Zo, de eerste van de drie geplande markten zit er op.
Het was vanmorgen tussen half acht en half negen lekker fietsen in een aangenaam zonnetje en op een ongeveer vlak parkoers.
En in La Voulte was het nog te vroeg om al te spelen, dus kon ik rustig, op een bankje zittend, moed verzamelen.
Iemand stelde voor om alvast een bakje koffie te nemen, maar zo vantevoren hitst me dat teveel op.
Ja, soms doe ik het wel als er hoge nood is en er geen openbare toiletten zijn te vinden, maar het is beter als het kan om rustig te beginnen en dan na een uurtje de koffiepauze.
Zo ging het vandaag ook en de procedure werkte weer perfect.
Want na de stop was alle schroom die ik nog had verdwenen en durfde ik plaats te nemen op een erg openbare plek, waar veel positieve reacties kwamen.
De markt van La Voulte heeft me in de vele jaren als troubadour over het algemeen veel positiefs gebracht. Het is een markt die het hele jaar door wel bezocht wordt en in de zomer natuurlijk nog meer.
Heb wel eens gehad dat het niet mocht ,of eigenlijk niet, maar vooruit, deze keer wel.
Ook was er ooit een marktmeesteres die een zwak voor me had.
Het is altijd maar weer afwachten hoe er gereageerd wordt.
Vandaag op het laatst kwamen er ook weer twee keer agenten voorbij, maar telkens was er een glimlach op hun gezicht.
Op mijn laatste plek hoorde ik buren zeggen:"oh nee, toch niet". Maar ik hoorde het niet, ging door met uitpakken en de klachten werden niet doorgezet.
Wel voelde ik me gedwongen om voorzichtiger te spelen.
Een goed begin dus van de driedaagse.
Mijn lunch bestond vanmiddag uit drie pruimen en daarna kon de korte vlakke etappe , ongeveer vijfentwintig kilometer, naar Crest beginnen met een mooi smal bruggetje over de Rhône.
In dit gebied is de grond erg geschikt voor majoraan. Eens oogstte ik die om te drogen en er daarna een heel jaar thee van te kunnen maken.
Maar nu waren ze rijp voor een foto.
Het is ooit wel eens voorgekomen, op een ander toernee dat naar Crest leidde dat ik 's-avonds hemel en aarde moest afsmeken om op mijn plekje te mogen blijven slapen.
In het donker, met een lamp, kwam dochterlief mij vertellen dat ik weg moest.
Uiteindelijk mocht ik blijven, maar wel de volgende ochtend om acht uur weg zijn.
Het is me in mijn hele lange kampeercarrière verder nog maar één keer voorgekomen om uit mijn bed te moeten en een nieuw plekje te zoeken. Dat was op Sicilië.
Hier kan ik ongetwijfeld rustig de nacht doorbrengen.
De markt van morgen in Crest brengt ook al heel veel herinneringen.
Het was in het begin van mijn spelen de beste en de best betaalde van alles uit mijn omgeving.
Ook heerst er een grote spirituele openheid. En de mensen houden er gewoon van muziek.
Kijken hoe morgen de wisselwerking weer zal zijn.
Nu, kwart voor zeven, nog genoeg avond om wat te puzzelen.
De sperziebonenmaaltijd is al op.
BUONA SERA.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten