Het begin van de dag was een voorzichtige.
De wind stond precies op de deur en de sneeuwvlokken vlogen me om de oren als ik hem even opende om bijvoorbeeld de piespot naar buiten te brengen en de kopjes en borden van de vorige dag waarmee de tafel nog vol stond.
Gelukkig had ik nog een fles met water binnen staan, zodat ik voor het theewater niet naar de buitenkraan hoefde.
Toen ik rond negen uur aan het ontbijten was kwam André, die met de hond gewandeld had, helemaal verkleumd hier zich even warmen aan de kachel.
Er zou bezoek komen van Jan op de motor, maar hij belde af omdat hij sneeuw op de weg vreesde of in ieder geval zoutstrooisel dat zijn machine
zou aantasten.
Prima weer natuurlijk om weer aan mijn trui te werken.
Ook een dutje gedaan. Mijn onrustige buik speelde een beetje op.
Maar nu toch weer fitter.
Op het eind van de dag waaide het minder en kon ik ook buiten met het hout weer wat aan de gang.
Het kan zo ver gaan met een bepaalde ontwikkeling dat je de groei niet meer ziet.
Maar de kunst is het dan om te laten wat je niet doen kunt en te doen wat je niet laten kan.
Het is namelijk onmogelijk om hoger te klimmen dan tot waar je ladder reikt, zonder het gevaar ervan af te vallen.
Voorzichtigheid is vaak geboden, maar soms moet je wel eens stappen nemen in het luchtledige, waarvan je de consequenties niet kunt overzien, maar waartoe je wel gedreven wordt.
In dat geval is er altijd een onzichtbare kracht die je helpt en jou opvangt als je dreigt te vallen.
Voor degene die blindelings vertrouwt op zijn verstand en niet gehoorzaamt aan zijn gevoel kunnen verrassingen op zijn weg komen die hem uitnodigen om van instelling te veranderen.
Vandaag 1 april en ik had bedacht om bij André dit kaartje in de brievenbus te stoppen.
Op de andere kant had ik er dit op geschreven:
Het telefoonnummer is dat van een vriend in Alphen die ik in het verleden al een paar keer op 1 april te pakken heb gehad .
Een uurtje geleden kwam André bij me binnen en vertelde van een zekere Anneke die hem zo aardig vond. Hij vertelde zo'n beetje wat ik geschreven had.
Toen hij opmerkte dat het misschien iets met één april te maken had besloot ik maar mijn misleiding te bekennen.
Het was natuurlijk nóg leuker geweest als hij die vriend gebeld had, dan had hij echt voor paal gestaan.
Maar ook zo was het al een geslaagde grap.
Zo, zo kan ie wel weer voor vandaag.
Morgen gaan we verder met de andere moppen in deze zo serieuze wereld.
Een ooit geschreven spreuk is de volgende: "Het leven is een grap, alleen begrijpen we die nog niet".
Dag dag . Tot morgen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten