Ja, zei ik tegen André vanmorgen toen ik de poort uit reed, het wordt vandaag Wijchen , om daar te spelen in het winkelgebied.
Op de pont vertelde ik het de veermannen ook , maar tweehonderd meter verder in Oijen ging mijn fiets rechtsaf richting Oss in plaats van de Maas volgend naar Ravenstein. Want eigenlijk zat Wijchen niet zo goed in mijn gevoel.
Dan maar op Uden aan, wat twee weken geleden ook al bezocht werd.
Of misschien.....naar Den Bosch, eventueel voorafgegaan door Rosmalen.
In Oss zou de beslissing vallen. Mijn fiets ging naar het westen en bracht me rond twaalf uur in Rosmalen.
Wat een verrassing dat ik daar ging spelen, daar gingen mijn gedachten van tevoren niet naar uit.
Daar ken ik een goed plekje :de ingang van een winkelcentrum.
Er waren geen andere muzikanten aktief zoals in het verleden wel eens.
Na enige aarzeling begonnen. Aarzeling want je staat daar een beetje te veel je op te dringen.
Maar de mensen reageerden goed en met opmerkingen dat het gezellig was.
Na ruim een uur bood de eigenaresse van een klerenwinkel naast mij koffie aan met de opmerking dat ze geen last had van mijn muziek, integendeel.
Koffie van de klerenzaak plus bonbon van een voorbijgangster.
Daarom nog maar even doorgespeeld, hoewel het eigenlijk al wel lang genoeg was op die plek.
Helaas kwam toen ik een half uur later het zaakje ongeveer ingepakt had een baas van de aangrenzende Jumbo me nog vertellen dat het niet toegestaan was.
Toch net iets te lang gespeeld.
Toen koffie in een café en de krant gelezen om daarna plaats te nemen midden op het centrumplein van Rosmalen.
Op dit soort plekken is het vereist om goed in je vel te zitten want je staat daar als op een podium open en bloot met ook allemaal terrassen om je heen.
Maar de show lukte en heel lang had ik een spontaan meisje als toeschouwer.
Op de titelfoto zie je haar met mijn accordeon, evenals op deze:
Ook verschenen er andere artiesten op het toneel waar ik samen mee kon dollen.
Het was een geslaagde onderneming Rosmalen geworden en op weg naar huis door Nuland waar Hanny woont vond ik dat ik toch niet haar huisje voorbij kon rijden.
Laat zij nou intuïtief ook gedacht hebben:" Misschien is Gert wel in de buurt".
Haar uitnodiging om stamppot zuurkool te komen eten had ik nog niet gelezen toen ik aanbelde.
Zo werd het daar ook nog gezellig en nuttig( eten )
Het was nog even spannend of ik de laatste pont van Lith nog zou halen, maar twintig minuten voor de deadline stond ik er op.
De veerman vroeg of ik wilde spelen en dat deed ik natuurlijk. En zo werd het op de Maas ook nog even een dolle boel.
Vanmorgen bij het vertrek was deze rivier ook romantisch.
Tenslotte nog een plaatje dat toont hoe de engeltjes over ons waken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten