Bonsoir, goedenavond.
Toen ik vanmorgen weg wilde rijden stond ik ineens voor een voldongen feit. De voorrem had het begeven, was zo'n beetje door de midden. Waarschijnlijk is het gekomen doordat ik bij het weghalen van de klei het ding teveel geforceerd heb. Net als vorige week toen de pakkendrager sneuvelde moest ik nu ook weer een welwillende fietsenmaker zien te vinden die dan ook nog dat soort remmen heeft die op mijn fiets passen. Hetzelfde probleem had ik een jaar of vier geleden in Italië en dat duurde lang voordat er een fietsenmaker was gevonden die mij kon helpen, uiteindelijk met een rem die maar ternauwernood paste. Toen was ik bezig met de beklimming van de Alpen en met de afdaling in het vooruitzicht was reparatie beslist noodzakelijk. Hier in het vrij vlakke westen van Frankrijk had ik met één rem nog wel een tijdje vooruit gekund, maar het leek me verstandig om hier ook op zoek te gaan naar een oplossing. En die kwam. In het plaatsje Les Andelys, gelegen aan de Seine en ongeveer dertig kilometer ten zuiden van Rouen vond ik hier mijn reddende engel: fietsenmaker Aurelien.
Aurelien, die een nieuwe rem had gevonden en gemonteerd.
Net als vorige week in Charleroi trof ik in Aurelien weer een sympathieke en belangstellende fietsenmaker. Hij wil deze blog ook gaan lezen, net als Christophe en Axel die vorige week mijn pakkendrager wisten te vervangen. Ze lezen hem trouw en ze schreven me vandaag dat ze me zelfs als mascotte op hun computerscherm hebben.
Op het internet is deze foto van heel lang geleden nog ergens te vinden. Ik stond op mijn oude boot met de getallentrui aan.
Dat er in Les Anndelys een fietsenmaker moest zijn dat werd me verteld door twee wandelaars, die ik ergens op een hoog punt van de route trof. Dat was toen nog ongeveer 35 kilometer voor die plaats. Gaan jullie naar Santiago de Compostella, was mijn vraag die ik altijd stel als ik wandelaars zie. Nee, ze waren een dagwandeling aan het maken. Ze wilden een foto van me maken, maar dat wilde ik ook graag van hen. En zo maakten ze beide een foto voor mij, ieder met een van hun naast me.
Het was vandaag ook even schrikken door een bericht van mijn goede vriend Andries. Hij heeft gisteren een black-out gehad. Dat betekent dat tijdelijk zijn geheugen weggevallen is. Maar gelukkig zijn dit soort verschijnselen onschuldig en gaan vanzelf weer over, zonder bijverschijnselen of gevolgen. Ja, ons lichaam zit ingewikkeld in elkaar en het hele bijzondere vinden wij al heel gewoon, totdat er iets eventjes niet blijkt te kloppen.
De dag ben ik vandaag begonnen met een flink vuur.
Ik had, niet voor het eerst deze reis, een te koude nacht achter de rug. Ik had gerekend op zomerse omstandigheden en daarom maar één dunne slaapzak meegenomen. Het warme vuur deed me goed. Op deze vrije plek hoefde ik ook niet bang te zijn voor bosbrand, dus......stoken maar.
Maar toen ik gepakt en gezakt het modderbad weer afzakte richting de weg was het dus onverwachts knap, en het was dus niet de kabel waar ik het eerst aan dacht, maar de rem zelf.
Fijn dat de oplossing weer gekomen is, en zelfs vandaag al.
Intussen heb ik een plekje gevonden aan de oever van de Seine in de buurt van een transportband.
De transportband gaat over de Seine.
Spreuk van de dag.
Hoe beter de remmen, hoe sneller je kunt fietsen.
Deze is vandaag toepasselijk.
Een goede nacht is mijn wens. Zelf houd ik mijn trui maar gewoon aan. Ik had afgelopen nacht ook een beetje een zeer been af en toe. Slaat de ziekte van Lime al toe? Nee, ik heb dat wel vaker, maar meestal niet.
W e l t e r u s t e n.
B o n n e N u i t.
Wat er de rivier overgebracht wordt weet ik niet. Het aanhoudende slaapverwekkende geluid is nu net opgehouden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten