Goedenavond. Alweer lig ik op bed, zoals vandaag al vaak gebeurd is. Ik was blij ermee dat ik regelmatig in slaap viel. Zo kon ik de slapeloosheid van afgelopen nacht weer inhalen. Maar het was erg onprettig de nacht die ik achter me had. Het duurde vreselijk lang voordat het licht werd. Keelpijn had ik niet echt en het hoesten was ook veel minder, maar gaandeweg kreeg ik hoofdpijn, een verschijnsel dat ik nauwelijks ken.
Ergens in de benedenverdieping heb ik paracetamol, maar midden in de nacht in het donker te gaan zoeken trok me niet aan. Watertappen in het donker bij de hoofdkraan buiten evenmin.
En dus werd het ongeduldig wachten tot het licht werd. Zoals elke dag is dat vandaag ook weer gebeurd.
Heel langzaam werden toen de voorbereidingen getroffen voor het starten van de: dag: Kachel aanmaken onder andere ging op zijn elfendertigst, een uitdrukking die mijn moeder vaak bezigde als iets tergend langzaam ging..
En tussendoor ging ik wezenloos zitten. Dat ik daarbij regelmatig in slaap viel ervaarde ik als heel prettig. En zo heb ik de hele dag een beetje doorgedobberd, toegevend aan de moeheid. Wel vroeg ik me af of een minimale inspanning toch op zijn plaats was.
Op het einde van de dag kwam er een wapenfeit. Twee bordjes uitgezaagd. Dat kwam omdat plots een verloren gegane spreuk in me opkwam.
Spreuk van de dag.
Spreken is zilver, zwijgen is fout.
De spreuk klinkt wel aardig, maar helemaal waar is ie ook niet. Misschien wel meer waar dan onwaar.
Het daadwerkelijk schilderen was nog wel te veel gevraagd vandaag.
Wat ik ook nog gedaan heb is vuurtje stoken.
Het was binnen namelijk zo warm dat er niet nóg meer hitte bijgevoegd moest worden.
Gisteren had ik bloemkool klaargemaakt, maar slechts één bord genomen. Op het vuurtje was de rest snel warm
Ook nu vond ik het na één bord eten wel welletjes.
Op de status van WhatsApp staat het vuurfilmpje
Verder heb ik vandaag weer rauwe ui gegeten met de boterhammen en de kaas.
Maar ook minder brood dan gebruikelijk.
André kon het niet laten om toch een paar keer te komen kijken hoe het met me was. Dit ondanks dat ik gezegd had dat ik afstand wilde nemen. Ik zou niet willen dat hij en/of Sjaantje door mij besmet worden. Het zijn oudere mensen. Maar ja, laten we aannemen dat een kortstondige ontmoeting wel mee valt.
En nu is het inmiddels weer helemaal donker geworden. Een beetje bang ben ik wel voor de nacht. Maat nu heb ik paracetamol klaarliggen en heb ik water.
G o e d e N a c h t .
Geen opmerkingen:
Een reactie posten