Een mannetje van een jaar of zeventig, gekleed in een net pak, stapte uit zijn al even nette auto en vroeg me wat de bedoeling was. Ik zat op mijn kampeerplek voor deze nacht en was de pompoen aan het klein snijden voor het warme eten. "Ik ben de burgemeester van het dorp", zei hij.
Ik stapte op van mijn slaapzak die als stoel fungeerde en trad hem onbevangen tegemoet. Het kwam wel uit dat ik vandaag in een zeer open stemming was en iedereen die ik tegenkwam wel in mijn armen kon sluiten. Dus vond ik de ontmoeting met deze man eerder grappig dan dat mijn hart sneller ging kloppen.
Ja, ik mocht wel blijven vannacht, als ik de spullen maar op zou ruimen morgenochtend als ik ga.
Intussen was ik wel blij dat mijn vuurtje nog niet aan was, want dat zou ongetwijfeld niet gemogen hebben. Echter, juist toen dat wel het geval was kwamen er tractoren en auto's.
Gelukkig bleken ze iets voor mij de wei in te rijden. Maar blij was ik er niet mee dat juist nu het vuur in alle glorie woedde. Een beetje water uit de fles doofde echter al heel wat, maar ik wilde toch ook niet al het water voor de thee van morgenochtend vergooien.
Gelukkig kon ik ook nog een beetje plassen. Dat doofde definitief. Even later was zelfs de rook weg...........
............en kon ik lekker aan tafel.
Vandaag heb ik tweeënveertig kilometer afgelegd. Dat is ongeveer het daggemiddelde dat nodig is om op 13 september de tandarts in Lamastre te halen. Het was licht heuvelachtig terrein. De Loire heb ik overgestoken in Décize. Dat was op het moment dat juist een kajakvaarder onder de brug door ging.
Op de status zie je dat hij ook vooruit komt.
Dat was rond twee uur en op een kunstig bankje heb ik daar ook mijn boterhammen gegeten en met een andere fietsreiziger gesproken, die niet op mijn uitnodiging inging om naast mij plaats te nemen. Er zat duivenpoep op, dat was de reden. Zelf heb ik me daar niet aan gestoord, ik vond het droog genoeg om er geen vieze kleren van te krijgen. De man zelf was een Duits sprekende Zwitser uit Chur, centraal Zwitserland en had nog tien dagen om naar de Atlantische kust te fietsen. Hij sliep in hotels.
Geen foto van hem gemaakt wel eerder op de dag van een in Frankrijk wonende Tunesiër.
Hem had ik gevraagd aan zijn tafel plaats te mogen nemen om koffie te drinken bij het eerste geopende café dat ik deze dag aantrof, rond twaalf uur pas. Dat mocht en we hadden een levendig gesprek over onder andere voetbal. Hij betaalde mijn koffie ook nog.
Voordat ik dit café vond moest ik weer constateren hoe troosteloos het er in deze streek aan toe gaat wat drink- en eetgelegenheden betreft. Te koop, verkocht of gewoonweg gesloten waren alle cafés op een route van vijfentwintig kilometer. Bijvoorbeeld dit.
En zo is het nu alweer kwart voor negen, is de avond aan het vallen en zijn de machines in de wei naast mij opgehouden te razen.
Een stille droomrijke nacht is mijn wens.
F a i t e s d e b o n n e s r è v e s .
( Maak mooie dromen).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten