Goedenavond, bonsoir.
Meestal duurt het niet zo lang eer ik mijn plekje heb gevonden. Hier in dit gebied is overal veel ruimte, maar vandaag was ik tot drie keer toe ontevreden over de mogelijke standplaats. De eerste keer dat ik iets vond was het net drie uur geweest. Het was tegen de rand van een bosje aan, zoals vaker, maar het bosje zelf was compleet ondoordringbaar. Was al een paar keer heen en weer in de omgeving gelopen, maar de enige mogelijkheid voor de tent was midden in de zon. Een tijdje getwijfeld of ik het toch zou doen, maar de doorslag gaf het feit dat mijn telefoon weinig bereik had. Ik vond mezelf dapper om de moeite te nemen om het aanlooppad weer terug te gaan, de weg weer op, en verder kijken. Snel daarna weer een bosje, maar dat was al even ondoordringbaar. Weer terug naar de weg, weer naar een goed uitziend bosje gefietst, maar opnieuw: Hoe dichter in de buurt, hoe ongunstiger zag het eruit.
Maar ik was geduldig. Ondanks dat ik honger had vanwege het tussen de middag niet gegeten hebben bewaarde ik de rust om de ontevreden stem in mij tot tevredenheid te krijgen. En toen vond ik dit plekje: Een eldorado. Een open plek in een bos, helemaal beschut.
Op de status van WhatsApp komt een filmpje van deze plek.
Een vriendin wie ik de foto stuurde dacht wel dat het typisch een plek is voor veel teken. En er liepen er inderdaad alweer een paar op mij. Maar ik denk dat ze overal te vinden zijn, waar je ook bent. Ik moet maar hopen dat ik op het eind van de reis de ziekte van Lime niet heb gekregen. Maar ik wil er ook niet te paniekerig over doen.
Uitspraak van de dag.
Gisteren zaaide ik paniek,
vandaag staat het een meter hoog.
Vandaag ben ik ongeveer 45 kilometer opgeschoten. De eerste twintig ervan, vanmorgen, waren best wel pittig. Regelmatig moest ik van de fiets af om te lopen. Dat doe ik nu sneller dan bij andere reizen op deze fiets, omdat Frans het kapotte voorblad had vervangen door een groter. Ik had oog voor de rijk in de bloemen staande berm en ook was er een veld dat helemaal vol stond met vergeetmenietjes.
Vanmorgen had ik trouwens nogal wat zorg om mijn ogen, die erg traanden en prikkelden af en toe. Afgelopen nacht was dat ook al het geval. Ik was bang dat wat ik vijf jaar geleden had weer terugkwam. Toen heb ik een half jaar lang met ontstoken ogen rondgelopen en rondgefietst tot ik uiteindelijk ermee naar de huisarts ging. Binnen een week waren toen wonder boven wonder de verschijnselen weg door een kuur met oogzalf die hij me gaf. Maar.....vanmiddag deden mijn ogen weer normaal en het is dus waarschijnlijk niet dezelfde soort ontsteking als toen, want toen bleef het jeuken continu doorgaan.
Klokslag twaalf uur mocht ik in een café een kopje koffie nuttigen en er was ook weer een echte papieren krant bij.
Een van de drie titels op de voorpagina vertelt dat je voortaan moet reserveren om de Notre Dame te bezoeken.
Vanaf deze standplaats is het nog 405 kilometer tot Plaisance, waar ik Tom wil gaan ontmoeten.
Eenieder wens ik een fijne avond.
B o n n e S o i r é e .
Geen opmerkingen:
Een reactie posten