Goedenavond. De gemoederen zijn weer bedaard na een heel zenuwachtig begin van de dag. Er klopte iets niet met het overschrijven naar een bankrekening. Het nam me helemaal in beslag, zo erg zelfs dat ik niet de rust had om ergens koffie te gaan drinken.
Nu is het probleem nóg niet helemaal opgelost, maar ik heb het los kunnen laten en kijk weer vrij de wereld in. Er is vertrouwen dat het toch wel goed komt en stel dat het niet goed komt dan kost het mijn kop toch nog niet.
Toen ik ongeveer bevrijd was van mijn onrust was ik in Geleen aangekomen waar ik afgesproken had Koos te bezoeken. Koos is drie maanden geleden verhuisd naar een verzorgingshuis. Het viel niet mee de woning achter zich te laten, die in de loop der jaren een ware bibliotheek geworden is. De meeste muren waren geïsoleerd met boeken.
Toen ik op de derde etage van het gebouw bij kamer nummer zestig was deed het me goed om bij de voordeur de uitspraak van de heilige Franciscus te zien, die ik voor hem geschilderd heb ooit.
Wens van de dag( Franciscus)
Vrede en alle goeds.
Mijn bordje met het teken t a u erboven.
Het was zoiets als de ontmoeting tussen de lamme en de blinde. In dit geval waren het de dove en de blinde. Koos ziet namelijk slecht.
Koos vond het erg dat hij nu niet zo gastvrij kon zijn om mij te laten slapen, zoals dat in dat andere huis wel altijd kon. Maar ik verzekerde hem dat ik vanavond wel weer een prima plekje zou vinden om te kamperen met hulp van de heilige Antonius. Toch was het wel even heel naar voor mij toen ik rond vijf uur, toen hij ter tafel werd geroepen naar buiten liep om de reis te hervatten. Het regende namelijk pijpenstelen. Bovendien wist ik nog helemaal niet hoe ik verder ging reizen en het regende ook veel te hard om op mijn telefoon te kijken. En dan in deze moesson een plekje vinden voor de nacht. Ga er maar aan staan. Waarheen, waarvoor, waren de vragen die ik me stelde met de woorden van dat beroemde liedje in mijn hoofd.
Echter.....al spoedig zat ik wat de weg betreft op het goede spoor richting Maastricht. Na een half uur werd de regen minder, en vond ik een supermarkt voor kaas, groente en water, de ingrediënten om gevoed de avond en de nacht door te komen.
En toen ik mijn plekje voor de nacht had gevonden was het helemaal droog geworden. En het vuurtje brandde op de houtjes die ik vond in het kletsnatte bos. En, wat nog mooier was: op zoek naar die houtjes trof ik dit aan:
Op de status van WhatsApp zie je mijn wandeling naar de houtjes en Maria.
De tent staat op vijftig meter ervandaan.
Vlakbij Maria dus, maar ook bij een bankje, waarop ik net zat te eten en nu zit te schrijven.
Vanaf het bankje is de foto genomen.
Behalve ikzelf krijgt ook de fiets rust van het bankje.
Er hangt hier om de hoek een bordje waar je bang van kunt worden.
Ik verwacht desondanks een rustige nacht en dat wens ik de lezers ook toe.
W e l t e r u s t e n.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten