Onverwachts naar Berkel Rodenrijs gefietst in plaats van naar huis. Daar kennis gemaakt met buren van Ageeth: Het werd een dolle boel. In Woerden kon ik het dansen niet laten.

 Goedenavond. 

Al heel laat is het geworden,  half elf al. Dit kwam omdat Ageeth me vanavond nog meegetroond  heeft naar haar buren uit Syrië,  waar ze de laatste maanden een intensief contact mee heeft. Ze trekt onder andere heel veel op met hun kinderen. Eigenlijk vond ik dat wel veel om na zo'n lange fietstocht nog even naar die mensen te gaan.

Maar omdat ik wist dat het contact met hen voor haar heel belangrijk is stemde ik in om even nog naar die mensen te gaan. Maar heel kort dan, was mijn voorwaarde. 

Maar wat gebeurde er......zodra ik de mensen zag en binnen was, was ik verkocht. De kinderen, die ik bij aankomst bij Ageeth vanavond al even trof vlogen me nu ook meteen om de nek en dat deed mijn eigen kind zijn weer helemaal ontwaken. Even later lag ik met de kinderen te rollebollen in de mooie ruime kamer.

Dit was dan de epiloog van de dag die in het chalet van Jan en José begon en een onverwachte wending kreeg doordat ik niet terug naar huis ben gefietst zoals de bedoeling was, maar naar Berkel Rodenrijs. Toen ik vanmorgen vertrok wilde ik oorspronkelijk alleen maar even omrijden via Doorn en Driebergen-Rijsenburg, want daar zouden rommelmarkten zijn. Die vond ik niet en ondertussen leek het mij een veel beter idee om op bezoektocht te gaan. Ageeth reageerde meteen dat ze het leuk vond dat ik kwam. Vorige week zou ze bij mij komen voor een dagje, maar toen kreeg ik de griep. En nu zien we elkaar dan toch.

Als ik vanmorgen geweten had dat ik vandaag meer dan 90 kilometer zou moeten fietsen was ik misschien al moe geweest bij het idee alleen al.

Maar het fietsen ging goed. Ik was snel en er was ook weinig of geen tegenwind.  Dwars door de stad Utrecht rijdend werd ik verwarmd door de gezelligheid daar. 

De Utrechtse grachten werden bevaren door talrijke jachtjes en kajaks en waren omzoomd door volgepakte terrasjes.

In deze boot werd druk gepicknicked. 

Na Utrecht besloot ik in Woerden koffie te gaan drinken. Daar bleek van alles te doen.

Er werd flink muziek gemaakt. Ik mocht op een terrasje plaats nemen vanwaar ik het allemaal goed kon aanschouwen en aanhoren. Gek op dat  soort wilde muziek ben ik niet, in ieder geval niet om ernaar te luisteren. Maar toen ik even stond reageerden mijn benen meteen. Het werd nog gekker: toen ik na de koffie weer naar mijn fiets liep ging dat op de maat en het ritme vsn de muziek. Ik besloot mijn tasje even op te bergen in de fietstas en jawel hoor, even later huppelde ik daar rond op het plein voor het podium, samen met twee dames. Even later voegde zich ook een meisje met haar moeder bij de dansers. Ik voelde me heel licht en soepel. 

En zo werd het toch nog een optreden vandaag,  zij het niet met de accordeon,  maar met de voeten en andere ledematen. 

Op de status van WhatsApp zie je vandaag mijn schaduw langs de Rottemeren fietsen.

Spreuk van de dag. 

Het leven is zoals je fietst:

Als je niet meer fietst val je om.

W e l t e r u s t e n