Fijne ontmoeting met Jennie in Heeze. Kamperen tussen Weert en Roermond. Limburgse vrienden staan nu op het programma.

 Goedenavond. Gezeten in het vochtige,  hoge gras. Als ik maar geen teken oploop. Ik zie ze in ieder geval nog niet over mijn benen lopen. Wel enkele muggen houden huis, maar ook niet te veel.

Het was een fijne ontmoeting met Jennie in Heeze. Ze was samen met mijn nu vier jaar geleden overleden oom Gerrit, een broer van mijn moeder. Je mag haar dus een klein beetje familie noemen maar ze is vooral familie van de geest.

Daar is Jennie.

En zie,  daar is ook Maria, die in haar huis aanwezig is, net als Christus. 

Dat er heel veel tussen hemel en aarde is weten we allebei. Jennie voelt zich ook gedragen en beschermd door engelen,  wat niet betekent dat haar leven altijd gemakkelijk is. Nogal wat lichamelijke klachten bijvoorbeeld, vooral sinds het overlijden van Gerrit, aan wie ze heel veel van zichzelf gegeven heeft. De woorden tevredenheid en dankbaarheid zijn op haar lijf en geest geschreven. 

Een kijkje naar buiten levert een mooie goed verzorgde tuin, zoals alles in haar huis ook liefdevolle aandacht uitstraalt. 

We hadden vanmiddag afgesproken,  maar ik was al vroeger in Heeze. Daar heb ik uitgebreid koffie gedronken in twee cafés. 

In een ervan vloog een vogel rond, die moeite had met het vinden van de uitgang, waarvan de deuren wagenwijd open waren gezet. Ik vond het natuurlijk wel weer interessant om de vogel te filmen.

Op de deurpost zit de vogel.

Ook vond ik het twalet hier interessant. 

Het is is erg nat in Brabant,  had ik al vaak gelezen,  maar vandaag ook gemerkt. Op weg naar Heeze moest ik over een smal fietspad dat aan beide kanten omgeven is door water.

Aan weerskanten waren de bossen onder water gelopen.  Het was zaak goed evenwicht te houden op het smalle fietspad om niet in het water terecht te komen. Maar...........Op een gegeven moment stond ik hier voor het blok.........

Ik had de uitdaging aangenomen en het stuk waterweg doorgefietst met de trappers in het water. Maar het is gelukt. 

Op de status van WhatsApp is meer van dit waterballet te zien.

Inmiddels lig ik in de tent en ruik ik weer de geur van gerotte slakken. Ik had na de laatste keer kamperen te lang gewacht met drogen en opruimen van de tent en nu zit ik met de gebakken peren. Elke keer als ik afgelopen nacht even wakker was rook ik het weer. Zal het minder worden of zal ik eraan wennen of moet ik een nieuwe tent kopen?

Dit bord kwam ik ook nog tegen.

Geldt niet voor iemand die overal schijt aan heeft.

Spreuk van de dag. 

Het leven van een fietser gaat niet over rozen.

Gelukkig maar!!!

Straks lekker slapen is mijn wens. Morgen probeer ik wat Limburgse vrienden te bezoeken.

W e l t e r u s t e n. 

Op driesprong gestaan: oost, west of zuid? Bijzondere ontmoeting op Sonse markt.

Hoe gaat mijn reis verlopen,  was mijn vraag toen ik begin van de middag wegfietste bij Piet en Jet. Via bezoekjes aan welke mensen? In Siebengewald bij de Duitse grens woont Rudy en die wilde ik al heel lang een keer bezoeken. Maar toen ik op de kaart keek bleek Siebengewald ver terug te liggen. Ik heb ook een gevoel van haast, niet te lang te willen treuzelen, heb Frankrijk en mijn plekje in het vizier.

Helemaal westwaarts in Vught woont Harold en dat vond ik idem dito te ver terug om de lijn naar Frankrijk te kunnen zien.

Jennie woont in Heeze en dat is wel goed zuidwaarts. Haar moet je wel altijd ver van tevoren laten weten van bezoekplannen, dus had ik haar geappt. En ja, vandaag niet maar morgenmiddag komt het uit. Na een beetje aarzelen ben ik daarmee ingestemd. Het betekende wel dat ik bijna 24 uur moest wachten eer ik op bezoek kon. Maar daar vond ik een oplossing voor: Vanmiddag was het immers markt in Son en daar kon ik mooi even spelen. Totaal ongepland stond ik ineens op die markt, want accordeon spelen is op deze reis niet mijn hoofddoel. Wel mensen ontmoeten, bezoekjes afleggen aan vrienden. Maar ziedaar, toen ik daar stond te spelen met een groepje verstandelijk gehandicapten als publiek om me heen kwam ook een vrouw voorbij, waarvan ik vond dat ze met smaak uitgekozen kleren droeg. Het moest vast een type zijn  dat een eigengereid leven leidt, met een karakter dat zich onderscheidt van dat van de doorsnee mens. Bij nadere beschouwing leek ze op een vrouw die ik kende, een zangeres in een band, waarin ik haar een paar keer heb zien zingen en dansen. Een heel spontaan en levendig type, veel energie uitstralend. Ze ging voor een kraam naast mij staan en ik besloot het erop te gokken en te vragen of zij die beroemde zangeres was. Ze bevestigde dat ze inderdaad in verschillende bandjes heeft gezongen en ook daar waar ik haar van kende. Ze herkende mij ook. Ik vroeg haar om samen wat te gaan drinken en ze stemde in, waarop ik mijn accordeon aan de wilgen hing, dat wil zeggen,  in de fietstas stopte. Genoeg gespeeld vandaag.  Aan het  doel mensen te ontmoeten werd met haar, Ingrid, voldaan.

Met Ingrid klessebessen op een terrasje.

De accordeon ging de koffer weer in en de muntjes in mijn geldbuidel. 

Op het bordje in de koffer valt te lezen.....

Spreuk van de dag 

Je verdient niet altijd wat je verdient.

Het was een mooie openhartige ontmoeting met Ingrid, waarin onze wederzijdse liefde voor kleuren naar voren kwam, maar vooral ook de kracht en het vertrouwen dat wij beide putten uit het Christelijke geloof. Ook deze reis vraag ik meermaals aan God:"Wijs mij de weg, alleen kan ik het niet of verdwaal ik". Het is vandaag al goed begonnen met deze op wonderlijke wijze tot stand gekomen ontmoeting. 

Vanmorgen was ik nog bij Piet en Jet en we zijn samen naar de Coopwinkel in Breugel gelopen. Het is elke dag een uitje voor hen om daar koffie te drinken bij het boodschappen doen.

Fotograaf Piet zet Jet en mij op de foto.

Rond hun huis worden vogels verwend.

Hier zit een vogeltje met zijn koppie buiten de deur van het voederbakje. 

De fietsetappe vandaag was klein en eindigde iets zuidelijk van Eindhoven op een plekje in de bosrijke omgeving van de stad.

Na het koken op inductie gisteren kon het vandaag weer ouderwets op een vuurtje  in  het vochtige bos.

Sperziebonen stonden op het menu.

Enkele voorbijgangers zijn wel gesignaleerd,  maar de boswachter hebben ze niet gebeld, zoals dat een tijdje geleden op de Veluwe wel het geval was. Je weet maar nooit in Nederland......

Daar in de verte is nog een glimp van een van de voorbij gekomen wandelaars. Je ziet ook een sloot met water. Deze zal wel debet zijn aan de muggen die mij nu plagen. Daarom nu vlug de tent in.

Voor straks:

W e l t e r u s t e n 

Rond een uur is de reis begonnen. Bij Piet en Jet. Koken met inductie, koffie zetten met een apparaat.......Moeilijk allemaal.

 Goedenavond. De reis is begonnen. Grote reis, kleine reis, ik weet het nog niet. De bedoeling is om uiteindelijk op mijn landje uit te komen in de Ardèche. Of ik het rechtstreeks ga doen of via kleine of grote omwegen weet ik nog niet. En de kans is aanwezig dat ik me teruggeroepen voel als er met vrienden iets gebeurt. 

Ben nu bij Piet en Jet en Jet is zo'n persoon met wie het een paar weken geleden erg bergafwaarts ging. De laatste week leeft ze weer op. Maar hoe ik haar nu op dit moment meemaak doet me toch weer twijfelen aan de duurzaamheid van deze vooruitgang. 

Piet heeft een zeer intensieve mantelzorg om haar. Vanavond heeft hij een cursus EHBO, en daarom is hij blij dat ik even als oppas kan fungeren. Daar hoort ook bij dat ik straks koffie moet maken voor Jet. En dat moet dan via een voor mij ingewikkeld apparaat.

Maar Piet heeft me zojuist geïnstrueerd hoe het werkt. En ik hoop dat het straks gaat lukken als het voor Jet koffietijd is.

Net heb ik ook al eten gekookt via de weg van inductie.  Dat moet je ook maar weten hoe dat werkt. Zo onlogisch voor mij dat je geen vuur of vlammen ziet.

Dan verzucht ik: Kon ik maar gewoon een vuurtje maken.

Met al die apparaten wordt het leven voor mij alleen maar moeilijker. 

En dan ging tijdens het koken ook nog het luchtalarm af. De uien gooide ik namelijk in te hete olie, en dat zorgde voor rookontwikkeling. Tuuuut  tuuuut   tuuuut, ting ting ting.

Piet wilde al 112 bellen.

Ik ben dus uit de startblokken. 

Het was een uur vanmiddag toen ik mijn fiets  op de veerstoep parkeerde in afwachting van de pont.

Even daarvoor nam ik de volgende spreuk nog even aandachtig in ogenschouw.

Spreuk van de dag. 

Ik neem dus wel mijn telefoon mee met de GPS  erop, maar of deze weet welke omwegen ik moet maken is niet zeker.

Heb maar besloten om een spaarpotje mee te nemen, waaruit ik de boodschappen en de koffie ga betalen tijdens de reis. Dan kom ik ook eens van dat kleine geld af dat de afgelopen winter in de koffer viel.

Hier bij Piet en Jet tref ik een weelderige tuin aan met indrukwekkende digitalissen, rozenstruiken en toortsen. 

Maar er is ook veel kleiner grut. Op de status van WhatsApp een filmpje van de tuin.

Intussen is de koffietijd voor Jet aangebroken en ik als butler heb mijn taak volbracht. 

Hoera, de onderneming koffie maken is geslaagd. 

Nu ga ik eindigen voor vandaag,  want ik moet op zijn tijd ook een beetje gezellig zijn.

T o t   M o r g e n. 

Met welke truien ga ik de Franse markten veroveren? 2keer9 is 18 spreuken gaan mee. En nóg eentje zelfs.

 Goedenavond. 

Nog steeds op de boot en misschien wel verstandig,  want het regent buiten gestadig door. Toen het vanmorgen nog zonnig was speelde ik met de mogelijkheid om vanavond al ergens te kamperen en vandaag enkele vrienden op te zoeken richting Grave. De afspraak om vanavond bij Piet en Jet in Breugel te zijn werd verplaatst naar morgen

. Maar uiteindelijk koos ik er vandaag voor om rustig thuis te blijven en de negen wederzijdse spreukenbordjes af te maken, afgewisseld met breien, dat een meditatieve bezigheid vormde.

Pand twee is in de maak.

Bovendien ben ik al breiende aan het bekijken welke bolletjes allemaal mee moeten om aansluiting te houden met het eerste pand.

Ook heb ik een keuze gemaakt uit de truien die ik hier heb en waarvan er twee mee op reis gaan. Bovendien zal ik die deze zomer vaak aan hebben als ik op de Franse markten speel.

In deze tas zitten de meeste truien die ik hier heb opgeborgen tegen eventuele muizen, die er gelukkig niet zijn.

Hieronder een serie truien waaruit ik een keuze moest maken.

De laatste twee zijn uitverkoren. 

Op de status van WhatsApp zie je mijn keuzemogelijkheden .

Wat het schilderwerk betreft: Deze Spaanse spreuk is afgekomen. 

Her leven is een lied, hoewel je soms niet altijd de melodie kent.

En nu maar kijken of ik morgen inderdaad vertrek. Ik kan altijd moeilijk wegkomen,  maar als ik eenmaal weg ben kan ik het ook gemakkelijk achter me laten.

Uitdrukking van de dag. 

Ik ben niet goed in weggaan, maar wel in wegblijven 

Onderhand genoeg spreukenbordjes om mee te nemen. Carla nu wel thuis. Bij Jan en José geweest en gegeten.

 Goedenavond.  Vandaag ben ik ijverig verder gegaan  met spreukenbordjes voorzien van zowel een Nederlandse als een Franse tekst. In totaal tel ik er nu al negen. 

Deze plus een Frans-Italaanse combinatie. Er komt ook nog een Frans-Spaanse bij en dan is het wel genoeg om allemaal mee te nemen in de koffer van de accordeon.

Vandaag is de reis nog niet begonnen.  Wel was ik naar Jan en José om iets op te halen. Zoals vaak mocht ik weer een lekker hapje mee-eten. Wel werd er gemopperd dat met zo'n grote eter als ik erbij weer niet zoveel overblijft voor hen om morgen nog van te kunnen eten. Nadat ik mijn tweede bord had opgeschept greep Jan in en stortte een gedeelte van mijn bord weer terug in de pan.

Het hele tafereel is te zien op de status van WhatsApp. 

Ook Catootje de hond komt er in voor. Geen hond in de pot, ook Catootje niet. 

Voordat ik bij hen was, was ik op bezoek bij Carla, die nu wel thuis was.

Ze heeft aan beide ogen een staaroperatie ondergaan en moet het nog even voorzichtig aan doen.

De dag begon met een ontbijt aan de zonnekant van de boot.

Behalve de zon zag ik ook André die zich opmaakte voor zijn dagelijkse wandeling met hond Pietje.

De dag eindigt met een blik op de ondergaande zon in het noordwesten. 

Over de zon gesproken is hier de......

Vraag van de dag. 

Er was vandaag nieuws onder de zon.

Was er ook zon onder het nieuws?

Groetjes en tot morgen.

W e l t e r u s t e n. 

De nestelende kwikstaartjes vliegen de hele dag om me heen. Schrikken: apparaatje buiten in een zware bui laten liggen.

 Goedenavond. Het valt niet mee om me te concentreren vandaag, want buiten op het achterterras spelen zich de hele dag de mooiste taferelen af. Het ene is nog mooier om te fotograferen dan het andere. Nu ik hier buiten zit te schrijven is het nog steeds moeilijk om mijn ogen op het scherm te houden, want daar zit de ene helft van het stel al weer parmantig op die paal.

Op de volgende foto's zie je ze allebei.

Ze zijn duidelijk de kleintjes aan het voeren die ergens onder de boot in hun nest zitten. Ik hoor ze trouwens volop kwetteren, maar ik ga niet kijken om niet de zaak te verstoren. 

 Op de status van WhatsApp zie je een fractie van wat zich de hele dag afspeelt.

Ondertussen had ik een vrij huishoudelijk dagje. Na de grote afwas had ik ook nog veel kleren in de wasteil gestopt. Die konden natuurlijk niet helemaal drogen bij al die buien die vanmiddag vielen.

Maar vóórdat deze zware bui viel had ik toch al wel een gedeelte naar binnen gebracht. Maar iets heel kleins en heel belangrijks vergat ik wel! Het gehoorapparaatje van een overleden man dat ik voor nood nu gebruik heeft heel wat grote druppels op zich gekregen. 

Oh wat dom,  oh wat dom.

Toen had ik maar snel de kachel aangemaakt  en het apparaatje tussen de was aan de lijn erboven gehangen. 

En daarna heel zenuwachtig: Zal ie het nog doen straks?

Maar .....ik denk dat ik geluk heb. 

Verder ben ik vandaag ijverig aan het schilderen geweest.  Franstalige spreuken op de ene kant van de bordjes en Nederlandstalige tegenhangers aan de andere kant. Zo kan ik ze in beide landen gebruiken. 

De tegenhanger voor de bovenste spreuk is

Spreuk van de dag. 

De geheimen van de stilte liggen opgesloten in het schilderij van het onzichtbare. 

Het kwikstaartje dat daar op de uitkijk staat doet iedereen de hartelijke groeten.

T o t    M o r g e n .