Bonsoir.
Als de pakkendrager het begeeft valt er niet veel verder meer te fietsen. Het moest een kilometer of dertien voor Charleroi zijn toen ik een vreemde tik achter hoorde. En ja hoor, wat ik vijf jaar geleden ook meemaakte in Spanje en wat me een langdurig gesukkel met een onevenwichtige fiets opleverde, gebeurde nu ook. Toen moest ik nog wel honderd kilometer fietsen zo goed als het kon met een door touwtjes vastgebonden rek eer ik een fietsenmaker vond die een vrij slechte vervanger had bevestigd. Maar de breuk op deze plaats van dit rek leek me moeilijk met touwtjes te herstellen.
Kapot!
Ik probeerde het nog wel, tot drie keer toe zelfs, maar de derde keer schoot het touw tussen de freewheel en toen wist ik het even helemaal niet meer. Wel zag ik dat de fietsenmaker die ik op het oog had toen nog maar drie kilometer van me verwijderd was.
Ik liep toen maar een beetje verder met de fiets aan de hand over het fietspad langs de Sambre op zoek naar een paaltje of muurtje waar ik de fiets tegenaan kon zetten. Dan kon ik proberen het touw weer uit de freewheel te krijgen. Ik vond echter na een paar honderd meter niet een paaltje of muur, maar zelfs een heel huis. De Voorzienigheid stond me dus weer bij, zo bleek, want het huis was toegankelijk.
De fiets plaatste ik tegen de achterwand,
De spullen in de fietstas vonden een plaatsje in de vreselijke bende die daarbinnen door vorige bewoners gemaakt is.
Vervolgens lukte het me gelukkig weer om al die touwtjes los te krijgen en het freewheel ervan te bevrijden. Het was inmiddels al half zes, te laat voor een fietsenmaker, maar ik kon toch vast ernaartoe fietsen vond ik en alvast een afspraak maken. Zonder bagage zou dat wel gaan. Ik nam aan dat in de tussentijd niet gauw iemand zou komen om mijn accordeon te stelen en mijn powerbanks en mijn tent.
Ook konden er boodschappen gedaan worden in Charleroi.
De fietsenmaker bleek bij het centraal station gevestigd te zijn. Hij ging inderdaad bijna sluiten, maar.....hij gaat morgen het probleem oplossen heeft ie beloofd. Het is een jong iemand die wel een beetje leek te snappen hoe ik in elkaar zit. Hij vroeg namelijk al of ik voor vannacht een onderkomen had.
Dat onderkomen vond ik een uurtje later weer terug. Natuurlijk had er niemand aan mijn spullen gezeten en in de tijd dat ik hier ben heb ik slechts één iemand met een hond voorbij zien komen.
Het leek me prettiger om de tent op te zetten in het huis dan tussen de rommel te gaan slapen.
Zo voelt het alweer veel huiselijker. Ook vanwege het vuurtje voor de deur dat voor mijn eten zorgde.
Daar zit ik nu in te schrijven. Het scheelt al meteen in de vliegen waarvan het er in huis veel waren. Ook zag ik buiten al een rat lopen. Voor hem en zijn soortgenoten is dit natuurlijk een uitgelezen plek met al die rommel. En in de tent hoef ik vannacht ook niet bang te zijn dat er eentje bij mij komt snuffelen. De etenswaren heb ik trouwens in een afgesloten kastje kunnen zetten.
Over rotzooi gesproken: Op weg naar de Lidl in Charleroi kwam ik dit tegen.
Voordat de fiets problemen gaf had ik vanmorgen vooral over het fietspad langs de Sambre gereden, tussen Namen en Charleroi.
En dat fietspad is nog steeds mijn deel.
Zoals ik gisteren heel lang door moest fietsen om een kampeerplekje te vinden, zo moest ik dat vandaag om op de koffie te kunnen komen. Uiteindelijk bracht Mac Donald uitkomst.
Een kleine koffie met drie suikertjes.
Op de status van WhatsApp staat een filmpje dat ik gisteren gemaakt heb van een gezin van nijlganzen, dat het fietspad overstak om een gezamenlijke duik te gaan nemen in de Maas.
Spreuk van de dag.
Als je er naast z i t hoef je er nog niet uit te l i g g e n .
À d e m a i n.
T o t m o r g e n .
Geen opmerkingen:
Een reactie posten