Vandaag is het toch niet Rhenen geworden maar Veenendaal.
Rhenen op vrijdag, zou daar wel genoeg publiek zijn om het een beetje leuk te hebben, bedacht ik toen ik erheen fietste vanmorgen.
Tien kilometer verder fietsen en dan weet je zeker dat er mensen zijn.
Zo gedacht, zo gedaan.
Al voor twaalf uur kon ik beginnen te spelen om rond één uur de HEMA binnen te lopen voor koffie met appelgebak.
Ook even naar het toilet van tevoren. En wie trof ik daar? Tineke, een vrouw die ik ken van Alphen waar ze een tijdje mededorpsbewoonster was.
Tijdens de vorige aflevering Veenendaal, zo'n anderhalve maand geleden, troffen we elkaar hier ook.
Niet zo verrassend natuurlijk, want ze woont hier, maar toch apart dat ze daar ineens voor mijn neus stond in de HEMA.
Ze stopte gauw een zwart mondkapje in mijn jaszak, merkend dat degene die ik op had al bijna even zwart was.
Ik vind het toch al zo'n onzin al dat gedoe met die maskers en dan ga ik ook geen moeite doen om ze schoon te houden of op tijd te vervangen.
Maar af en toe moet je je eigenwijsheid maar laten varen en ik heb nu braaf Tineke's ongezegde raad opgevolgd.
Het staat me ook helemaal niet, maar ja, je hoeft het in Nederland niet buiten te dragen, spelend op de markt zoals in Frankrijk.
Toen ik een uurtje later weer aan het spelen was kwam dezelfde Tineke me een grote zak met allemaal eetbare spullen brengen.
Een waar kerstpakket.
Op de titelfoto zie je haar lieve gaven uitgestald in mijn boot, waar ik inmiddels mijn buikje weer volgegeten heb bij de warme kachel.
De terugweg had nog een verrassing in petto: een collega accordeonist die kerstliedjes speelde bij de supermarkt in Kesteren waar ik boodschappen deed.
De heenweg was net als gisteren weer een mistig gebeuren, wat ik wel mooi vind. Mistig en mystiek gaan vaak hand in hand.
De al vaak gepasseerde houtstapels in de buurt van de Lekbrug naar Rhenen heb ik ook maar eens vereeuwigd.
En in Veenendaal viel mijn blik op deze schattige vogelhuisjes.
Een vriend die veel van vogels afweet vindt dat hier geen meesjes ingaan. Veel te dicht bij elkaar, de vogels hebben meer terrotorium nodig.
Het was weer een goed gevulde dag. Er waren veel leuke reacties en ik speelde goed
Maar wat belangrijker is: Ik kom via mijn liedjes
meer in de geest van de Kerst. Het gevoel komt er meer in en om dat te kunnen uitdragen vind ik een bijzondere opdracht wat diepere vreugde schenkt.
Wordt vervolgd morgen.
Ik denk in Wageningen (waar ik drie maanden geleden weggestuurd werd)
Welterusten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten