Goedenavond.
Zo, het eerste bord eten zit erin. Vanavond eten we sperziebonen met aardappelen en zonder eieren. Die ben ik telkens vergeten te kopen de laatste week.
Ik wilde de markten van Uden en Gemert weer eens doen. Dat was ook weer lang geleden. Daar moest ik uitgerekend zo'n 75 kilometer voor fietsen en het leverde niet veel voldoening op. In Uden op de markt deden de mensen net alsof ik er niet stond, op enkele uitzonderingen na. En dat terwijl het daar op zaterdagen, zonder de markt, wel hartstikke leuk gaat over het algemeen. Mijn ogen waren vandaag troebel en dan is sowieso de uitstraling minder. Er kwam ook nog bij dat mijn eigen geluid me weer te fel, en dus onaangenaam in de oren klonk.
Op het laatst verscheen er een man, van wie ik niet wist wat ik van hem moest denken. Is ie te vertrouwen? Maar hij stopte munten in de koffer. Even later kwam hij terug en legde er twee briefjes van tien in. Oh, veel te veel, was mijn reactie, die ik herhaalde, maar hij hield voet bij stuk.
En zo is het financieel nog wel goed gekomen vanmorgen.
In de pauze was het wel heel gezellig met liefdevolle bediening op een terras. Een kindje was zo schattig aan het spelen en straalde veel blijheid uit.
Op de status van WhatsApp zie je meer van hem.
Gemert ligt weer vijftien kilometer verder dan Uden en daar is 's middags een markt. Deze combinatie heb ik in het verleden vaak gedaan. Er woonde in Gemert ook een zekere Rien, die ik soms op ging zoeken. Daar moest ik dan wel echt zin in hebben. Hij leefde heel excentriek( zeg ik zelf). Bij hem waren altijd alle gordijnen en luiken dicht en hij leefde dag en nacht bij kunstlicht. Hij liet weinig mensen toe, maar als ik aanbelde en hij zag mij deed hij altijd open. Dan kreeg ik oude opgewarmde koffie. Het was dan weer moeilijk om weg te komen.
Maar de laatste keer dat ik in Gemert was, zo'n drie jaar geleden, bleek dat hij was overleden. Toch denk ik vaak aan hem.
De markt was vroeger vaak in de straten en daar stond ik graag en goed te spelen. Maar de laatste keren en nu ook weer was het op een ongezellig plein.
Kijkend vanaf de patattent zag ik dit troosteloos tafereel.
Ook nu voelde ik er niks voor om hier te gaan staan, maar ik besloot maar gewoon even in de straat te gaan spelen waar vroeger de markt was en waar ik Rien 24 jaar geleden trof op een terras, dat nu gesloten was( Op maandag/marktdag.....)
Ook hier waren de mensen niet bijster enthousiast. De koffiepauze op een terras van een zaakje luidde tevens het eindsignaal in van mijn optredens. Rond vier uur werd de terugreis aangevangen. De bediening daar was trouwens heel vertederend. Er waren veel geestelijk gehandicapte mensen die daar werkten. De bazin van het zaakje kwam ook nog zeggen dat ze mijn kledij zo kleurrijk vond. Dus dat was allemaal wel weer leuk.
Op de heenweg ben ik in Boekel stil blijven staan bij dit opmerkelijke huisje.
Gesloten, dat wel.
Voor de ramen was van alles te zien.
Zojuist bij het ondergaan van de zon zag de lucht er zo uit.
Ook zijn er vanavond wildkampeerders op het water.
Spreuk van de dag.
De beste stuurlui gaan het schip in.
W e l t e r u s t e n.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten