Weer thuis op mijn eigen stek. Tja, toen ik ging keek het er op dat het zoals vaak wel een half jaar kon duren eer ik mijn berg weer zou betreden, maar het heeft dit keer anders uitgepakt. Mijn verwachting is wel dat dit een tijdelijk rustpunt is, want Spanje lonkt meer dan ooit. Morgen eerst eens kijken wat de tandarts gaat doen en dan verder zien.
Iets voor twaalf uur kwam ik vanmorgen de Ardèche weer binnengereden.
Maria en de geranium hebben trouw de wacht gehouden.
Vanmorgen heb ik nog even heerlijk genoten van mijn kampeerplek in het bos op de hoogvlakte. Eerst voor het ontbijt een flink vuur aangelegd en toen de houtjes zo ongeveer opgebrand waren kwam de zon haar warmte brengen.
Maar op een gegeven moment was het toch welletjes en had ik zelfs een beetje haast bij het inpakken. Dit omdat het spoedig heel warm werd en de fiets in de zon stond.
De laatste etappe was af en toe nog pittig en vermoeide me een beetje. Een stuk van het laatste traject op de hoogvlakte komt straks verfilmd op de status.
De weidsheid van de hoogvlakte in beeld.
Uiteindelijk kwam ik binnengereden in Saint-Agrève, het laatste plaatsje van het Massif Central, en dat nog wel op maandag, marktdag. Die is na de zomermaanden juli en augustus weer tot normale proporties gereduceerd qua aantal kraampjes. Voor mij is het dan niet meer de moeite waard om er te spelen en het trekt Wim dan ook niet meer om er met zijn handelswaar te gaan staan. Echter, een zekere Jean Marc is de markt wel trouw gebleven. Toen ik rond één uur door de hoofdstraat kwam gefietst, beladen met de boodschappen die ik in een supermarkt gekocht had, zat daar dat allercharmantste mannetje op het terras van een café -restaurant te eten.
Hij keek verbaasd en enthousiast op toen hij me zag en vroeg of ik koffie wilde. Dat was sowieso mijn bedoeling om dat ergens te gaan drinken en ik ging op zijn uitnodiging in.
Hoewel we mekaar al al die dertig jaar dat ik accordeon speel op markten tegenkomen hadden we elkaar nog nooit zo persoonlijk gesproken als vandaag. Ergens in augustus heb ik hem al in de blog gezet. Hij verkoopt zelfgemaakte houten voorwerpen en manden, ook dierenhuiden.
Zo ik hier thuis op mijn terras zit te schrijven hoor ik belletjes rinkelen. Hé, dacht ik eerst, komt er iemand het pad op gelopen die op bezoek wil komen? En wat zie ik daar: schapen die op de heuvel aan de overkant muziek staan te maken.
Het begint fris te worden hier zonder zon en met een beetje wind. Ga wat meer kleren aantrekken en u een prettige avond toewensen. Tot morgen.
À d e m a i n .
Geen opmerkingen:
Een reactie posten