Goedenavond.
Een lange dag vandaag die zijn eindpunt vindt iets ten noorden van Weert. Het is weer een mooie rustige plek om straks te slapen.
De dag begon fietsend in een heerlijk zonnetje richting Geleen. Er waren nog twaalf kilometer af te leggen en ik ervaarde het zo prettig dat ik het jammer vond dat op een gegeven moment Geleen in zicht kwam.
Op de markt werd ik hartverwarmend onthaald. Toen ik mijn fiets er neerzette en mijn klompen als eerste er vanaf haalde begon de marktman tegenover die snacks verkocht ze meteen al te prijzen. "Wat een mooie klompen zijn dat". Waarop ik hem meteen uitlegde wat de bedoeling was: ze aantrekken voor de show die op handen was. Hij bood me meteen al koffie aan, maar die wilde ik nog niet. Toen ik speelde is hij lange tijd met zijn telefoon bij me gaan staan en hij zal wel het een en ander opgenomen hebben.
Maar ik wist niet wat ik hoorde toen ik begon te spelen. Wat er uit mijn accordeon kwam, kwam totaal vervormd tot mijn oren. Het leek allemaal nog veel erger dan tijdens de vorige speelbeurten. En ik kon ook niet goed horen of er misschien uit de accordeon valse klanken kwamen. Mijn eerste reactie was: snel naar een audicien. En dat kan nu, want ik ben in Nederland en weldra in Alphen. Zoals meestal kon ik dankzij mijn routine de meeste liedjes wel goed spelen. De sfeer kon ik wel maken en behalve mijn meeluisterende marktman waren er veel mensen die ik ermee kon bereiken en ik werd rijkelijk beloond. Al heel snel kwam de compagnon van de marktman mij de koffie brengen, netjes op een schaaltje met een koekje erbij.
Wat een service hė!
Van de negen meegenomen franstalige spreukenbordjes hebben er vier een nederlandstalige achterkant, dus die kon ik nu neerzetten.
Naast me zaten deze hondjes geduldig te wachten tot hun baasje aan de beurt was.
Behalve de koffie kreeg ik later ook nog een hoed van die enthousiaste marktman.
Iets na twaalven werd het hoog tijd om Koos te gaan bezoeken, wetende dat hij in de middag een dutje pleegt te doen. Het was wederzijds fijn om elkaar weer te ontmoeten.
Koos.
Koos is bezig met het zoeken van een verzorgingshuis. Maar het eerste wat hij zei toen we elkaar spraken was :"Waar moet ik met mijn boeken heen"? Zijn hele huis is namelijk één bibliotheek. Al sinds ik hem ken is hij bezig zijn boeken te verkopen, maar de meeste van de binnenwanden van zijn huis zijn nog steeds met boeken behangen.
Vandaag ben ik niet zo lang gebleven en dus ook niet blijven slapen, zoals bij mijn vorige bezoeken. Zijn mantelzorger raadde het mij af. Maar zo was het ook goed.
Rond twee uur weer op de fiets gestapt met het vooruitzicht vanavond misschien Breugel bij Eindhoven nog te halen, waar Piet en Jet wonen. Maar in Maaseik bleek al gauw dat ik beter nog een keer ergens kon kamperen. Er was namelijk het festival Vlaanderen muziekland aan de gang, merkte ik bij toeval.
Het is niet de muziek waar ik gek op ben, maar mijn journalistieke aspiraties kon ik er wel mee voeden door opnames te maken.
Op de status van Whatsapp zie je de dames dansen en hoor je de artiesten spelen.
Van lunchen was het tot dan toe nog niet gekomen. Ik hoopte een friettent te vinden, maar vond die pas toen ik Maaseik een paar kilometer achter me had gelaten.
Voor het eerst sinds anderhalf jaar kon ik weer eens friet met mayonaise en een kroket bestellen.
Vanavond bij aankomst op de overnachtingsplek had ik even de neiging om het mezelf gemakkelijk te maken en niet meer te gaan koken. Maar nee, ook nu was ik streng voor mezelf en ben ijverig de aardappelen gaan schillen en de in Maaseik gekochte sperziebonen klaar gaan maken. Moest ook nog wat moeite doen om aan het stookhout te komen. Maar uiteindelijk stond mijn eten, de tweede warme maaltijd voor vandaag, op het vuur.
Om met de blog te beginnen moest ik daarna ook nog even dapper zijn in de wetenschap dat dat schrijven nog wel tot half elf in beslag kan nemen, en dat is het nu inderdaad al.
Maar morgenochtend doe ik het denk ik rustig aan. Het is de verwachting dat ik dan wel uiteindelijk in Breugel zal arriveren, hoewel je maar nooit weet bij mij hoe plannen veranderen kunnen.
Uitdrukking van de dag (Frans).
Poser un lapin.
(Letterlijk: een konijn neerzetten)
Niet komen opdagen.
In Vlaanderen hebben ze daar de uitdrukking voor: Zijn kat sturen.
Kramp nu in mijn grote teen van mijn linkervoet. Als ik er maar niet in blijf.
Welterusten voor straks.
S l a a p z a c h t .
Geen opmerkingen:
Een reactie posten