Daar lig ik weer, veilig in mijn bedje en mag ik weer bijkomen van een onstuimige, bewogen dag.
Acht uur, opgestaan, zoals gewoonlijk begonnen met de kachel aan te maken en toen, in afwachting van het gekookt zijn van het theewater mijn breiwerk ter hand genomen.
Daar kwam een traktor met een grote laadbak en voorzien van een draaiarm.
Oh heden, die ging het hout ophalen, waar ik een paar kruiwagens van afgesnoept had vorig week.
Wat zou ik doen? Er naar toe gaan en vragen of ik er nog wat van kon krijgen? Of maar rustig gaan ontbijten en het zo maar laten.
Na ampel beraad met mezelf heb ik voor de onrust en het redden van wat hout gekozen en erheen gestapt
Echter, dit ging zomaar niet. De loopplank lag dubbelgevouwen in het water.
Maar heel voorzichtig, op handen en voeten kon ik de wal toch bereiken.
Toen op naar het bedreigde hout, waar de herrie makende machinerie druk in de weer was.
Hij zei dat hij wat aan de kant zou leggen, maar daar merkte ik niet veel van.
Maar zelf heb ik in de periodes dat hij het zaagsel weg bracht het een en ander uit het vuur kunnen slepen.
Dit en nog wat heb ik kunnen redden.
En daar ligt de nieuwe " houtstapel".
Ondertussen regende het, waaide het, lag de loopplank in het water en lag er de afspraak met Harold en Marthy om hen in Vught te bezoeken om drie uur, waardoor ik om twaalf uur weg moest.
Het was dus verre van een rustig onbekommerd begin van de dag.
Toen het twaalf uur was en ik nog even twijfelde of het weer niet te guur was voor de onderneming gaf het weerbericht op de smartphone de doorslag om toch te gaan. Het zou droger worden.
De wind bleek wel mee te vallen en ik was stoer genoeg om na het gesjouw met het hout ook me nog in te spannen op de fiets.
In Alphen zelf nog blijken ook kabouterachtige mensen te wonen.
En er zijn ook nog sporen van een kruidenierswinkel in Alphen en omgeving.
Iets voor drieën betrad ik het huis van Harold en Marthy.
Ze vertelden dat ze in mei vijftig jaar getrouwd zullen zijn.
We hebben elkaar ongeveer zo lang geleden ook voor het eerst ontmoet. Dat was op een zonnebloemkamp in Limburg.
Op een wonderlijke manier troffen we elkaar ruim tien jaar later weer ergens in Frankrijk, in de Cevennen waar ik toen met vriendin Marry en een ander echtpaar woonde.
Wij waren aan het fietsen, zij zaten in een camper en Marthy die mij herkende maar mijn naam vergeten was riep: "Zonnebloem"
Toen hadden wij hen met hun twee jonge kinderen op onze idyllische plek in de bergen uitgenodigd.
Vandaag kwam één van Marthys talrijke fotoalbums op tafel en ziedaar:
Marthy in een geanimeerd gesprek met mij.
Op den duur raakte ons contact wat verwaterd, we waren bij elkaar uit beeld, maar........... tien jaar geleden kwam er weer een wonderlijke herontmoeting.
Het was wederom in Frankrijk.
In een stadje in de Provence stond ik accordeon te spelen op een markt en daar had ik ook Andries(jawel, die van de EHBO) per afspraak ontmoet.
Laat nou daar ook Harold en Marthy rondlopen.
Wederom werd het contact hersteld.
Andries en ik zijn op hun camping geweest en hierna hebben we elkaar in Nederland wederzijds bezocht en ook zijn ze bij mij op de berg in de Ardèche geweest.
Vandaag dus ik weer eens bij hen. Het was nodig want er zaten alweer zeker drie jaar tussen..
Harold en een van hun zonen, Erik hebben lekker gekookt.
Morgen vertel ik nog wat meer over hen maar nu hou ik op, anders wordt het verhaal te lang.
Wel kom ik nog even op de titeltekst terug. De thuiskomst was namelijk nogal gecompliceerd.
De vanmorgen nog niet herstelde loopplank lag nu namelijk nog veel dieper in het water.
Mijn sokken uitgedaan en op blote voeten door het water gelopen. Halverwege mijn kostbare spullen waaronder deze smartphone op de boot gegooid en zelf gelukkig de boot heelhuids gehaald zonder te hoeven zwemmen.
Daarom ben ik nu dubbel dankbaar om weer in mijn veilige droge bedje te liggen.
Een goede nacht is mijn wens.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten