Het is het liedje dat me verbindt met mijn overleden broer John en in deze streek hadden we daar samen herinneringen aan.
De eerste jaren na zijn overlijden voelde ik zijn aanwezigheid heel vaak als ik het speelde.
De laatste jaren nooit meer.
Ik denk dat hij nu in die andere wereld verder van het aardse af is.
Maar nu voelde ik hem weer, toen ik bij het derde couplet:"Can you hear me?" vroeg .
Ik voelde :"Ja" en was helemaal ontroerd, zoals in de beginjaren.
Wat bijzonder om via hem weer contact met de andere wereld te hebben.
Mijn spelen had een andere dimensie.
Het liedje was mijn gebed, ik zat er helemaal in, en dit merkte ik ook aan de mensen die ineens allemaal iets in de koffer gooiden.
Voor mij was het ook een troost na de onthutsende berichten over de nieuwe wetten die uitgesproken zijn door Macron.
Wie niet meedoet met de prikacties wordt uitgesloten van de Franse samenleving.
Hoe het allemaal nu met mij moet weet ik ook niet.
Maar af en toe dit soort ervaringen leren me dat de hemel nog steeds met me verbonden is, en die weten dan ook wel de te volgen weg in deze omstandigheden.
Naast het voornoemd liedje liep het spelen vandaag in Vaison la Romaine heel harmonieus.
Je kunt zeggen dat ik de sterren van de hemel speelde.
De markt duurde nog wel langer dan tot 13 uur toen ik ophield.
Maar vanmiddag kon ik het daarna ook niet laten even te spelen op te toegangsweg richting de Cité van Vaison.
Dat doe ik meestal als ik hier ben.
Vanaf een afstand ziet het doel van de oplopende mensen er zo uit:
Mijn plan voor morgen is veranderd.
Niet naar Buis les Baronnies.
Het is niet gelukt er achter te komen of de markt ondanks de feestdag quatorze juillet morgen toch doorgaat.
In plaats van het risico te lopen voor niks een grote omweg te maken ben ik dus in Vaison gebleven vanmiddag en daar gespeeld.
Morgen van hier naar Nyons waar donderdag markt is,maar morgen kan ik daar vast voorspel leveren.
Nu heb ik een plek gevonden daar waar woonwagens van hippies staan.
De wagen naast mij
Er leek niemand thuis te zijn van de vier wagens, maar zojuist, tijdens schrijven dezes, kwam iemand me vragen wat ik kwam doen.
Nou, kamperen voor één nachtje mag wel, op deze vrijplaats.
Het komt niet vaak voor, maar op dit lange dorre gras durfde ik geen vuur te maken om eten te koken.
Maar achter mijn tentje ook niet.
Bijna wilde ik mijn gasje gebruiken, kwam toch weer mijn eigenwijsheid naar voren.
Het gras rondom de beoogde vuurplekje weggeplukt en toen ging het toch gevaarloos.
Zo, nu mag ik weer slapen gaan, met zorgen over de zo drastische maatregelen van de Franse regering, maar met troost van mijn broertje.
Emoties van twee kanten.
Daaaaaaaag
Tot morgen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten