Bonsoir. Ja, de Franse grens is zojuist gepasseerd en ik heb een mooi ruim plekje gevonden voor de tent. Het besluit is vanmorgen gevallen om de grote omweg van 700 kilometer over Bretagne te maken. Anneke die ik daar op ga zoeken bij St Brieuc is op de hoogte en ze is vandaag al begonnen de gastencaravan mooi te maken voor mij. Ze woont in een kasteeltuin.
Ik kan weer fietsen. Christophe en Axel hebben zich over mijn rijwiel ontfermd met dezelfde liefde waarmee ze mij begegenden. Hele sympathieke fietsenmakers met vol begrip voor mijn manier van reizen en zijn. Dat had ik gisteren al vastgesteld toen we de afspraak maakten dat ik de fiets vandaag kon komen brengen. Wat een geluk dat ik hen had mogen treffen na de pech van het gebroken bagagerek.
Links Christophe, rechts Axel.
De fiets hangt hier in de touwen omdat ze vastgesteld hadden dat de versnellingskabel op knappen stond. Fijn dat ze dat ook nog voor mij even in orde gebracht hebben.
Toen ik vroeg of ik deze foto's mocht maken voor in de blog vroegen ze meteen het adres van deze blog. Benieuwd of ze de Franse vertaling voor deze woorden kunnen krijgen.
Ze vroegen me ook nog of ik een stukje accordeon voor hen wou spelen, en dat wilde ik natuurlijk.
Terwijl dat ze met mijn fiets bezig waren ben ik het centrum van Charleroi in gelopen. Ik vond het er vrij verloederd uitzien.
Dit, maar ook mooie muurschilderingen.
Toen ik wegfietste werd ik uitgezwaaid door Christophe en Axel. Het was even wennen aan het idee dat alles weer in orde was met de fiets, maar al spoedig zat ik weer op het fietspad langs de Sambre richting het westen. Aanvankelijk, nog in de buurt van Charleroi was deze omgeven door een en al roestende fabrieken. Het was zo lelijk en unheimisch dat ik daar maar geen foto van maakte. Maar later werd het allengs vriendelijker en natuurlijker om me heen en werd ook de kwaliteit van het fietspad beter.
Wel moest ik een keer dwars door een kalkfabriek heen.
Misschien mijn fiets maar eens poetsen.
Mijn sandalen en sokken, alles zit nog steeds vol kalk.
Een mooie ruime plek dus voor de nacht. Er kwam ook nog wat zon vanmiddag en daarom heb ik de zonnecollector weer eens op kunnen stellen en zo is er weer wat meer stroom in mijn powerbanks.
Vandaag vormden prei, wortelen en aardappelen het hoofdmenu.
Spreuk van de dag.
Ik heb geen horloge, maar wel tijd.
Die tijd zal ik dus nemen om de 678 kilometer af te leggen die me scheiden tot het huis van Anneke.
Maar nu mag ik weer lekker rusten. De vorige nacht sliep ik heerlijk in dat lege huis vol rommel.
W e l t e r u s t e n ook.
B o n n e N u i t .
Geen opmerkingen:
Een reactie posten