Goedenavond, bonsoir.
Vanmorgen was het een beetje koel en bewolkt na het onweer van gisteravond en eigenlijk trok het me meer aan om een beetje thuis rond te scharrelen dan naar Vernoux toe te fietsen voor de markt. Ik voelde me ook een beetje slap, omdat het restant van het warme eten van eergisteren gisterenavond blijkbaar niet genoeg was, en tegelijkertijd had ik niet genoeg brood voor een ontbijt zoals ik het gewend ben. Ik kon dan wel thuisblijven, maar toch zou ik in ieder geval in de loop van de dag weg moeten voor levensmiddelen. Naar Lamastre ben ik in totaal een uur kwijt, naar Vernoux is het twee uur op en neer. Toen ik mijn telefoon aanzette bleek het al kwart voor negen te zij
n en wist ik dat ik meteen moest beslissen. Zonder teveel tegen te sputteren maakte ik me klaar en besloot ik dus tot vertrekken. Maar moe dat ik me voelde op de fiets! Het was aanvankelijk nog bewolkt maar toch begon met al dat klimmen het transpireren al gauw. En ik had inderdaad honger. Uiteindelijk bereikte ik bekaf de markt, maar in de supermarkt had ik ondertussen al wel twee amandelkoeken gekocht, die ik gezeten op mijn koffer eerst oppeuzelde alvorens de markt te betreden.
Vanaf mijn zitkoffer blikte ik het straatje in waar ik even later mijn optreden zou beginnen.
Het begon een beetje chaotisch. Een marktman wilde niet dat ik tegenover hem ging staan, een gesprek met een bekende verkoper liep stroef omdat mijn oren weer niet werkten, maar eenmaal begonnen waren er meteen postieve en geldige reacties van het publiek.
In dit straatje loopt het nooit erg goed, maar het is wel geschikt voor mij om erin te komen. Na de koffie ging ik staan in het straatje waar het altijd erg goed gaat en dat werd vandaag ook weer eens bevestigd. Het was zelfs een kwartier lang dat het subliem ging, voorzover je van jezelf dit objectief kunt beoordelen. In ieder geval is en blijft Vernoux een plaats waar veel energie is en ook dit keer werd ik er helemaal door gevoed en omgekeerd mocht ik met blijdschap constateren dat mijn eigen energie daar door de ether mocht dwalen.
Toen ik daar ophield wilde ik eerst even Wim opzoeken, die aan het andere eind van de markt moest staan. Hij was er en het grappige was dat hij vertelde dat hij vanmorgen net als ik flink getwijfeld had of hij zou gaan. Hij had slecht geslapen, voelde zich moe, maar is uiteindelijk toch gegaan omdat het niet zo stik heet was. Net als ik dacht hij, misschien moet ik iets voor de mensen betekenen. En dat bleek bij hem ook: Hij had een vrouw bij zijn kraam gehad die het heel moeilijk had omdat haar zoon heel jong overleden was. Intuïtief had hij de juiste woorden gevonden om het gebeuren in het grotere geheel te bezien. Dit maakte zijn dag weer goed en was genoeg om zijn besluit om toch te zijn gegaan te rechtvaardigen.
En ik was na mijn optreden dus ook helemaal niet moe meer. We hadden samen nog koffie gedronken nadat Wim zijn spullen weer in de auto had gepakt. Bij zijn kraam hadden we eerst nog een beetje lol getrapt met een kalebas, die ik van een marktkoopman had gekregen.
"Wim, wat moet ik nou met zo'n ding? " Hij had er wel oren naar.
Op de status van WhatsApp legt hij verder uit.
Mij staat die kalebas minder.
Spreuk van de dag.
Een dag niet gelachen, een dag niet geleefd.
De terugtocht naar huis verliep goed. Ondanks dat ik weinig gegeten had vlotte het fietsen goed. De zon was weliswaar warm, maar de warmte is vandaag niet drukkend, gaat gepaard met een noordelijke wind en dan is de lucht droger met meer zuurstof.
Nou, nu is het dan tijd om veel te eten. De bloemkoolschotel wacht al meer dan een half uur om opgegeten te worden.
Die ga ik lekker binnen oppeuzelen. Buiten was zojuist het uitzicht nog zo.
Maar nu is het inmiddels zo geworden.
prettige avond.
B o n n e S o i r é e.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten