Goedenavond. Fijn dat ik weer zo'n riante ruime plek heb gevonden, de laatste als het goed is voordat ik morgenavond weer in mijn eigen bedje mag gaan liggen.
Hierna moet ik nog ongeveer vier uur klimmen om thuis te komen.
Terwijl ik schrijf dondert het alweer, maar nu alles klaar is is dat weer geen probleem. Gewoon de tent in duiken als het wil gaan regenen.
Het laatste optreden van deze tournee gebeurde in een feestelijke entourage, een ware Provençaalse sfeer heerste op de markt van Saillans.
Bij aankomst werd ik meteen hartelijk ontvangen door Claire, een vrouw die hoedjes verkoopt en die ik al heel lang tegengekomen ben op markten in de buurt. Verbaasd was ik dus dat zij hier ook was, want Saillans ligt een kilometer of tachtig van mijn plek in de Ardèche vandaan.
Maar ook twee andere kooplui van markten in mijn buurt waren er. Ik heb ze allemaal begroet
Het spelen van mij kende wel een valse start.
Tot drie keer toe moest ik ergens waar ik begon te spelen inpakken omdat of het restaurant bijna open ging, of dat ik te dicht bij de tafels van een terras stond. Later ook nog een keer omdat een marktman vond dat ik te dicht bij een café stond waar ook muziek uit kwam.
In dit soort gevallen moet je altijd rustig tot tien tellen en weer opnieuw je installeren, om niet teveel je spirit te verliezen.
Er waren een paar hele bijzondere momenten, en daar doe je het voor. Een vrouw bijvoorbeeld kon zich helemaal vinden in mijn spreuken en was er door geraakt.
Over spreuken gesproken: De marktmeester kwam ook gezellig een praatje met maken en had, net als op een andere markt de mededeling dat ik na twintig minuten van plaats moest wisselen. Hij vroeg ook of die spreuken te koop waren. Nee, dat wil ik niet, zei ik, je mag er alleen foto's van maken. Maar zijn vraag bleék zakelijk te zijn. Als ik ze zou verkopen zou dat handel zijn. Dus dat mocht niet.
Een van de plekken waar ik speelde was schuin tegenover dit bloemencafé.
De bloemrijke terrasjes is de naam van het café.
Nu dondert het dus weer, maar vanmiddag waren de wolken die zich richting de Alpen opstapelden weer een ware lust voor het oog.
Intussen beginnen enkele druppels te vallen maar de vogels fluiten lustig door in de heg achter me.
Ik zal de tent maar eens in gaan.
Fijn dat ik me morgenochtend niet hoef te haasten om op tijd op een markt te zijn. De dagen zijn toch wel intensief zo.
Op de status van Whatsapp zet ik straks een filmpje dat gisteren Pierrot van mij gemaakt heeft. Vandaag was er ook een gitarist bezig maar ik vond er niks aan, dus heb ik niet gefilmd.
Wel heb ik spelende kinderen opgenomen, maar dat mocht niet, kreeg ik later te horen. De ouders vonden dat ik het filmpje moest verwijderen.......
Titelsong van de dag.
Hoor je het ruisen der golven.
Étoile des neiges.
Dit lied speel ik in beide talen. De Nederlandse versie is een zeemanslied, terwijl het Franse over een alpenbewoner gaat. In beide versies is er natuurlijk liefde in het spel. Vooral in de omgeving van Grenoble is het lied zeer bekend en als ik daar optreed kan ik de mensen ermee paaien.
Nu tijd voor mij om te rusten, maar eerst is het toetje aan de beurt. Welterusten straks.
B o n n e N u i t .
Geen opmerkingen:
Een reactie posten