En daar zit ik ineens naast Narda op de bank in Wesepe.
Dit had ik gisteravond niet kunnen bevroeden, hoewel het plan om begin december hierheen te fietsen toch al een tijdje speelde.
Maar tussen plannen hebben en uitvoeren zit vaak wel een groot verschil.
In de bijna vijfentwintig jaar dat we elkaar kennen heeft ze altijd in de buurt van Deventer gewoond en gemiddeld eens per jaar heb ik mijn ijzeren ros haar kant op gestuurd.
Vandaag was mijn paardje aardig in galop. Niet vaak was mijn bestemming al bereikt voordat het donker was.
Er stond een flinke wind, die in mijn rug blies.
De regen die ook af en toe viel kon me niet deren.
Misschien ging de reis ook wel zo vlot omdat ik er gisteren geen moment aan gedacht had dat ik het zou doen.
Pas tegen de ochtend ontwaakte de gedachte dat ik me vandaag met de wind mee kon laten blazen om de bijna honderd kilometer te overbruggen.
Ja, Wesepe en Narda lijken heel ver weg. Maar toch, een paar uurtjes fietsen en je bent er.
Er zat flink wat beweging in het water vanmorgen bij het opstaan.
Narda heeft ook een broer, die een vriend van me is en die morgen vijfenzeventig wordt en eigenlijk een groot feest erbij wilde organiseren.
Dat doet hij nu met Corona zeker niet, maar het zou wel een leuke verrassing zijn als we hem morgen ergens gaan ontmoeten.
Voor veertig kilometer fietsen heb ik nog wel fut.
Zo fietste ik vanmiddag op een dijk van de IJssel tussen Arnhem en Zutphen.
En nu zit ik er weer warmpjes bij met sloffen die Narda gekregen heeft van haar zoon die op vakantie was in Zweden.
En zo zit ik nu de blog te schrijven:
Narda had een lekker bordje zelf gemaakte soep voor me met van alles erin als warme maaltijd.
Nu bijna acht uur, tijd voor het journaal, maar daar kijkt ze niet naar.
Een gezellige avond is mijn wens.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten