Van de ene verbazing in de andere viel ik toen ik hier rond drie te huize Nanny aankwam. Ik werd verwelkomd door een man, die een beetje doof was, zoals ik. Zo was het goed om in een omgekeerde rol te komen van iemand die zijn best moet doen om zich verstaanbaar te maken.
Deze man, Prem genaamd, is een vriend die al een kleine week te gast is hier met zijn caravan en noodgedwongen nog een paar dagen moet blijven omdat zijn auto in een garage staat ter reparatie,
Even later kwam de vrouw des huizes zelf op de proppen met haar vriend Paul. Ze had net een siësta gedaan.
Nóg even later maakte ik kennis met een wel zeer bijzondere gast.
Pietje Ekster en Paul.
Pietje Ekster op mijn fiets.
Op de status zie je bewegende beelden.
Ik ben bijzonder gecharmeerd door dit spontane en ietwat brutale beestje. Ik ben het maar Pietje gaan noemen, maar wat zijn of haar geslacht werkelijk is weet ik niet. Volgens Nanny is de vogel hier nog maar een week.
Behalve door Piet, die behalve mijn fiets ook mijzelf geïnteresseerd onderzocht van kop tot teen (letterlijk) werd ik ook zeer hartelijk verwelkomd door de mensen op het erf.
Om te slapen mocht ik kiezen uit de kelder, de zolder of mijn tent en het werd het laatste. Die staat nu ergens bovenaan met uitzicht op de groentetuin en het huis.
Het woonhuis met een gelukkige courgetteplant op de voorgrond.
Op het moment van schrijven komt Pietje Eksteri alweer op me af gevlogen en kijkt aandachtig naar de smartphone. Tja, een foto tijdens het bloggen maken is een beetje lastig. Ik vraag me af waar hij de nacht doorbrengt.
Zojuist hebben we gedrieën gezellig zitten eten en het plan opgevat om morgen met zijn allen naar Corbigny te gaan. Er is morgen een markt en Nanny is er nog nooit geweest en ook wel benieuwd hoe dat daar is. Ik ga daar natuurlijk mijn speelkunsten uitvoeren.
Na het eten zijn Paul en Nanny aan het watergeven geslagen. Dat moet elke dag, ondanks dat met stro en plastic veel verdamping tegengegaan wordt.
Ze hebben extra veel tuin aangelegd omdat je maar nooit weet hoe het met de voedselvoorziening zal gaan in de nabije toekomst. Wat ze nu teveel hebben aan bijvoorbeeld courgettes kunnen de mensen gratis afhalen.
Dit briefje zag ik in het dorp al hangen voor ik bij Nanny was.
Gratis biologische courgettes.
Paul geeft water.
De veertien kilometer die ik nog moest fietsen
om hier te komen heb ik heel rustig afgelegd. Zoals gewoonlijk stop ik als ik iets bijzonders tegenkom onderweg en dat was dit keer een als een behuizing uitziende bus, tenminste zo leek het vanaf de weg. Al zingende ben ik er op af gegaan om de bewoner niet te verrassen, in het geval hij thuis zou zijn.
Het bleek echter een jagershut te zijn omringd door velerlei zitplaatsen en er was nu niemand. Het was wel een fijne plek om daar een paar uur in de schaduw te zitten terwijl de zon, die iets ervandaan ongehinderd scheen, een van mijn powerbanks oplaadde.
Ondertussen is het kwart over negen, het is helemaal donker geworden en ik word geprikt door muggen, iets wat ik dit jaar nog maar heel weinig meemaakte. Ik hoor niemand meer.
Misschien zie ik ze straks nog, anders morgenochtend.
Een prettig vervolg van de avond is mijn wens.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten