Bonsoir.
In de verte zag ik vanmiddag op een heuvel een interessant bos liggen om te kamperen.
Het was nog wel vroeg, maar ik herinnerde mezelf eraan dat ik besloten had op een dag niet zoveel kilometers meer te fietsen. Bovendien schreef Anneke in Bretagne dat het haar na de zeventiende het beste uitkwam als ik zou komen. Met vijftig kilometer per dag is dat mooi haalbaar.
Wat vond ik, toen ik bovenaan een pad insloeg dat het bos in ging: een mooi geschoren plekje met een gedenksteen erop.
Mijn eerste idee was om daar pontificaal de tent neer te zetten, maar al gauw vond ik dat dat weinig respectvol tegenover mensen die hier eventueel zouden komen. Het vers gemaaide gras en de teruggesnoeide bramenstruiken toonden dat deze plek heel goed onderhouden wordt, en dat is niet om daar een camping van te maken.
Op de steen is te lezen dat op die plek in 1945 een vliegtuig is neergestort met de nodige slachtoffers.
Mijn fiets wilde ik daar nog wel even tegenaan zetten.
Crash van de Boeing 26, staat er nog extra bijgeschreven.
Op de geschoren plek waren ook een paar boompjes geplant en daartussenin vond ik een veel bescheidener plek voor de tent.
De twijfels die ik had of ik nu toch nog te brutaal ben geweest zijn inmiddels weggeëbd. Ik heb op de plek een paar rustige uurtjes doorgebracht. Er heerst een positieve sfeer, wat vaker het geval is op plekken die oproepen tot bezinning.
Ik vond ook dat ik op dit mooie grasveld niet zomaar een vuurtje mocht maken om voor de inwendige mens te zorgen. Maar hierachter is de wilde natuur.
Plek genoeg om hier de keuken in te richten.
Op de status van WhatsApp zie je mijn hele nederzetting hier.
Het was vandaag een rustige fietsdag. Het was wel even spannend of ik niet eindeloos door moest fietsen om ergens koffie te vinden op een traject van dertig kilometer met alleen maar kleine dorpjes. Onverwachts werd ik toch wel op mijn wenken bediend in het enige café. Toen ik daar binnen kwam keek de vrouwelijke kastelein me eerst verbaasd aan, misschien omdat ik een zwarte streep op mijn gezicht had, wat ik gelukkig ontdekte op het toilet. Maar terwijl ik aan tafel zat kwam ze spontaan naar me toe:" Hé, u bent met de fiets". Zij en twee andere klanten hadden daarna veel belangstelling voor mij, en ik deed vlug het oortje in om iets van hen te kunnen verstaan.
Toen ik wegreed stond ze buiten samen met haar zoontje me uit te zwaaien.......
En ondertussen zit ik hier prinsheerlijk op het randje van de gedenksteen. Het is half acht. Ik maak even een foto van mijn uitzicht. Ik kijk vanuit de hoogte.
Zicht op het zuiden.
Op de blauwe cirkel ben ik het middelpunt.
Uitspraak van de dag (Van Piet).
Zelfs de bossen digitaliseren.
Digitalis (vingerhoedskruid) bloeit dit jaar overvloedig
Een fijne avond gewenst en straks.....
B o n n e N u i t .
Geen opmerkingen:
Een reactie posten