Goedenavond.
Vandaag andermaal veel wind, maar minder onstuimig dan de voorgaande dagen. Wel moest ik de hele dag ertegenin en samen met het drukke verkeer kostte het weer veel inspanning. Vaak zei ik tegen mezelf en tegen de wind dat ik er genoeg van had. Het is al vanaf vrijdag aan het waaien. Maar de wind trekt zich daar natuurlijk niets van aan. Wel heeft het zin dat ik me wat minder richt op zo snel mogelijk thuiskomen. De tijd nemen voor alles ook al ruik ik de stal nu ik weer fiets in streken waar ik al vaak geweest ben.
Ja, het wordt steeds duidelijker dat deze reis zijn eindpunt nadert op het punt waar hij ook begonnen is zeven maanden geleden, namelijk op Les Costilles. De problemen met mijn fiets helpen om tot dit besluit te komen. Mogelijk haalt de fiets het nog om zo peddelend de resterende tweehonderd kilometer te volbrengen. Thuis heb ik heel veel oude fietsen en daarop vind ik misschien nog wel een geschikte pédalier, zoals ze hier in Frankrijk een trapper noemen.
Tja, en nu zit ik hier een beetje opgelaten te kamperen op het terrein van een leegstaand huis.
Om hier te komen moest ik een dik touw optillen om de fiets er onderdoor te schuiven.
Het is niet de eerste keer dat een barrière moet slechten om ergens te komen waar ik goed kon kamperen, maar hier voelt het eigenlijk iets te privé. De deur van het huis is niet op slot en ik ben binnen gaan snuffelen. Er staan geen spullen in, en de wc en badgelegenheid zijn ook afwezig. Tot mijn verbazing blijkt de stroom aangesloten te zijn en dit verhoogt mijn gevoel dat ik te nadrukkelijk op andermans terrein ben.
Huisvredebreuk kun je zoiets noemen. En dan ben ik ook nog zo brutaal om in stopcontacten twee van mijn powerbanks te stoppen.
Ik overweeg om morgen bij vertrek een briefje achter te laten, misschien hetzelfde briefje van twintig dat gisteren iemand mij overhandigde.
Het begin van deze dag gaf de nodige frustraties. Er waren problemen met een goede vriendin met wie ik een zeer intensief contact onderhoud, al jaren lang. En dat tesamen met de problemen die de fiets is gaan geven. Maar ik hoop en verwacht dat het contact met haar en het fietsen in de nabije toekomst weer soepel gaan verlopen.
Het duurde lang eer ik vandaag aan de koffietafel kon gaan zitten. In vergelijking met Spanje waar op elke hoek van de straat wel een café te vinden is, zijn ze in Frankrijk veel schaarser. Uiteindelijk bood een Mac Donald uitkomst, maar toen was het al half één.
Het was er heel druk en overal stonden mensen voor bestelapparaten waar ik geen verstand van heb. Maar een alleraardigste bediende aan wie ik vroeg of ik ook zo een kopje koffie kon bestellen zorgde voor mij, terwijl ze glimlachte om mijn onbenulligheid.
De route vandaag liep onder Montpellier door.
In Lattes, waar ik vergeefs naar een café zocht vond ik wel een mooi beschilderde tram.
Ergens onderweg was het zien van deze creatie even een afleiding van het almaar moeten vechten tegen die rotwind.
Inmiddels tien over acht. Lekker slapen zometeen om morgen weer de pedalen rond zien te krijgen. Het is nog ongeveer tweehonderd kilometer tot huis.
B o n n e N u i t.
Welterusten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten