Het houdt maar niet op, het blijft aan het waaien, ik krijg er wat van. De hele dag weer tegen de wind in gefietst en op de kampeerplek krijg ik de wind in de rug. Daarom maar vroegtijdig in de tent gaan zitten, die alleen maar wat op en neer gaat. Maar dat wordt ook al steeds meer, merk ik.
Zou het vorig plekje dat ik op het oog had, een kilometer of vijf hiervoor, beter zijn geweest? Dat was tussen de olijfbomen en er lagen uitgegraven bomen bij die waarschijnlijk geplant moesten worden. Ik was daar al vroeg gaan zitten omdat ik het fietsen tegen de wind in beu was, en deed alvast wat administatiefs alvorens de tent op te zetten. Doch daar kwam een vrachtwagen met aanhanger, waarop enkele olijfbomen vervoerd werden. En er kwam een graafmachine. Ze gingen de bomen die er lagen en de meegenomene dus planten. Voor mij een teken om de nog opgeladen fiets te pakken en wat verder te rijden, tot hier.
Het was wel een gezoek om de beste plek voor de tent te vinden, omdat de wind er overal was. Er zijn wel bomen, maar er is weinig onderbegroeiing. Ook hier is het niet rustig, maar wegwaaien zal ik vannacht zeker niet.
De trapper draait nog steeds, hoewel ik wel het idee heb dat de slag groter wordt. Ik hou mezelf maar voor om als het echt niet meer gaat dan maar iemand te vragen om het zaakje aan elkaar te lassen. Dit is niet zo'n elegante oplossing. Beter is het om Les Costilles te bereiken en daar tussen mijn vele oude fietsen een goede pédalier (trapper) te vinden.
Tja, en dan was er vandaag ook wel plaats voor humor. Toen ik een plastic mannetje zag zwaaien in de wind ben ik afgestapt en heb er een filmpje van gemaakt waarmee ik vele mensen al heb begroet vandaag. Eenieder die de status van Whatsapp bekijkt krijgt deze groeten ook.
Nu ik hier in Frankrijk de taal kan spreken als Brugman vind ik het ook weer leuk om guitig met mensen om te gaan.
In winkels, op de weg, in een café, je komt grappige situaties tegen en als ze dat niet zijn maak je ze maar grappig. In Spanje was dat wat moeilijker, maar ook ligt de aard van het Franse volk dichter bij het mijne. Ik ben onderhand toch een halve Fransman geworden.
Kwart voor acht nu, tijd voor het toetje. De warme maaltijd moest in de wind bereid worden, maar dat ging toch prima omdat ik de pan vrij laag gehouden heb.
Geen bosbrandgevaar hier,maar toch fijn dat het vuurtje ver van de weg was, zodat niemand het kon zien.
Voor wie nog eten moet wens ik een smakelijk eten
B o n A p é t i t .
En voor straks welterusten.
B o n n e N u i t .
Geen opmerkingen:
Een reactie posten