Je hebt wel eens van die dagen, dan voel ik me heel open.
Dat was vandaag het geval toen ik Montmorillon heb aangedaan voor boodschappen.
Had zin om heel veel mensen te groeten .
Mooi te ontdekken dat de mensen door mijn vrolijkheid aangestoken worden.
Op de parkeerplaats voor de Lidl bijvoorbeeld had een andere fietser er schik in mij daar te zien, met mijn grote Volkskrantfietstassen boordevol geladen met eetgerei.
Zelfs op de bagagedrager moesten eieren en chips plaatsnemen.
En voor was het ook al vol.
Op de terugweg stopte een man met zijn auto en begon spontaan een praatje.
Waar ik allemaal naar toe ging en of ik veel fietste.
Hijzelf, agrariër, fietst ook veel in zijn vrije tijd.
Nog drie jaar en dan heeft hij zijn retraite en probeert hij zijn koeien aan iemand anders over te dragen.
Ik denk dat ik die openheid uitstraalde vandaag.
Voel ook weer reislust in me opborrelen.
Over tien dagen is de confinement (Frans voor lockdown) waarschijnlijk voorbij en word ik weer losgelaten.
Op dit moment overheerst de zin om dan weer verder te fietsen, Nederland is verder uit mijn gedachten.
Vanmorgen rond half tien vertrokken de jongens richting hun werk.
Mees nam weer plaats achter het stuur.
Het rijden begon meteen met een vuurdoop, want om het terrein af te komen is het heel moeilijk manoeuvreren.
De sloot moet vermeden worden.
Maar het is gelukt.
Rond zes uur waren ze weer thuis.
Vanavond wordt het spinazie of ratatouille.
BON APPÉTIT.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten