donderdag 28 september 2023

Het huilen staat me nader dan het lachen: Het wordt niks meer met mijn oren (denk ik)

 Goedenavond. Misschien valt het mee, maar op dit moment heb ik er weinig vertrouwen in dat ik door middel van het apparaatje weer frank en vrij de wereld in kan.
Vanmorgen klonk de muziek op de radio ondanks het apparaatje weer even vervormd als zonder. Maar even later kwam er toch hoop bij het ontdekken dat het niet goed in mijn oor bleef zitten, waardoor de verbinding telkens weer verbrak.
Met Tom hebben we vanmorgen nog over een oplossing zitten puzzelen.  Hijzelf was ook met zijn apparaatje aan het  friemelen






Nadat Tom tegen half twee weer vertrokken was ben ik vrij snel op de fiets gestapt, terug naar Specsavers in Oss. Daar hadden ze snel een oplossing, waarvan ze zelf ook niet wisten of dat zou werken. Maar in dat negatieve geval konden ze iets beters doen. Ik mag echter niet zomaar binnen komen vallen zoals nu, maar moet in het vervolg  eerst bellen voor een afspraak. 
Intussen tijdens dit schrijven deed ik de apparaatjes uit mijn oren.  Maar toen wilde ik ze ter oefening weer even erin doen.
Meen je nou dat het lukte? Helemaal niet. Dus nu helemaal in paniek. Het is al met al doffe ellende.
Ook toen ze er wel in zaten vanmiddag,  geholpen door iemand van Specsavers, ging het helemaal niet goed. Ik bestelde een frietje en moest drie keer vragen wat ze me vroegen. Tenslotte begreep ik dat ik 5 euro 80 moest betalen. 
Tenminste, dat dacht ik te begrijpen. 
Maar het bleek 5 euro 30.
Het huilen stond me nader dan het lachen en ik ben toen maar snel naar huis gefietst. 
Die fietstocht bracht de hoop weer een beetje terug. Ik trof in Oss een buurman uit Alphen die met zijn elektrische fiets van zijn werk in Eindhoven kwam gefietst. We reden samen op en tot mijn vreugde kon ik al fietsende prima met hem praten. Dus wie weet, valt het toch wel mee, en was ik te pessimistisch. 
Maar nu ik net weer zo zat te klungelen en met geen mogelijkheid die dingen in mijn oren kan krijgen is mijn stemming weer helemaal zoek.
Enfin, morgen ga ik maar weer eens wat vrienden raadplegen die vast wel wat technischer zijn dan ik en het ook beter kunnen bekijken. 

De was die eergisteren gedaan is, is inmiddels droog opgeborgen. Vanmorgen heb ik m opgehangen.




Het touw waar de was nu aan hangt is anderhalf jaar opgeborgen geweest in die paal links. Toen ik het touw eruit trok bleek een heel vogelnest mee te komen. 





Op de status van WhatsApp vandaag zie je hoe een meerkoet terugkomt van een duikje richting mijn gezonken roeiboot.




Spreuk van de dag. 

Ge n e g e n heid  gaat verder dan  a c h t ing.





Groetjes van Pietje de hond. 






W e l t e r u s t e n. 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten