.Een brievenbus heeft hij zelf niet, noch gsm, noch smartphone.
Hij is een man waar ik veel respect voor heb . Nu zit ik, meer dan ooit, te broeden op mogelijkheden om nog even wat voor hem te kunnen betekenen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten