Vergeefs op zoek naar een vleugje wind.

 Goedenavond, bonsoir. 

Er waren vele moeilijke momenten vandaag, maar nu weet ik ook weer even niet hoe ik het zoeken moet. Het zweet parelt over mijn hoofd en in de wijde omtrek vind ik geen vleugje wind dat een beetje voor afkoeling kan zorgen. De vooruitzichten zijn toch in ieder geval gunstig: Het wordt avond straks en de zonnewarmte zal afnemen. Daar houd ik me maar aan vast.

Het is ook een prettige plek, waar nu mijn tent en mijn fiets staan en toen er nog wel wat wind stond vanmiddag ben ik er lekker tot rust gekomen. Want het fietsen vandaag in de slopende hitte ging me niet goed af. Altijd richting zon en regelmatig was de horizon hoger dan waar ik was. 

Af en toe kwam de vraag in me op: Zal ik het wel halen? Blijf ik niet ergens halverwege een heuvel steken? Het was dan wel soms vreselijk moeilijk,  maar uiteindelijk redde ik het toch wel altijd. 

Gelukkig was ik al vrij snel in de situatie te kunnen stoppen wanneer ik zelf wou. Net als gisteren was er weer bijtijds een winkel waar de benodigde levensmiddelen verkrijgbaar waren, en in hetzelfde dorp kon ik ook weer aanschuiven in een café. 

Dat stoppen was vandaag tegen drie uur, op het moment dat alles in mij schreeuwde om op te houden. Ik kan niet meer, ik kan niet meer, ik kan niet meer.....zo klonk het en alleen de engelen konden het horen en de Heilige Antonius ook, want meteen vloog mijn fiets linksaf een paadje in omringd door bomen, dat naar een weiland leidt met hoog gras. Enkele vlinders wezen mij ook de weg.

Er staat een grote teil met water in die wei, en de tank waar het water waarschijnlijk uit kwam. Zullen er koeien in komen? Als de boer maar niet toevallig vanavond besluit om te gaan maaien, zoals met de omringende weiden gedaan is, want dan staat mijn tent precies in de weg.

Op de status van WhatsApp een filmpje over deze plek.

Waar ik ook weer erg tegenop zag vanavond was het naar  binnen krijgen van het klaargemaakte eten.

Hoe krijg ik het in godsnaam door mijn keel?

Maar ook deze opdracht is vervuld. 

Ook de half gesmolten boter is opgekomen. 

Het allermoeilijkste was vanmorgen echter het opladen van de fiets. Die had namelijk geen steun aan een boom of zo.

Die moest ik dan met een hand overeind houden, terwijl de andere de spullen erop moest binden. De zon was er gelukkig nog niet, maar benauwd had ik het al. Uiteindelijk waren toch tot mijn opluchting alle spullen van de grond en op mijn fiets terecht gekomen.  Dat probleem heb ik morgen niet.

En ook kan ik morgen mijn dag starten in de schaduw. Misschien iets vroeger vertrekken. 

Inmiddels,  bijna acht uur, is het alweer wat prettiger toeven.

Spreuk van de dag. 

Er is geen dag zo gek of er zit wel een avond aan.

P r e t t i g e   A v o n d. 

Bonne Soirée.