Goedenavond. Vandaag heeft de fiets weer koers gezet richting Les Costilles. Zoals ik gisteren schreef houd ik de afspraak bij de tandarts in Lamastre aan. Die is op 13 september. Dat betekent dat ik nu negen dagen heb in totaal om de ruim vierhonderd kilometer af te leggen.
Nou, vandaag ben ik toch weer doorgegaan op het gezapige ritme van de vorige fietsdagen. Gestopt bij interessante gebouwen zoals, wat ik dacht, een leuk boerderijtje.
Het leek me een mooie plek om er binnen een boterhammetje te eten. De deur stond open. Mijn verbazing was groot toen ik dit aantrof.
Een dergelijk huis zag ik ook in het dorp van Nanny. Kennelijk zijn dit voorlopers van onze wasserettes, waar mensen vroeger met wat savon de Marseille hun kleren kwamen wassen.
Maar er is ook nog een open haard aanwezig.
Het een en ander is vanaf acht uur te zien op de status.
Behalve dat ik lang pauze gehouden heb ben ik ook weer vroeg gestopt. Toen het kwart over vier was zag ik een leegstaande boerderij, waar ik na een beetje aarzelen besloot om daar maar te blijven en de tent op het erf neer te zetten.
De uitbundige zon heeft sindsdien mijn zonneoplader beschenen, zodat de energievoorraad weer aangevuld is.
Vanmorgen afscheid genomen van de rest van het bonte gezelschap dat wij vormden. Prem is een stuk met me mee gefietst, ongeveer vier kilometer. Een prachtmens vind ik hem en ik hoop hem in Nederland ook weer eens aan te treffen.
Met Paul en Nanny hadden we afgesproken elkaar te treffen acht kilometer verderop waar een marktje was. Om te spelen vond ik het te klein, maar sperziebonen waren er onder andere te koop en dat kwam goed uit, want ik had geen groente en de winkels op zondag zijn meestal dicht.
Paul en Nanny doen hun boodschappen op de markt.
Een café was er ook en daar hebben we tot slot van ons samenzijn nog wat gedronken.
Er was vanmorgen in alle vroegte nog een ander wezentje dat afscheid van me kwam nemen: Pietje Ekster.
Je snapt wel hoe blij ik was dat ik mijn vriendje nog even zag. Hij zou met je mee kunnen vliegen, dat zou mooi zijn, liet iemand weten. Maar nóg liever zou ik zelf een vogel willen zijn en met hem meevliegen. Maar in feite doe ik dat toch al wel een beetje op vleugelachtige wielen.
Tenslotte is hier nog een kunstige muur, die ik onderweg tegenkwam.
Morgen is de eerste van de acht resterende dagen die ik heb om de afstand tot huis af leggen. Dat zal zo'n vierhonderd kilometer zijn. Ik moet een beetje gaan rekenen en een beetje meer opschieten.
Welterusten voor straks.
B o n n e N u i t .
Geen opmerkingen:
Een reactie posten