Kwart over drie vanmiddag viel ik neer op mijn (vers gematte) stoel.
Weer terug van mijn expeditie St Agrève.
Na de afdaling van St Agrève naar Lamastre, van 1050 naar 350 meter is daarna de klim naar huis tot 600 meter ook nog een zware opgaaf.
Tussen twee haakjes ( ).......Wat zie ik tijdens dit schrijven:Een slang glijdt weg over het terras waar ik zit richting de afgrond.
Een reflex om een foto te maken kon niet ingewilligd worden daar ik dit apparaatje op "fotograferen" in moet stellen, terwijl de slang geen geduld had om even te blijven liggen.
Maar ik maak nog wel een foto straks van de plek.
Mijn buren zeggen dat er aardig wat slangen zijn hier, maar dit is pas de eerste die ik zie, ik ben niet zo oplettend.
In ieder geval houden zij de muizenstand wel klein.
Mijn thuiskomst was het einde van een nogal zware opgaaf.
De afgelopen nacht sliep ik niet goed en niet voldoende en dat wreekte zich al snel bij het klimmen vanmorgen.
Moe in mijn hoofd en in mijn hele lichaam was het een heel karwei de opstijging.
En om helder en vrolijk te flierefluiten op de markt is dan ook niet meteen mogelijk.
Als experiment had ik de letters B, E, A en U meegenomen en tezamen met de spreukenbordjes bij de koffer gelegd.
Het leverde niet een surplus aan aandacht op, maar het kan allemaal nog mooier en beter.
Ondanks het moeizame optreden was ik op het eind toch tevreden omdat er toen wel veel interactie kwam met het publiek, en vooral de kinderen.
Mijn onzekerheid overstijgen is altijd weer een opgave en dat is uiteindelijk toch weer gelukt.
Als beloning koffie op het eind, maar niet bij het café waarvan ik de eigenaar goed ken.
Die gelegenheid bleek gesloten, en dan maak ik me zorgen over die steeds ouder geworden man.
De bediende van het café ernaast had echter een bijzonder ontwapenende openheid.
Nu thuis weer dus, en niet in de tent richting de markt van Tence morgen op de hoogvlakte.
Het was vooral het weerbericht, dat veel regen voor morgen blijft voorspellen dat me deed zwichten.
Maar vanmorgen zat ik echt nog een beetje te vechten tegen het idee om tent, slaapzak en eetspullen op de fiets te gooien.
Dat zou voor vanmorgen in ieder geval een nóg zwaardere beklimming betekenend hebben.
Zo, de sperziebonen van de koopman tegenover me staan nu weer op het eetprogramma.
Bon appétit.
En nog even het hondje, in de vorm van een wolk, dat gisteravond zo mooi in de heuvels ging liggen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten