Goedenavond.
Het was te verwachten, de gescheurde crank waar de trapper aan zat zou verder doorscheuren en dat is gebeurd. Met pijn en moeite had ik nog net Utrecht gehaald, maar spoedig daarna zat de rechter trapper er niet meer aan en moest ik proberen met kunst en vliegwerk verder te komen.
Het vanggat voor de trapper helemaal doorgesleten.
Even voor Utrecht was de speling al groter, maar ik had nog hoop dat de fiets Alphen zou halen.
Het was daarna een beetje proberen om die ene trapper toch nog rond te krijgen. Mijn rechtervoet moest daarbij een beetje helpen, maar die stootte ik dan regelmatig.
Ook heb ik een tijdje mijn linker sandaal met een touwtje aan de linker trapper vastgebonden, en zo de linker voet alleen laten trappen. Maar tot twee keer toe ben ik bij het instappen gevallen met fiets en al. Een voorbij komend fietser kreeg de schrik van zijn leven toen hij mij daar zag worstelen om overeind te komen. Toen ik een dijk op moest klimmen en even met een blote voet liep, omdat de sandaal vast zat aan de pedaal, kwam een vrouw vriendelijk op me af en gaf me twee appelflappen. Ik zei nog dat ik genoeg te eten had, maar het was wel duidelijk dat zij me aanzag voor een zielige dakloze op blote voeten en vandaar haar gift.
Een beetje zielig was ik ook wel, maar dat lag aan mezelf. De overweging had ik namelijk wel om Andries te vragen of hij me met de bezemwagen op zou komen halen. Dat had hij inderdaad wel gedaan, maar voorwaarde was dan wel dat hij dat stuk oud roest in tweeën zou zagen en dat ik dan met mijn nieuwe fiets, die bij hem gestald staat verder zou gaan. Hij vind namelijk al lang dat deze fiets zijn beste tijd gehad heeft, en met hem vele andere vrienden.
Maar ondanks alles fiets ik er fijn op en probeer ik hem te behouden. Daartoe heeft Frans al aangeboden om met onderdelen die hij wel heeft de fiets weer in orde te krijgen. Maar daartoe moet ik eerst thuis zien te komen.
Dat ben ik nu nog niet. Heb een kampeerplekje gevonden voor mijn tent in de buurt van Culemborg. Van hieruit moet ik morgen nog dertig kilometer afleggen. En de bedoeling is niet met vallen en opstaan, daarom bind ik mijn sandaal niet meer aan de trapper vast en wordt het lopen en peddelen.
Toen mijn trapper nog aan de crank zat passeerde ik in Utrecht een vrolijke bedoening. Een soort marathon was er gaande en de lopers gebruikten onder andere het fietspad.
Hier staat iemand van de organisatie vrolijk te dansen.
Het afscheid met Tom was gezellig vanmorgen. We zijn eerst samen vanaf zijn huisje naar zijn auto gelopen.
Op de status van WhatsApp maken we grapjes en is hij even de reiziger.
Het was gisteren de schrik van zijn leven vanwege de brand in de auto naast de zijne. Toevallig vond hij gisteravond in een plaatselijke site een artikel over die brand met deze foto.
Je ziet daarachter Toms auto, nat gehouden door de brandweer.
Voordat ik wegging hadden we nog gezellig koffie gedronken.
Een internationaal getinte koffietafel.
Links koeken uit het Spaanse Andalusie, daarnaast Franse koeken uit het departement Vienne, rechts de oerhollandse stroopwafels.
De specifieke eigenschap van de Spaanse koeken is dat ze gemaakt zijn op basis van olijfolie.
De buurvrouw van Tom heeft voor haar hek een mooi beeldje van een elfje staan.
Bij Tom hangen een paar van haar schilderijen waar deze natuurwezens afgebeeld zijn. In een voorgaande blog noemde ik ze engeltjes,maar elfjes is een betere benaming.
Spreuk van de dag.
Engeltjes zijn net zo dicht bij je als vlinders in je buik.
Inmiddels heeft Frans toegezegd dat hij morgen ook naar de boot komt als mobiele fietsenmaker. Ik zal dus door moeten trappen met mijn ene trapper om er op tijd te zijn.
En nu lekker slapen in mijn tentje, maar eerst nog voetbal kijken.
T o t M o r g e n.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten