Goedenavond. Bonsoir.
Vandaag was ik niet helemaal in mijn goede doen. Er was nog veel wind en hoewel ik die meest in de rug had bracht die toch veel onrust met zich mee. Daar kwam nog bij het geweld van de vele auto's die op de Route Nationale zaten. Aanvankelijk fietste ik nog op het fietspad parallel aan het Canal du Midi toen dat nog verhard was. Maar er zijn ook hele stukken bij, weet ik van andere keren, dat het een grindpad is of zelfs een dun hobbelig pad geschikt voor mountainbikes. Daar wilde ik nu per se niet op fietsen, dus toen de verhardheid voorbij was ben ik snel de grote weg op gaan zoeken.
Ondertussen moest ik helaas constateren dat er weer speling zit op de linker trapper. Direct bij de start vanmorgen merkte ik het. Ergens in Portugal had een fietsenmaker het probleem verholpen door de crankspie flink ver erin te slaan. Het heeft een hele tijd geholpen, maar niet voor eeuwig dus. Maar voorlopig is de speling nog niet erg groot. Ik kan nog wel even verder. Verder tot......thuis.....? Ik betrap mezelf erop dat ik gevoelsmatig mijn grondstukje Les Costilles in de Ardèche op het oog heb. Ben ik nu naar huis aan het rijden? Het heeft er alle schijn van. Al verschillende malen ben ik gisteren en vandaag mensen tegengekomen die mij vroegen waar de reis naartoe ging. Dan vertelde ik dat ik helemaal Spanje rond gefietst ben en dat ik in de Ardèche woon , vandaar in september vertrokken ben, en dat de reis nu bijna voorbij is.
Als dit zo spontaan uit me komt denk ik dat het inderdaad het meest waarschijnlijke is dat ik zo in de buurt van Nîmes de Middellandse Zee voorlopig ga verlaten en richting Ardèche koers.
De definitieve beslissing valt dan morgen of overmorgen. Dit hoeft dan niet te betekenen dat mijn plannen om naar Roemenië en Bulgarije te fietsen in de ijskast komen te liggen. Het seizoen is nog lang.
De route van vandaag heb ik al verschillende keren gedaan. Er was weer het fietspad langs de Middellandse Zee tussen Agde en Sète. Iets voor het centrum van Sète werd er gezellig jeu de boule gespeeld.
Daarna wierp ik nog eens een laatste blik op de Middellandse Zee, voor het geval het na Nîmes niet Marseille, maar Les Costilles gaat worden.
Bij een uitzichtpunt. Waarom zouden al die sloten daar hangen?
Het duurde een tijdje eer ik vanmiddag een geschikte plek uit de wind had gevonden voor de lunchpauze. Maar er stond midden op het fietspad tussen Agde en Sète een toiletgebouw, dat voor het seizoen bedoeld is als het hier erg druk is. Nu waren de deuren op slot, maar op de planken vloer die ervoor lag zat ik lekker uit de wind. Een fietsster stopte en leek vuilnis in een daarvoor bestemde bak te willen gooien, maar tot mijn verbazing gooide ze een briefje van twintig bij mij neer. Protesteren en zeggen dat ik niks tekort kwam hielp niet, dus uiteindelijk heb ik haar bedankt en gezegd dat ik aan haar zou denken als ik er iets voor zou kopen.
Ach ja, ik zal heus wel weer mensen tegenkomen die dit geld kunnen gebruiken, dus dan geef ik het maar weer door.
De naam van het plaatsje Marseillan heeft voor mij iets magisch. Daar gingen we met mijn ouders en mijn broers op vakantie toen ik pakweg een jaar of dertien was. Het was voor mij het einde van de wereld. En vandaag ben ik daar gewoon weer doorheen gefietst en de afgelopen twintig jaar ook al zeker vier keer.
Onderstaande attracties waren er toen nog niet.
Zo, ik ga weer sluiten voor vandaag. En mijn wens is dat er mooie dromen mogen komen.
Faites de bonnes rêves.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten