Goedenavond , bonsoir.
Vandaag waren het moreel en de lichaamskracht genoeg om de klim naar de hoogvlakte van het Centraal Massief af te leggen op een goede manier. Met de fiets aan de hand heb ik dapper de ongeveer tien kilometer tot de hoogvlakte beklommen in de zon. Geen gezeur van te warm of dit is niet te doen of hoelang moet ik nog? maar gewoon doorstappen, met de blik op oneindig of op de weg. Naarmate ik hoger kwam begon ik ook profijt te krijgen van iets minder drukkende omstandigheden. Er was ook een beetje wind. Toen ik halverwege ging zitten voor een pauze kon dat zelfs ook zonder dat het zweet me uitbrak zoals een paar dagen geleden. Toen moest ik maar gewoon doorlopen of - fietsen, pauze houden ging niet.
Af en toe had ik het nog wel heel moeilijk hoor, maar door niet te klagen hield ik het goed vol.
In het plaatsje Arlanc aan de voet van de beklimming staat dit prachtige bord.
Linksboven zie je Craponne, hoogte 920 meter, terwijl Arlanc op 600 meter boven de zeespiegel ligt. Oh, dat is toch maar 320 meter om te overbruggen, dacht ik eerst. Maar na Arlanc moet je eerst dalen tot 550 meter en voordat je in Craponne bent moet je eerst over een col van 1010 meter klimmen. Dus in werkelijkheid heb ik vandaag 460 meter moeten overbruggen.
Zoals je op deze foto ziet is de hoogvlakte nu bereikt. In feite is de hoogvlakte een gebied met veel vals plat. Het blijft een hele tijd klimmen en dalen. Het traject dat ik nu doe tot mijn plekje in de Ardèche heb ik al verschillende malen afgelegd, maar elke keer is het anders. Na het bereiken van de hoogvlakte moet ik straks na 40 kilometer weer naar beneden tot een hoogte van 500 meter om daar de rivier de Loire over te steken. Daarna weer opnieuw de hoogte in tot meer dan 1000.....
Uitspraak van de dag.
Deze route heb ik al verschillende keren gevolgd, maar nog nooit op 70-jarige leeftijd.
Mijn fiets stond tegen dit paaltje.
Een van de voorbijrazende auto's.
Ik vond het wel grappig dat ik zo verkoeling kreeg en probeerde dit behalve met bovenstaande foto ook vast te leggen met een filmpje. Het ging echter mis toen ik een auto filmde en daarbij naar de chauffeur zwaaide. Hij dacht dat ik een noodsein gaf en wilde stoppen. Gelukkig begreep hij mijn afwerend gebaar en reed weer door.
Hier op de hoogvlakte dacht ik een bos te hebben gevonden waar ik in alle vrijheid kon kamperen. Er stond echter dieper het bos in een merkwaardig voertuig. Het leek een tot zijn lot overgelaten autowrak vanaf een afstand, maar ik wilde het toch van dichterbij inspecteren. Een foto zou misschien meer details brengen? Al lopende naar het onbekende voertuig kwam dit plaatje.
Het was me nog niet duidelijk en dacht nog steeds een laveloos voertuig te treffen toen er opeens een kind voor de auto wegrende. Toen ben ik weer teruggelopen naar de tent en heb daar het eten verzorgd. En.....een netjes uitziende auto met nette mensen verliet het bos. We groetten elkaar. Geen hocus pocus dus wat ik dacht.
Later toen ik het eten op wilde zetten ben ik met pan en al naar hun plek gelopen om daar het vuurtje te maken. Mijn tent staat te dicht bij de weg en met dit droge weer in een dennenbos laat ik niet graag mijn vuurtje zien.
In plaats van de zwarte auto was er toen rook te zien op die plek, maar niet zichtbaar vanaf de weg.
En hier ga ik nu de nacht doorbrengen.
Bonne Nuit.
W e l t e r u s t e n .
Geen opmerkingen:
Een reactie posten