Vandaag 79 kilometer gefietst van Zutphen naar Schaijk.
Onderweg twee zeer bijzondere ontmoetingen en nu in het huis van Frans die jarig is .
De details schrijf ik later op de avond.
Wordt vervolgd.......
Nu half één in de nacht.
Het laatste onderdeel van deze volle dag was ook heel geslaagd.
Het was een mooie bijeenkomst ter gelegenheid van Frans' eenenzeventigste verjaardag.
Naast gesprekken over omgang met emoties was er ook lekker uitbundige dans om deze zielenroerselen te uiten.
De fietstocht van Zutphen naar Schaijk kwam door Dieren.
Hier wonen Nico en Marijke.
Ze repareren en verkopen parasols voor marktmensen.
Ooit waren ze ook eigenaars van een boot naast mij.Vanaf 1988 kennen we elkaar daardoor.
Ik schat dat het zo'n twintig jaar geleden is dat ze de boot verkocht hebben maar regelmatig, zo gemiddeld eens per jaar kom ik ze wel even opzoeken.
Vandaag dus weer, en..... toevallig hadden ze de zus van Marijke en haar man te gast, Carla en Amy.
Carla, staande, met Marijke.
Amy, naast de bus waarmee ze gekomen zijn en vandaag ook weer vertrekken.
Ze wonen in Frankrijk in de omgeving van Bordeaux en doen daar ook in parasols.
Nico en Marijke zijn aan het afbouwen en zo combineren ze nu hun bezoek met het meenemen van wat spulletjes die hier overbodig zijn.
Heel vroeger, toen hij nog vijfendertig jaar jonger was had ik hem getroffen in Alphen en nu zagen we elkaar weer.
Hij stelde voor mij met fiets en al in te laden en mee te nemen naar hun domein.
Dit voorstel sloeg ik af maar uitte daarentegen het voornemen dat ik wel naar hun toe kom fietsen een keer.
Ik ben van harte welkom, dus wie weet......
De route is hier al voor me uitgestippeld.
Als ik drie dagen dag en nacht fiets ben ik er.
Vandaag was het in ieder geval een mooie ontmoeting met alle vier.
Morgen ontmoet ik misschien nog Joshua, de zoon van Nico en Marijke.
Hij blijkt namelijk toevallig hier in Schaijk te werken.
Mijn weg vervolgend richting Nijmegen kwam ik op het volgende idee: In gemeente Elst woonde boer Nusselder.
In een heel ver verleden heb ik bij hem een half jaar op de boerderij gewerkt.
Ik was toen drieëntwintig, had mijn eerste grote reis van een half jaar achter de rug en het leek me leuk om wat geld te verdienen op een boerderij.
Met de fiets ging ik letterlijk de boer af.
Zag iemand voor zijn erf staan en vroeg hem spontaan of hij werk voor me had.
"Laat je handen eens zien?", was zijn vraag.
Dat deed ik en daarna was het snel beklonken dat ik aan de slag kon, enkele dagen later al.
Dat is toen volbracht dat halve jaar, maar het viel me veel zwaarder dan verwacht. Zo romantisch was het niet.
Heel vroeg opstaan bijvoorbeeld en lange dagen maken .
Henk was een streng baasje.
Maar ik heb er veel van geleerd.
Sindsdien ben ik af en toe hem en zijn vrouw , die inmiddels overleden is,op blijven zoeken en dat waren altijd hartelijke ontmoetingen.
Nu was het weer een jaar of acht geleden de laatste keer.
Toen mijn fiets de boerderij naderde die deel uitmaakte van deze belangrijke periode van mijn leven was ik heel benieuwd wat ik kon verwachten.
Zou Henk er nog zijn? Want een rekensommetje leert dat hij vijfentachtig jaar geleden geboren moest zijn........
Morgen ga ik vertellen wat ik aantrof.
Voor nu: Welterusten.
Mijn hoofd wil niet meer.
Het is kwart voor twee in de nacht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten