Een waar genoegen Tristan terug te zien met zijn vrouw Eve. Vanavond gedrieën gegeten van mijn vuurmaaltijd. Aan rivier Sioule plaats voor velen.

 Bonsoir,  goedenavond. 

Wat een feest voor Tristan en mij om elkaar weer in de armen te sluiten na 43 jaar. Terwijl ik naar hem op weg was, vanaf mijn plekje naar zijn huis, was hij op weg naar mijn tent. Alleen via een andere route. Maar even later troffen we elkaar uiteindelijk bij de tent.

Daar stond de man die ik als jochie van 9 kende. Samen met zijn vrouw Eve logeert ie nu tijdelijk op het terrein van zijn moeder Françoise en haar man Yve Pierre. Ze zijn bezig een terrein te kopen op 40 kilometer afstand van hier.

Afgelopen winter zijn ze op de bonnefooi naar Lamastre gereisd met als doel daar mij te treffen. Eerder aan mij geschreven brieven werden niet beantwoord ( had ik dus niet gehad) en dus probeerden ze het zomaar. Maar ja, ik was in  Nederland. Via vader Michel wist ik ervan. Maar voor ik besloten had naar de Ardèche te gaan waren zij alweer weg.

Tristans ogen gaan snel achteruit  en hij dacht: Voor ik helemaal niet meer zie wil ik Gérard, zoals ik in Frankrijk heet, nog ontmoeten. Maar nu, een half jaar later, is dat dan toch een feit. En het klikt fantastisch,  moet ik zeggen. Zo'n beetje zoals het ook met vader Michel altijd geklikt heeft.

Met zijn vrouw Eve heeft ie vier kinderen ter wereld gebracht,  waarvan één overleden.

Het doet me goed te merken dat ze na al die jaren nog heel veel van elkaar houden, zoals ik ze ervaar. 

Eve en Tristan. 

Eve is mij aan het schilderen terwijl ik accordeon speel.

Wat niet vaak voorkomt was vanavond een feit: Ik had eters met wie ik mijn vuurmaaltijd mocht delen. 

Tristan heeft me vanmiddag de rivier de Sioule laten zien en getoond dat er plek genoeg is voor mensen met een camper. Jan en José zijn namelijk in de buurt. 

Plaats genoeg voor een camper.

Op de status van WhatsApp zie je een filmpje van de ruimte hier.

Maar ze hebben nu ook een goede plek. Dus even afwachten morgen. Als ze niet komen ga ik overmorgen weer verder en ik denk door naar de Ardèche, naar mijn plekje daar.

We hebben in ieder geval morgen nog een fijne dag samen. Ik ben heel blij met onze retrouvailles zoals ze in Frankrijk een herontmoeting noemen na vaak vele jaren.

Intussen stuurt Jan een foto van hun plek, 70 kilometer hiervandaan.

Daar zit José met haar pootje in het loopgips.

Ze hebben daar op die camping voor 4 dagen bijgeboekt. Een dochter van hen is ook in de buurt, dat telt mee.  Dus hun zie ik waarschijnlijk  niet deze reis.

Spreuk van de dag. 

Voor de reis des levens krijgt niemand een Tomtom.

W e l t e r u s t e n.

Bonne Nuit.