Ieder afscheid is de geboorte van een herinnering.

 

Daar rijdt hij weg, onze Tom.

Hij gaat Nederland weer verruilen voor Frankrijk.

Bij ons afscheid sprak hij zijn nieuw ontworpen spreuk uit: "Ieder afscheid is de geboorte van een herinnering".

Gisteravond half tien kondigde hij aan dat hij rond elf uur zijn autohuis  zou stallen op het plekje aan de Maas, waar hij vaak staat als hij mij bezoekt.

Vanmorgen bij het opstaan uit mijn raam kijkend was daar inderdaad het vertrouwde plaatje.

Vanmorgen voorlopig de laatste ontmoeting tussen ons, maar aangezien ik in Frankrijk ook weer denk te komen is het mogelijk dat daar ons volgende weerzien is, misschien dit jaar nog.

De markt van Oss verviel door zijn komst, maar omdat de regen vanmorgen met bakken uit de hemel viel heb ik daaraan niks gemist.

Vanmiddag wel naar Carla gefietst om daar in haar tuin wat te doen wat te zwaar is voor deze vrouw die een handje heeft van met planten omgaan. Elk jaar tovert ze weer iets bijzonders uit de grond.

We hebben vanmiddag een klein beetje plaats gemaakt voor nieuwe aanplant door er wat te veel woekerend spul uit te halen.

Op weg naar haar toe ben ik ook aangegaan bij Rona en Marcel in Oss.

Marcel spaart kopermuntjes en die heb ik heel erg veel in de koffer gekregen door de jaren heen.

Ik heel blij dat iemand er iets mee kan doen.

 Bij hen de poort binnengaand werd ik helemaal overvallen door de prachtige wereld die ze daar gecreëerd hebben.

Deze reusachtige siernetels groetten mij als een soort portiers, of schildwachten.

Verder kijkend was er dit te zien:

In het kooitje komen de vogels zitten om op hun gemak wat graantjes mee te pikken.

Nu kwart over acht is er weer een mooie dag voorbij die de nodige verrassingen bracht. En zo hoort het ook.

Een prettige avond wens ik en met de groeten van de maan.