Vanaf half een was het prima uit te houden op ruime plek aan water, onder de bomen en met af en toe een briesje

 Goedenavond,  bonsoir.

Vandaag zit ik er veel beter voor dan gisteren. Aan de rivier de Dore vond ik om half 1 een koele plek onder de bomen. Zelfs was er af en toe een briesje. Die is nu 7 uur 's avonds wel weer weg en ook laat de zon nu toch even zijn licht schijnen op mijn tentje, maar ik vond het al heel wat om hier de hele middag te kunnen vertoeven zonder te hoeven zweten zoals gisteren. Toen had ik er ook nog niet bij vermeld dat mijn ogen de hele dag traanden, wat extra vervelend was.

Dit gaat nu ook weer iets beter,  waarschijnlijk door het wassen met gesteriliseerd water wat ik vanmorgen gedaan heb.

Wat een luxe hè om zomaar aan tafel te kunnen zitten nu.

Met als uitzicht de rivier, waar ik straks weer inloop. Gisteravond deed ik dat ook nog in die vissersplas en zelfs ben ik er compleet in gezwommen. Maar hier is het ondiep en wordt het een voetenbad. 

Op dit moment  zijn hier veel kinderen aanwezig.

Misschien gaan ze ook wel kamperen. 

Vanmiddag was het even een hondenzwembad.

Deze kwam speciaal uit het water voor mij. 

Hier heb je er nóg een.

En hier drie bij elkaar. 

Op de status van WhatsApp  meer hiervan.

Vanmorgen heb ik ook nog gefietst. Onder andere een pittige beklimming van 6 kilometer, die ik ken van vorige afleveringen. Bijna altijd had ik het daar erg moeilijk mee omdat het meestal in de gloeiende zon was. Eenmaal met het traject begonnen moet je het afmaken. Je kunt ergens halverwege niet ophouden en ook niet terug.

Het is namelijk een dubbele weg met een betonnen scheiding in het midden.

Maar dit keer, nu het warmer dan ooit is, viel de beklimming in de ochtenduren en ging het me juist redelijk af. Daarna was het koffie.

Koffie met een half koekje.

Dit was vroeger het café waar ik met een vriendin ooit op het terras gezeten heb. Nu doet alleen de naam nog aan een café denken.

Vanmiddag heb ik het eten maar eens klaargemaakt op mijn gasje. Ik wilde niet te opvallend zijn met zoveel mensen om me heen.

Vanaf hier is het nu nog 165 kilometer tot Lamastre.

Hiertoe moet wel het Centraal Massief beklommen worden. Morgen zal ik waarschijnlijk de eerste schreden omhoog maken.( Het zal vooral lopen worden met de fiets aan de hand).

Uitdrukking van de dag. 

Een kat in de zak kopen.

In Frankrijk zeggen ze:

Acheter chat en poche.

Bijna hetzelfde als bij ons dus, behalve dat in Frankrijk de zak specifiek een broekzak is.

Prettige avond. 

B o n n e  S o i r é e.

Ben doodsbenauwd, letterlijk en figuurlijk. Een hele moeilijke dag is nog niet afgelopen.

 Goedenavond,  bonsoir.

Ik weet niet hoe ik het heb. Geen idee hoe ik de avond door moet komen. De hele dag loopt het zweet me over mijn lijf en vooral rond en in mijn ogen. Er is geen vleugje wind te bekennen. Vanmiddag om drie uur had ik al een op zich geweldige kampeerplek gevonden, maar het was gewoon niet mogelijk om ergens te gaan staan of te gaan zitten zonder dat ik onwel werd van de onaflatende stroom zweet die van mijn gezicht kwam. Van armoe ben ik maar weer op de fiets gestapt, de enige manier om het een beetje uit te houden. Een rare gewaarwording niet te mogen stoppen en beangstigend dus. Het angstzweet brak me dus ook nog uit.

Sinds vier uur ben ik nu met een tweede poging bezig. De tent staat, maar het is me ook onmogelijk om daar in de buurt te gaan zitten. Ben van lieverlee maar al lopend enkele aardappelen gaan schillen. Maar niet teveel en met een halve bloemkool erbij. Het moet allemaal nog op kunnen ook en honger heb ik niet maar eten moet wel, vind ik.

De tent staat in de buurt van de rivier De Dore, maar bij de rivier zelf mag je niet komen: Priveterrein van waarschijnlijk de vissersclub. Maar ik ben er toch op gelopen, onder de barrière door, om hier op een bankje te gaan zitten schrijven. Het is hier een klein beetje meer uit te houden.

Zittend op een bankje is alles net iets comfortabeler.

Hier kunnen de vissers naar de wc neem ik aan. 'Het huisje van het geluk". Mits het natuurlijk lukt.

Er staat nu ook een camper met een Nederlands stel voor de barrière van deze vissersplaats. Ze weten dat ik voor de afkoeling hierheen ben gegaan. 

Onderweg kwam ik tegen de........

Spreuk van de dag. 

Het tegengestelde van armoede is niet rijkdom, maar het kunnen  d e l e n .

( Van Abbé Pierre)

Indrukwekkend waren ook onderweg enkele treinviaducten.

In 1869 is het bouwwerk afgekomen. 

Onderweg veel maisvelden, afgewisseld met zonnebloemen. 

Een filmpje komt op de status van WhatsApp. 

Voeg veeg, met een papiertje nog maar een keer over mijn gezicht. Ik snak naar adem. Maar weer teruglopen naar de tent. Hoe kom ik de avond door???? Hoe krijg ik het eten naar binnen?  Hoe kan ik in deze omstandigheden ook nog een vuurtje verdragen? Gelukkig is de natuur zo geregeld dat het vanavond en vannacht koeler wordt. Of het onweer ook zal komen? Hé, ik hoor dondergeluiden  gauw naar de tent.

Tot morgen.

À   d e m a i n .

Pizza bakken op kampvuur door Tristan. Hitte moeilijk te dragen.

 Goedenavond,  bonsoir.

Wat een hitte zeg. De hele dag heb ik hier onder de bomen gezeten op hetzelfde plekje van gisteren, proberen een houding te vinden waarin het zweten onder controle te houden is.

Tristan is vanmorgen met zijn moeder en haar man naar het stadje Granat geweest om er voor een paar weken boodschappen te kopen. Zelf kan ie vanwege zijn ogen geen auto meer rijden. Toch klaagt ie niet en is altijd opgewekt. Het komt ook omdat ik vrolijk ben, zegt hij, dat trekt vrolijkheid aan.

Vanavond zouden we weer gedrieën eten van mijn vuurtje en ik had ook een lijstje voor hem. Maar pizza stond er niet op. En dat had hij ook meegebracht voor vanavond. Ik zat met mijn handen in het haar. Wat moet ik nou in godsnaam met een pizza hier. Ik heb geen magnetron. 

Maar vanavond bleek dat Tristan van wanten( van pizza's) wist. Hij heeft ooit in een pizzeria gewerkt. 

Na het koken van mij op de gebruikelijke manier was het nasmeulend vuurtje genoeg en niet te hard om er de reeds voorgebakken pizza op gaar te krijgen en hem ook niet te laten aanbranden. 

Op de status van WhatsApp staat het uitgebreid gefilmd. 

Tristan is bijzonder lief voor zijn vrouw Eve.

Mijn vraag was ook of we die pizza nog wel op zouden krijgen naast die hele pan vol met groenten en ook de salade die er nog bijkwam. Geen probleem,  ze hebben toen ze gingen alles wat over was meegenomen en kunnen er morgen nog van genieten. Want zelf koken ze nooit hier. Ze betrekken  een schuur met een hoop rommel, opslag, en ze hebben geen gasje. Het is tijdelijk want ze proberen vanuit hier de aankoop te regelen van een stukje grond niet ver hiervandaan. 

Vanavond gehoord van hun drama afgelopen winter.  Ze wilden mij in de Ardèche opzoeken en zijn onverwachts naar Lamastre gereisd, waar ik niet was. Daar alletwee erg ziek geworden en in twee verschillende ziekenhuizen gelegen. Eve was bijna dood, maar heeft het uiteindelijk gered. ......

En nu troffen we elkaar dan toch op mijn reis die waarschijnlijk het einddoel Les Costilles zal hebben. Morgenochtend vertrek ik. In die grote grote hitte. Het zal niet meevallen. 

In de koffer van de accordeon zitten de tekeningen die Eve en Tristan voor mij maakten.

Links sta ik, alias Gérard, met accordeon, rechts Tristan die onder de douche staat en van bananen houdt. Ik zie er afgepeigerd uit, al zeg ik het zelf.

Eve legt de laatste hand op haar cadeautje voor mij.

Intussen is het kwart voor tien en is het wat houdbaarder geworden in de tent. Morgenochtend 8 uur komt Tristan hier afscheid van me nemen en daarna kan ik nog een beetje in de koelte fietsen.

Uitdrukking van de dag. 

Letterlijk betekent de Franse uitdrukking:

Hij heeft zich in het meel laten rollen 

Prettige avond. 

B o n n e   S  o i r é e.

Een waar genoegen Tristan terug te zien met zijn vrouw Eve. Vanavond gedrieën gegeten van mijn vuurmaaltijd. Aan rivier Sioule plaats voor velen.

 Bonsoir,  goedenavond. 

Wat een feest voor Tristan en mij om elkaar weer in de armen te sluiten na 43 jaar. Terwijl ik naar hem op weg was, vanaf mijn plekje naar zijn huis, was hij op weg naar mijn tent. Alleen via een andere route. Maar even later troffen we elkaar uiteindelijk bij de tent.

Daar stond de man die ik als jochie van 9 kende. Samen met zijn vrouw Eve logeert ie nu tijdelijk op het terrein van zijn moeder Françoise en haar man Yve Pierre. Ze zijn bezig een terrein te kopen op 40 kilometer afstand van hier.

Afgelopen winter zijn ze op de bonnefooi naar Lamastre gereisd met als doel daar mij te treffen. Eerder aan mij geschreven brieven werden niet beantwoord ( had ik dus niet gehad) en dus probeerden ze het zomaar. Maar ja, ik was in  Nederland. Via vader Michel wist ik ervan. Maar voor ik besloten had naar de Ardèche te gaan waren zij alweer weg.

Tristans ogen gaan snel achteruit  en hij dacht: Voor ik helemaal niet meer zie wil ik Gérard, zoals ik in Frankrijk heet, nog ontmoeten. Maar nu, een half jaar later, is dat dan toch een feit. En het klikt fantastisch,  moet ik zeggen. Zo'n beetje zoals het ook met vader Michel altijd geklikt heeft.

Met zijn vrouw Eve heeft ie vier kinderen ter wereld gebracht,  waarvan één overleden.

Het doet me goed te merken dat ze na al die jaren nog heel veel van elkaar houden, zoals ik ze ervaar. 

Eve en Tristan. 

Eve is mij aan het schilderen terwijl ik accordeon speel.

Wat niet vaak voorkomt was vanavond een feit: Ik had eters met wie ik mijn vuurmaaltijd mocht delen. 

Tristan heeft me vanmiddag de rivier de Sioule laten zien en getoond dat er plek genoeg is voor mensen met een camper. Jan en José zijn namelijk in de buurt. 

Plaats genoeg voor een camper.

Op de status van WhatsApp zie je een filmpje van de ruimte hier.

Maar ze hebben nu ook een goede plek. Dus even afwachten morgen. Als ze niet komen ga ik overmorgen weer verder en ik denk door naar de Ardèche, naar mijn plekje daar.

We hebben in ieder geval morgen nog een fijne dag samen. Ik ben heel blij met onze retrouvailles zoals ze in Frankrijk een herontmoeting noemen na vaak vele jaren.

Intussen stuurt Jan een foto van hun plek, 70 kilometer hiervandaan.

Daar zit José met haar pootje in het loopgips.

Ze hebben daar op die camping voor 4 dagen bijgeboekt. Een dochter van hen is ook in de buurt, dat telt mee.  Dus hun zie ik waarschijnlijk  niet deze reis.

Spreuk van de dag. 

Voor de reis des levens krijgt niemand een Tomtom.

W e l t e r u s t e n.

Bonne Nuit.

Tristan nog niet ontmoet, wel kamperen in de buurt. Boodschappen gedaan na een tocht door de jungle. Bekaf.

 Goedenavond,  bonsoir.

Het vinden van Tristan heeft nogal wat voeten in de aarde. In wat voor situatie hij leeft is mij nog niet duidelijk. Michel, zijn vader,  wist het ook niet precies. Via verschillende mails kreeg ik deze dagen uitgebreide beschrijving bij welke boom ik linksaf en bij welke ik linksaf moest gaan om hem te vinden. Ergens bij de rivier is dan een fantastische plaats voor mij om te kamperen.  Maar vandaag kreeg ik plots te horen dat hij dit weekend in een schuur verblijft in verband met het aangekondigde onweer. Dit was tenminste wel een precies adres en te vinden op googlemaps. Rond 1 uur was ik er. Het blijkt een gezellige hameau te zijn met enkele knus bewoonde huizen. Alleen kon ik er Tristan niet vinden en ook belletjes naar hem werden niet aangenomen.  Ook waren er geen andere mensen. 

Toen ben ik maar in de buurt gaan kamperen, maar tot op heden geen reacties op mijn mails en telefoontjes.

Vanmorgen op weg hiernaartoe trof ik geen winkels waar ik uitgebreid boodschappen kon doen, dus moest ik er vanmiddag nog op uit. 6 kilometer zonder bagage naar een redelijke supermarkt leek me wel te doen, maar de via googlemaps gevonden route bleek een ware weg door de jungle. Afschuwelijk. Maar goed dat ik geen bagage bij me had. Op de terugweg heb ik tien kilometer omgereden. Al met al was het veel van het goede voor mij. Ik was bekaf en überhaupt blij dat ik de tent weer gehaald heb. Maar eten en drinken heb ik nu voor een paar dagen en nu kan ik weer uitrusten. 

Er is trouwens ook sprake van om eventueel binnenkort Jan en José te ontmoeten. Ze zijn momenteel op vakantie in Frankrijk en 70 kilometer ten westen van mij.

Vanmorgen was er bij het café een ontmoeting met een Nederlands stel dat op een elektrische tandem aan het toeren was.

Ik mocht wel even een foto maken toen ze gingen.

Vanaf  het terras zag je daar zo onze fietsen staan.

Doeiiiiii. 

In hetzelfde dorp zie je dit:

Heel veel velden met zonnebloemen overal terwijl ze op veel plaatsen het koren aan het maaidorsen zijn.

Een filmpje ervan komt straks op de status van WhatsApp. 

Ik denk dat ik vanavond niet meer ga koken. Net voordat ik ging voor die barbaarse tocht naar de winkels had ik vast een blik cassoulet warm gemaakt en gegeten.

Zou het nog gaan onweren? Het dreigt een beetje en er lijken wat druppels te vallen. Lekker in de tent gaan liggen lijkt me een goed idee.

Op mijn graf komt misschien te staan:

Uitdrukking van de dag  

Hier rust ik verder.

W e l t e r u s t e n  voor straks.

B o n n e   N u i t .

Woedende man behandelde mij als een hond. Zeven blaffende honden kwamen op mijn film. Goed gefietst vandaag.

 Goedenavond,  bonsoir.

Het was even spannend vanavond. Terwijl ik bij mijn vuurtje zat te kijken dat het eten bijna kookte kwam een erg boze man op me af. Hij zwaaide afwerend naar mijn vuurtje en ik begreep dat ik het uit moest maken. Nou, daar aarzelde ik geen moment over, want ik hoopte maar dat hij geen politie op me af zou sturen. Niet dat het vuurtje gevaarlijk was, maar het zal heus niet mogen zo midden in de zomer, zelfs al is het ergens in een wei. Ik kan niet laten zien waar het was, want de telefoon stond uit toen de man kwam. Ik moest ook onmiddellijk weg. En ja, ik was gehoorzaam genoeg want politiedreiging moet ik niet hebben. Met wat water, melk en het afgietsel van het eten was het vuur heel snel gesmoord. Snel moest ik beslissen hoe ik de pan met het eten dat nog net niet aan de kook was gekomen zou vervoeren: Inwikkelen in krantenpapier en dan op de gebruikelijke plaats in de fietstas. Zo snel als ik vandaag het zaakje op de fiets heb gekregen is me de hele reis nog niet gelukt. Het moest binnen tien minuten, dan kwam ie kijken of ik inderdaad weg was......

Mijn plotselinge vertrek van de plek waar ik eerder al een meloen genuttigd had en even met mijn telefoon bezig was geweest had ook iets heel nuttigs. De verbinding was er namelijk zeer slecht en viel later helemaal weg. Vandaar dat ik de telefoon uit had gezet.

Ik had me sowieso er al op voorbereid om na het eten met de telefoon op zak op de fiets te stappen op zoek naar beter bereik. Want de blog moet toch geschreven worden!

Maar nu ging ik dus weg met al mijn spullen. 

Ongeveer tien kilometer zal ik daarna nog gefietst hebben eer ik aan de rand van een bosje dit plekje vond.

Vanuit de tent gezien is dit mijn uitzicht.

Zojuist heb ik hier een nieuw vuur ontstoken om het eten weer aan de kook en gaar te krijgen. Midden in bovenstaande wei. Geen pottenkijkers en boze mensen hier.

Het enige nadeel van het gebeuren is dat ik niet meer genoeg water heb voor de thee morgenochtend. Maar er is nog melk over. Die is niet helemaal vergoten op het vuur.

Vandaag heb ik goed gefietst, vind ik. Menige heuvel moest beklommen worden maar ik heb nooit geklaagd. Het ging me goed af, terwijl ik eigenlijk een beetje honger had en ik tot half drie door moest rijden om een winkel te vinden.

Op een gegeven moment steeg een hevig geblaf op ergens. Het bleken naar schatting zeven honden te zijn die bij een huis hoorden. 

Daarvoor heb ik de telefoon tevoorschijn gehaald en een filmpje gemaakt voor de status van WhatsApp.

Spreuk van de dag. 

Blaffende honden bijten niet als ze achter de tralies zitten.

W e l t e r u s t e n. 

Bonne nuit.

Afscheid genomen van Michel en Johanna, op weg naar zoon Tristan, 60 kilometer zuidwaarts.

 Goedenavond,  bonsoir.

Vanmiddag heb ik Michel en Johanna weer achter me gelaten.

Au revoir, Michel.

We hebben ieder onze weg te gaan, hij met zijn kippen in de grote wereld van de fantasie en ik fiets weer even wat verder op 's-herenwegen.

Toen ik hoorde dat zijn zoon Tristan nu in de buurt is wist ik het vervolg van mijn reis. Ik wil hem ontmoeten, die ik leerde kennen toen hij een jochie van tien was. Hij en zijn vrouw Eve staan met een caravan ergens aan de rivier De Sioule en dat is ongeveer 60 kilometer van Franchesse vandaan in zuidelijke richting. 

Tristan reageerde heel enthousiast op mijn voorstel dat ik wilde komen. Ze waren afgelopen december op de bonnefooi al naar Lamastre gereisd om mij te zien, maar ja, ik was in Nederland op de boot. Als ze lang in de Ardèche gebleven waren was ik wel snel gekomen, maar ze zijn na korte tijd

 weer gegaan. 

Met vader Michel was het gisteravond weer eens heel gezellig. Hij heeft gevoel voor theater en daar kan ik wel op inspelen. 

Hier geeft hij zijn kippen waar hij mee op reis is water.

Tok tok, alweer een ei.

Op de status van WhatsApp komt er nog een filmpje van.

Hieronder nog een keer twee foto's van de geliefden op het bankje om te laten zien dat op de voorkant de man een blanke is en de vrouw een kleurlinge, en dat op de achterkant de man een kleurling is en de vrouw een blanke. 

En de engel die het huis bewaakt wil ik ook naar voren halen. 

Zo zal de slang geen kwaad aan kunnen richten.

Intussen is mijn breiwerk zover gevorderd. 

Spreuk van de dag. 

Van de dingen die je ziet en niet bestaan moeten we gaan naar de dingen die je niet ziet maar die wel bestaan. 

Zoals ik hier een goede nachtrust wens te genieten zo wens ik dat de lezer ook toe.

W e l t e r u s t e n.

Bonne Nuit.