Ongewenste gasten maken me wakker. Kees hartoperatie vandaag. Driekwart trui heerlijk warm.

 Als na een zonovergoten dag de zon mijn plekje verlaat wordt het snel heel kil. Tot dat moment was ik naden aan het dichtnaaien van mijn nieuwe dikke wintertrui. Nou, als ie klaar was had ik hem meteen aangedaan, maar ook nu hij voor driekwart af was voelde hij al weldadig aan over mijn lichaam.

Het was vanmorgen twijfel of ik naar de markt zou gaan in Lamastre of weer net als gisteren de hele dag van de zon genieten op mijn terrein. Het was kiezen tussen wat doe ik het liefste en wat is het beste wat ik doe. Het werd de keuze om me in de mensenmassa te begeven met de accordeon, hoewel het veel rustiger was dan in de vakantiemaanden juli en augustus. Het was ook een test of mijn oor het nog steeds goed zou blijven doen. En dat deed het. Wel was er veel minder animo van de mensen naar mij toe dan ik gewend was in die drukke periode, maar dit is toch veel beter dan andersom. Er waren tussen het spelen door ook ontmoetingen met bekende en onbekende mensen. Ook met een vrouw die ik pas herkende toen ze haar ex-man noemde. Zo met haar huidige vriend kon ik haar niet plaatsen. Heb een slecht geheugen voor gezichten.

Wim was moe want had de hele nacht niet geslapen. Hij had gisteren gelast en teveel in het vuur gekeken. Vannacht deed het nogal pijn.

Zelf werd ik vannacht wakker gemaakt door het geluid als van inbrekers. En dat terwijl ik niet goed hoor. Twee keer hard op de wand boksen was niet genoeg om het ongedierte te doen vluchten. Daarvoor in de plaats nam ik me voor om als ze voor de derde keer zouden beginnen ikzelf zou gaan vluchten, het tuinhuisje in, om daar verder te slapen. Ook had ik ze de gifbeker gegeven. Het bleef stil en het schaaltje is leeg gekomen.

Vanmorgen kreeg ik bericht van Marion, de vrouw van Kees, dat de hartoperatie van haar man vandaag plaats vindt tussen half zeven en twee. Een week geleden werd hij plotseling onwel en ze waren net op tijd bij de eerste hulp.

Kees en Marion zijn de vrienden die in Italië bij het Lago di Orta wonen. Op weg hiernaartoe had ik ze daar in juni bezocht.

Een gecompliceerde operatie dus en ik hou mijn hart vast

Inmiddels is het wart over acht en de duisternis valt. Voor het slapen gaan schaapjes tellen doe ik maar niet. Aan de overkant zijn het er heel wat, die net nog de zon opzochten.

De status van Whatsapp toont een filmpje ervan.

Welterusten

              B o n n e   N u i t .