Met een beetje spanning in mijn buik naderde ik gisteren de boerderij van Henk...........
Erg veel veranderd zag het er op een afstandje niet uit.
Op het zelfde weggetje waar ik in die tijd dagelijks heel vroeg overheen fietste om op het werk te komen fietste ik nu ook weer,het zelfde weggetje dat ik later bereed als ik in de buurt was en hen op ging zoeken.
Nu reed ik daar weer op met de nodige twijfel of Henk er nog zou zijn.
We gaan immers allemaal dood en er zijn niet zoveel mensen die de vijfentachtig halen.
Het erf op rijdend wierp ik een blik in de woonkamer en.......jawel, daar zag ik 'm.
Hoera. Kloppend op het raam en wild gebarend maakte ik hem al snel duidelijk dat ik het was en hij wenkte me om binnen te komen door de gebruikelijke achterdeur die niks veranderd was na al die jaren.
En daar zaten we te kletsen, terwijl ik drankjes en koeken aangeboden kreeg.
Henk was prima te spreken.
Zijn zoon Gert-Jan , die een huis had in dezelfde straat, woonde nu weer bij hem en runt nog steeds de boerderij. Hij is nu 54, toen 10.
In de tijd dat ik er werkte hadden ze meststieren ( die ik onder andere elke ochtend moest voeren)
, maar nu alleen nog akkerland.
Het was goed te constateren dat Henk op 86jarige leeftijd nog honderd procent koppie koppie is.
Dit komt mede doordat hij het kaartspel bridge regelmatig speelt.
Na een uurtje gebabbeld te hebben kwam daar Gert-Jan thuis. Hij had mijn fiets gezien waar de breinaalden uit de fietstassen staken en wist meteen dat dat maar één persoon kon zijn die daar bij hoorde.
Henk had ik acht jaar niet meer gezien, maar tussen Gert-Jan en mij zaten wel twintig jaren, schat ik.
Geweldig leuk ook om hem nu ook weer te ontmoeten.
Hij is net als ik ook over op de moderne communicatiemiddelen en we hebben e-mailadressen en telefoonnummers uitgewisseld en hij heeft ook het adres van deze blog.
Volgende ontmoetingen zullen daardoor waarschijnlijk minder verrassend zijn.
En zo is de volle dag gisteren dus verlopen met op het eind een heel geslaagd feest bij Frans.
Zoals vermeld deed ik twee uur vannacht mijn ogen pas dicht.
Maar vanmorgen om tien uur gingen ze pas open, wat bij mij zeer uitzonderlijk is.
Maar mijn lijf had de rust echt wel verdiend door me overal weer naartoe te brengen.
Één van de aanwezigen gisteren kwam vanmorgen haar auto nog ophalen en dat gaf nog even een staartje aan de bijeenkomst.
Rond half twee ging de laatste etappe van start van het uitstapje dat in totaal zes dagen duurde.
André en Pietje waren er blij mee mij weer op mijn waterhonk te treffen.
De kachel is aan, het is, half acht, allang weer donker.
Gegeten heb ik ook al .
Tot slot deze opvallende (ver)schijning die ik gisteren in Nijmegen op een fietspad aantrof.
Bonne nuit, oftewel welterusten voor straks.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten