Goedenavond.
Afgelopen nacht kwam verkoudheid opzetten. Ik ben bijna nooit ziek gelukkig, dus weet ik niet goed hoe ermee om te gaan.
De afspraak bij Van Boxtel stond om een uur op het programma. Dat is allemaal gebeurd. Eveline heeft mallen in mijn oren gemaakt. Met een op maat gemaakte ingang hopen we dat de apparaatjes beter blijven zitten. Het was vanmorgen namelijk flink stampvoeten door mij, omdat ik het rechter apparaatje met geen mogelijkheid in het oor kreeg. Eveline begrijpt ook wel dat ik op deze manier niet verder wil.
Na afloop ben ik vrij rechtstreeks weer naar huis gefietst, maar wel via Albert Hein. Even bij André langs had ik wel in mijn hoofd, maar ik wilde niet het risico lopen hem en Sjaantje te besmetten. Maar wat gebeurde er: goed en wel was ik thuis en daar kwam het stel aangereden. Ze willen zelfs een hele week blijven. Ben wel even in de put afgedaald om de hoofdkraan van de waterleiding bij hen aan te sluiten, maar verder probeer ik toch afstand te houden.
De vraag is nu: Hoe moet ik met mijn lamlendigheid om gaan?
Ik denk in ieder geval maar vroeg naar bed gaan, maar gewoon eten koken heb ik net gedaan en nu schrijf ik het verslag. Wineke is ook heel slecht ter been, heeft al enkele dagen last van een zere keel en van alles wat daar bij hoort. Ze logeert nog bij Frans in Schaijk.
Wat ik trouwens doe in dit soort situaties is bij het ontbijt 's morgens een stuk rauwe ui mengen met het kaasbeleg van het brood, en dan geen suiker in de thee gebruiken.
De spreukenbordjes voor de buren had ik vanmorgen nog afgemaakt, daar had ik nog wel energie voor.
Ook het rode plankje linksboven dat voor Erik bestemd is is nu afgewerkt.
Een beetje breien ging nog net, maar de op handen zijnde afspraak zorgde ervoor dat ik niet in volle overgave ermee bezig ging. Een vriendin vindt trouwens dat ik er niet zo'n spektakel van hoef te maken om een mooie trui te krijgen. Hier komt haar........
Spreuk van de dag.
Ware schoonheid toont zich in eenvoud.
Zo appte Henny mij dat gisteren.
Maar hoe de trui er uiteindelijk uit zal zien is nog geheel onduidelijk. Het breien is een fietstocht door het landschap van de kleuren, en nu ben in paarsland aangeland.
Voorlopig is me zelfs het eenvoudige breiwerk al te veel.
Nu maar eens zien hoeveel bloemkool ik naar binnen ga werken.
Op de status van WhatsApp komt een filmpje van de toch weer wat uitglijdende houtstapel.
T o t M o r g e n bij leven en welzijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten