Nuland was onder andere mijn doel vandaag. Moest boodschappen doen en dat kon ik zo combineren met een bezoek aan Hanny.
Eventueel wilde ik ook nog iemand in Den Bosch bezoeken, maar dat ging niet door.
In plaats daarvan kon ik nu op de terugweg even stilstaan (en stil zitten op een bankje) bij een gedenkwaardige plek, die veel van de geschiedenis van Nuland markeert.
Wat ik bij mijn vorig bezoek aan Nuland niet vond vond ik nu wel: het wapen van Nuland.
Het heeft te maken met het feit dat Nuland vroeger veelvuldig met water van de Maas omringd werd.
Een legende vertelt dat een schipper uit dankbaarheid dat hij hier voet aan wal kon zetten hier op deze plek een kerk heeft laten bouwen.
Maar de werkelijkheid zal waarschijnlijk wel anders geweest zijn, zo lees ik:
De omranding van de kerk, die nu nog overgebleven is, ziet er van de zijkant bezien als volgt uit.
Ik had er eerst geen erg in toen ik op een bankje na de ontdekking van het wapen van Nuland wat zat te wordfeuden, maar voorbijgangers in een auto stopten enthousiast bij mij omdat ze dachten in mij een bekende van hen te herkennen. Ik blijk dus dubbelgangers te hebben. Zij wezen mij erop dat er een kerk gestaan heeft en daarna zag ik pas de gemarkeerde ligging en las ik wat erover geschreven stond.
Een goede journalist ben ik nog niet.
Behalve bovenstaande documentatie over die kerk stond er ook het volgende te lezen over de grillen van de Maas.
Ook stond er nog het volgende:
En de beschrijving ervan:
Veel minder lang geleden hadden we een pandemie en ook hier is al een gedenkteken van geplaatst bij een kastanjeboom.
De tekst op het gele bordje:
Hopelijk is corona geschiedenis geworden, maar nu gebeuren er in Oekraïne verschrikkelijke dingen.
Nog niet zo lang geleden fietste ik door dat land en was ik blij dat ik via de Poolse grens ook het land kon verlaten. Het duurde heel lang eer de reizigers voor mij afgehandeld waren, zeker een uur.
Voor mij was het een verlossing, want erg prettig voelde ik me niet in dat land.
En bij diezelfde grensovergang staan nu vluchtelingen dagenlang te wachten in de hoop dat ze hun vaderland mogen verlaten en net als ik toen opgelucht mogen ademen als ze eenmaal doorgelaten worden en in het veiligere Polen mogen komen.
Het is heel dichtbij voor mij.
Ook dichtbij, maar dan positief, vond ik de twee creatieve fietselijke uitnodigingen.
Eentje tussen Lith en Nuland.
Een andere in Alphen zelf
Een derde fiets is ver te zoeken, namelijk in Roemenië. Die is van Georgio, een man die ik daar op mijn grote reis ontmoette.
Een warme avond is mijn wens.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten